ماجرای دزدیده شدن مغز انیشتین

مغز فیزیک‌دان آلمانی آلبرت اینشتین موضوع پژوهش و جستجوهای بسیاری بوده‌است. اینشتین به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نابغه‌های قرن بیستم به حساب می‌آمد و دلیل جلب توجه به سوی مغز وی، رابطه میان کالبدشناسی اعصاب و هوش عمومی یا هوش ریاضیاتی بود. مغز او طی هفت و نیم ساعت پس از مرگش از سر او خارج گردید. مطالعات انجام گرفته پیشنهاد کرده‌اند که قسمت‌هایی از مغز که مربوط به صحبت کردن و زبان هستند، کوچکتر و قسمت‌های مربوط به پردازش‌های عددی و فضایی (تجسم) بزرگ‌تر هستند.

آلبرت اینشتین نمی خواست که مغزش پس از مرگ مورد مطالعه قرار بگیرد. او معتقد بود کمی مضحک است که فکر کنیم مغز وی با مغز دیگران فرق دارد. با این وجود، خواسته وی نادیده گرفته شد و مغز او بیش از ۶۰ سال موضوع مطالعه علمی بود.

تقریباً بلافاصله بعد از فوت اینشتین، توماس هاروی، آسیب‌شناس بیمارستان پرینستون که اینشتین در آنجا درگذشت، برای کالبد شکافی فرا خوانده شد. او در جریان کار مغز اینشتین را از جمجمه خارج کرد ولی در پایان کار آن را به داخل جمجمه بازنگرداند، چون به گفته خودش تصور می‌کرد قرار است روی آن پژوهش‌های علمی انجام شود. تامس هاروی مغز را برش داد و از آن عکس گرفت. در آن زمان خبرنگاران متوجه شدند که برای این کار مجوز قانونی وجود نداشته، اما هاروی مدعی بود که توانسته هانس آلبرت اینشتین پسر اینشتین را به این کار راضی کند با این انگیزه که نتایج پژوهش‌ها و بررسی‌ها در خدمت پیشرفت علم قرار گیرد؛ هر چند دیگر اعضای خانواده اینشتین این موضوع را انکار کردند.

هاروی حاضر نشد مغز اینشتین را در اختیار بیمارستان پریسنون یا کس دیگری قرار دهد و در نتیجه اخراج شد. چشم‌پزشک اینشتین هم چشم‌های او را از جمجمه جدا کرد و اکنون چشم‌ها مالک خصوصی دارند. هاروی چون تخصص کافی نداشت به یافته مشخصی در مورد تفاوت مغز اینشتین با دیگران نرسید. او قطعات کوچکی از مغز را در اختیار عصب شناسان معروف قرار داد، اما به مدت چهار دهه ۲۴۰ قطعه مغز انشتین را در محفظه‌های شیشه‌ای در زیرزمین خانه‌اش نگهداری کرد و در کنترل خود نگهداشت تا اینکه برش‌های مغز در سال ۱۹۹۶ در اختیار دکتر الیوت کراوس در آزمایشگاه دانشگاه پرینستون قرار گرفتند و از آن زمان تاکنون برخی تفاوت‌های مغز اینشتین با دیگران شناسایی شده‌است…

هاروی بدون اجازه از خانواده اینشتین برش‌های مغز او را روی اسلایدهای مختلف نصب کرد و آنها را برای تعداد نامعلومی از محققان ارسال کرد. او امیدوار بود با این کار بتواند پرده از اسرار پنهان مغز اینشتین بردارد. هاروی خود شخصا رانندگی کرد و بسیاری از این نمونه‌ها را در سراسر ایالات متحده و بخش‌هایی از کانادا پخش کرد، و در عین حال قسمت اعظم مغز اینشتین را داخل شیشه‌ای که آن را داخل یک جعبه مقوایی نگه داشته بود در ماشینش پنهان می‌کرد.

زمانی که بالاخره سفر جاده‌ای هاروی با مغز این نابغه به پایان رسید، مکعب‌های باقیمانده مغز را به شیشه‌هایی در خانه‌اش منتقل کرد. اگرچه همچنان این نمونه‌ها را با محققان علاقمند به اشتراک می‌گذاشت، اما قسمت اعظم مغز اینشتین را تا سال ۱۹۹۸ نزد خود نگه داشته بود. تا اینکه بالاخره بقایای مغز اینشتین را در سال ۱۹۹۸، یعنی ۴۳ سال پس از خارج کردن آن از بدن آلبرت اینشتین به مرکز پزشکی دانشگاه پرینستون بازگرداند. به گزارش بی بی سی، در حال حاضر دانشمندان فقط زمانی اجازه دارند که مغز این نابغه را ببینند که طرح تحقیقاتی خوبی را به مرکز پزشکی ارائه دهند.