آرزوی برآورده شده ¹¹

سرم و تکون دادم و نازنین غذا رو آورد. دو ساعت دیگه کلاسامون شروع میشدن و باید سریع آماده میشدیم. اولین کلاسمون با حافظ بود (من که هردفعه میگم این زود دخترخاله میشه). جانان:*گایز هنوز 20 دقیقه وقت داریم بیاین بریم اونجا بشینیم. پانیذ: *دلم میخواد یه کار خفنی بکنم ولی نمیدونم چیکار باید بکنم.نازنین: *کلاس اولمون با حافظه پس...جانان : *پس میتونیم... دنیز : *چی چیو میتونیم جنبه نداره اون دفعه که سر جانان چنان عربده ای کشید گفتم اگه خدا بخواد حنجرش پاره شد...-استاپ استاپ چرا اینا همیشه تیکه کلامای منو میدزدن؟ همشون پوکر نگام کردن و منم ترجیح دادم دهنمو ببندم.با صدای برخورد یه چیزی به میز سرمو اوردم بالا، بالا آوردن سرم همانا و دیدن مارال همانا. پانیذ چنان جیغی کشید و خودش و پرت کرد تو بغل مارال. مارال یکی از دوستای پانیذ بود. پانیذ: *مارال خانم پارسال دوست امسال غریبه (عه ضرب المثل و خراب نکن دیگه) از وقتی اومدی تهران نگفتی یه پانیذی هم هستا. مارال: *عه، بسه بسه خوب شد دیدمتون فرداشب تولد دوستم غزله به دختر کناریش اشاره کرد و بعد ادامه داد: *بیشتر بچه های دانشگاه هم هستن، خوشحال میشیم بیاید و یه دعوت نامه داد و بعدش اسم هممون رو روش نوشت اصولا تو همچین موقعیت هایی نباید پنج تا بهمون بدن؟ (همینم از سرتون زیاده)

جانان: *جییییییییییییییغ بدبخت شدیم جییییییییییییییغ حافظ جییییییغ زنده زنده جیییییییغ خاکمون جییییییغ میکنه جییییییغ، نازنین محکم زد تو سرش که جانان به خودش اومد و گفت: *بدبخت شدیم بچه ها 15 دقیقه از کلاس رفته. هممون توی شوک فرو رفته بودیم و دوباره با جیغ جانان به خودمون اومدیم و سریع شروع کردیم به دویدن. محکم خوردم به یه جایی فکرنکنین خوردم به نیمه گمشدم خودمم فکر میکردم خوردم به اون ولی متاسفانه متاسفانه خورده بودم به دیوار سریع بلند شدمو دوباره شروع کردم به دویدن. بعد از رسیدن به کلاس مورد نظر شروع کردیم به نفس کشیدن. دنیز: *من در میزنم نیارا تو حرف بزن.-برو ببینم یکی دیگتون حرف بزنه من وسط راه مصدوم شدم با باز شدن یهویی در و پانیذی که جلوی در بود و خوردن در بهش همه چی رفت روی دور آهسته پانیذ دهنشو به اندازه وسعت کره زمین باز کرده بود و داشت یه چیزایی میگفت که نمیفهمیدم اخه خیلی کشیده و با صدای بمی میگفت مثل این فیلما همه دانشجوها سرشون و اورده بودن جلو ببین چی میشه، حافظ با پلکی که میپرید داشت به پانیذ که توی هوا صد و هشتاد میزد نگاه میکرد و از اون طرف یارا که از شدت ناراحتی و غم به خاطر اینکه داریم پانیذ رو از دست میدیم داشت دختر کناریشو گاز میگرفت(مطمئنی از شدت غم بوده؟) و نگاهمو دادم به کسی که در و باز کرده بود و چشمام خورد به هامان وا این اینجا چیکار میکنه

همه چی به حالت اولیه برگشت و پانیذ با صدای بلندی خورد زمین. دنیز مثل گاو آماده حمله به هامان نگاه میکرد و نازنین رفته بود پانیذ و بلند کنه ولی تا دست پانیذ و گرفت خودشم همزمان کشیده شد و افتاد رو پانیذ.جانان نمیدونست بره دنیز رو بگیره که نره هامان و تیکه پاره بکنه یا بره اون دوتا رو جمع کنه که از جاشونم تکون نمیخوردن. منم اگه جاش بود میرفتم یه پاپ کورن میاوردم و شروع میکردم به خوردن. بالاخره به خودم زحمت دادم و رفتم نازنین و از روی پانیذ برداشتم و بعد با یاری خدا و دعای همسایه ها و تنفس دهان به دهان و کمک چند تن از دانشجوهایی که توی راهرو بودن بالاخره پانیذ و بلند کردیم. از اونطرف نازنین پانیذ و ول کرد تا بره مچ پاهای دنیز و بگیره چون جانان دستاش و گرفته بود و نمیتونست کامل بگیرتش دوباره همه چی رفت رو دور آهسته و این دفعه من افتادم و پانیذ افتاد روم. جانان دستای دنیز و ول کرد و از اونطرف نازنین پاهاشو محکم تر گرفته بود همین باعث شد دنیز بیوفته و نازنین درحالی که روی زمین خوابیده بود و مچ پاهای دنیز و گرفته بود هم همونطور که از شدت تعجب چشماش گرد شده بود با دنیزی مواجه شد که افتاد روش و قبل از اون جاخالی داد و دنیز با صورت خورد زمین اخی بچم

جانان همونطور مونده بود بره اون دوتا رو جمع کنه یا بیاد اینجا ما رو جمع کنه، اصولا گندای ما رو همیشه نازنین جمع میکرد ولی الان خود بچه داره به فنا میره، جانانم که تو چنین شرایطی میزنه زیر خنده شروع کرد به خندیدن و سرشو انداخت پایین و هرکی میدیدش فکرمیکرد داره میخنده بعد با صدایی که رگه های خنده توش بود سرشو برد بالا و به دنیز اشاره کرد و گفت: *خدایا این خودش مشکل داشت تو دیگه چرا اینکار و باهاش کردی حالا باید بریم دنبال قرنیه اون یکی چشمش که در اومده بگردیم و دو قدم رفت عقب و خواست یه قدم دیگه بره عقب که چشماش گرد شد و یهو غیب شد و اینچنین شد که جانان از پله ها افتاد پایین. صدای خنده دانشجوها رو اعصابم بود و دنیز داشت دنبال قرنیه اون یکی چشمش که معلوم نبود کجا افتاده میگشت، صدای ضعیف پانیذ و شنیدم که میگفت: *هرچی بدبختی میکشیم تقصیر این هامانه

با صدای داد حافظ به خودمون اومدیم و دنیز هم که انگار قرنیش رو پیدا کرده بود به کمک نازنین قرنیشو برگردوند سر جاش و صورتش که به خاطر جاخالی نازنین و خوردن دنیز با صورت به زمین زخم شده بود و خلاصه که خون اومده بود،نگاهم و از اون مخلوق ناقص گرفتم و سرم و چرخوندم سمت پانیذ که بلند شد و دستشو به سمتم گرفت و منم دستش و گرفتم و بلند شدم که دوباره پاهام لیز خورد و این دفعه قبل از اینکه بیوفتم سریع از گردن پانیذ آویزون شدم. یارا هم با خنده پاشد و رفت جانان و از پایین پله ها جمع کرد و آورد. حافظ: این چه وضعشه؟ اینجا رو با سیرک اشتباه گرفتین؟ جانان که کلا حالش خوب نبود آروم جوری که فقط ما بشنویم گفت: *اره فقط تو کم بودی که اونم نوک دماغتو قرمز میکنیم، یارا که کنارمون بود و جانان و گرفته بود پقی زد زیر خنده و جانان در حال سقوط بود که با داد دوباره حافظ صاف وایساد. حافظ : *باید برید تعهد بدید. دنیز این دفعه با صدای نسبتا بلند ادامه داد: *چرا ما باید بریم تعهد بدیم؟ بعد به هامان اشاره کرد و گفت : *اگه این آقای به ظاهر محترم بلد بودن که چطور در و باز کنن این اتفاقا پیش نمیومد بعدشم شما باید بلد باشید با شخصی که الان واسش اتفاق پیش اومده اونم جلوی این همه ادم چطور رفتار کنید به جای اینکه سرشون داد بزنید حداقل باید جوری رفتار کنید که انگار هیچی نشده. حافظ : *اینا به کنار، شما امروز دیر کردید. جانان : *وقتی دیر کردیم لابد دلیلی داشته، درسته اشتباه کردیم که دیر رسیدیم ولی رفتار شما هم کاملا نادرست بوده جناب. حافظ : *حالا هم نیازی نیست که بیاید سرکلاس برید پایین بشینید شاید حالتون بهتر شد. پانیذ: *اگه نمیگفتید هم سر کلاستون نمیومدیم و بعد رفت دست جانان و گرفت و شروع کردن راه رفتن از اونطرف دنیز و نازنین هم دست تو دست هم داشتن میرفتن و من کنار یارا وایساده بودم و یارا هم ناچار رفت سمت کلاس و من هنوز نمیدونستم باید چیکار کنم پس دنبال دنیز اینا رفتم و هامان؟ اون بیشعور که باعث شده بود جلو این همه ادم آبرومون بره فقط داشت میخندید و معلوم نبود بقیه رفیقاش و اون پسردایی تازه کشف شده من کجان