چرا از خودمون متنفریم؟

مطمئنم تا حالا براتون پیش اومده که به خودتون گفتید، خب من نه خوشگلم نه باهوشم نه اندامم اوکیه نه اخلاق خوبی دارم که همه دوستم داشته باشن پس اصلا چرا وجود دارم؟

خب بیاین باهم ببینیم اصلا چی باعث این حس بد شده؟(البته موارد زیادی هست ولی من چند تا که از نظرم بیشتر احساس می‌کنیم رو میگم) اولی اش عزت نفس پایین عه شما احتمالا زندگی خودتون رو با بقیه مقايسه میکنین ، مثلا میگید فلانی چه خوشگله یا چه اندام خوبی داره اصن چه زندگی خوبی داره، ولی من ...

حس بعدی که باعث میشه از خودمون متنفر باشیم اینکه که ممکنه روی نقاط منفی تمرکز کنیم یعنی مثلا حتی اگه ی روز خیلی خوبی داشته باشیم شب که میخوابیم اون قسمت روز رو بیاد میاریم که مثلا تو مدرسه بلند جواب اشتباه رو داد زدیم و جلوی همه ضایع شدیم... یا مثلا ی نفر باهامون بد رفتاری کرده

حس بعدی که احتمالا همه داریم گفت گوی درونی منفی عه یعنی چی؟ یعنی شب که میخوایم بخوابیم هی با خودمون حرف میزنیم روز رو تحلیل میکنیم یا حتی ی رفتار بد که خیلی وقت پیش خودمون یا دوستمون باهامون کرده رو به یاد میاریم یا میگیم امتحان فردا رو چیکار کنم سری قبل با اینکه خیلی خوندم ۱۶ شدم این درس خیلی سخت بود و درست سر کلاس نفهمیدم حالا امتحان چی اگه سخت باشه چی و ...

خب حالا که مثال زدم باید چیکار کنیم که این حس ها کمتر بشن؟ اولین کاری که میتونیم کنیم اینکه که احساسات مون رو روی ی کاغذ بنویسیم این کار چه کمکی بهمون میکنه؟ وقتی که نوشتیم از خودمون بپرسیم چرا همچین اتفاقی افتاد مثلا بخاطر این بود که میترسیدم نظرم رو بیان کنم یا وقتی فهمیدم امتحان زود تر برگذار شده استرس گرفتم یا....

هر روز مدیتیشن کنید ، خب شاید اولش سخت باشه یعنی چجوری به هیچی فکر نکنم؟ من جوری ام که تا ۵ ثانیه نشده هی میگم چرا فلانی اینکارو کرد چرا نمره ام کم شد و کلا حواسم پرت میشه ، این ی چیز طبیعی و کم کم اگه هر روز سعی کنید مدیتیشن کنید رفع میشه

هر روز یک ساعت کاری که دوست دارید کنید و آدمی که دوست دارید بشید رو انجام بدین ، مثلا میگید من دوست دارم نویسنده بشم پس هر روز یک ساعت براش وقت میذارم هم دنبال کاری که دوست داشتم رفتم هم حس بهتری به خودم دارم

خب این هم چند موارد که از نظرم خوب بودن رو گفتم سعی کنید کم کم خودتون رو دوست داشته باشین مطمئنم به هر حال ی چیز خوب تو شخصیت تون دارید ببخشید اگه پست کامل نبود