آرزوی برآورده شده ¹⁰

-پس یعنی حتما باید بیایم اداره؟ آخه پدر و مادرامون تهران نیستن و کسی که ما پیششون زندگی میکنیم هم الان تهران نیستن، فامیل یا آشنا دیگه ای هم اینجا نداریم. آیهان: *چرا دارید دیگه. نازنین: *اگه منظورت خانواده این رفیقتون هامان هست که قاعدتا نمیشه. آیهان: *نه، منظورم اشخاص دیگه ای هستن. دنیز: *نهههه.آیهان: *آره.دنیز: *نهههه.آیهان: *آره.(10 دقیقه بعد) دنیز: *نههه.آیهان: *آره.-اههههه بسه دیگه پاشید بریم اونجا یه فکری میکنیم دیگه. آیهان با یه لبخند خبیث ازمون دور شد و با یکی تماس گرفت و اومد. خواستیم ماشینهامون رو برداریم که یکی از افسرا نذاشت ولی تا آیهان اسم رفیق باباشو آورد طرف قبول کرد ولی قرار شد یه مامور با هرکدوممون بیاد و یکی از بچه های ما و یکی از اونا با خود پلیسا برن. بعد از اینکه سوار شدم و قیافمو توی آینه دیدم جیغ خفیفی کشیدم. تمام مدت من با این قیافه داغون که شبیه ومپایرهاست جلوی اینا وایساده بودم. پانیذ پشت سرشون راه افتاد. حدود نیم ساعت طول کشید تا برسیم. وقتی پامون و گذاشتیم داخل حس کردم تو بغل یکی هستم. سرمو اوردم بالا که با یه خانم روبرو شدم.خانمه: *نیارا، چقدر بزرگ شدی. آیهان: *اهمممم،نیارا که اومد به بازار آیهان میشه دل آزار، مامان نیارا اتفاقایی که قبل از چهار پنج سالگیش افتاده رو یادش نمیاد. یه آقایی هم کنارشون وایساده بود و با لبخند نگام میکرد. بعد از اینکه شکایتمون رو ثبت کردیم اومدیم بیرون که خانمه با لبخند گفت : *دنیز تو هم بزرگ شدی. دنیز یه چشم غره به آیهان رفت و لبخند زد. آروم گفتم: -میشه بگید اینجا چخبره؟

خانمه گفت: *فکرنکنم الان وقتش باشه. دنیز از همه چیز خبر داره...میتونیم فردا همو ببینیم؟ -کجا؟ خانمه: *اوم خودت آدرس یه کافه رو بفرست برام...اینم شمارمه. آروم سوار ماشین شدم و به اتفاقایی که پیش روم بود فکرکردم. بعد از اینکه به زور جانان رفتیم بیمارستان برگشتیم خونه. یه جای مناسب پیدا کرده بودم و آدرسش رو برای خانمه فرستادم، حتی نمیدونم فامیلیش چیه. فردا ساعت 10 صبح، کلاس هم نداشتم کلاسام بعد از ظهر بودن.لقمه ای رو که پانیذ کرده بود تو حلقمو قورت دادم و سوییچ و برداشتم و به صدا زدنای پانیذ به دلیل اینکه رانندگیم مثل دیوونه هاست توجهی نکردم. اروم در و باز کردم و پیاده شدم

بعد از پیدا کردن اون خانمه رفتم سمتش. کنار خانمه همون آقاهه نشسته بود با آیهان و یه دختره(گفتم که زود دختر خاله میشه) آقاهه گفت: *نیارا جان بشین. عرفان محمدی هستم. با شنیدن محمدی سرمو اوردم بالا. فامیلی مامانمم محمدیه. برادر خونده مادرت غزل. با بهت نگاش میکردم.«اهم شخصیتا خسته شدن بقیه داستان و من میگم»آیهان از بچگی با نیارا بزرگ شده، درست هست بگم آیهان و آیسل از بچگی با نیارا و نهال بزرگ شدن، حالا اونقدرا هم نه ولی تا چهار سالگی نیارا و هفت سالگی نهال و پنج سالگی آیسل و هشت سالگی آیهان با هم بودن، پدربزرگ و مادربزرگ نیارا بچه دار نمیشدن و پدر آیهان رو به فرزندخوندگی میگیرن تا اینکه بعد از پدر آیهان صاحب دوتا دختر و یک پسر میشن و این حقیقت رو هیچوقت به اونها نگفته بودن تا اینکه پدر آیهان با هم دانشگاهیش ازدواج میکنه و به خاطر اینکه دوست پدر آیهان هم از اون دختر خوشش میومده و فکرمیکرده که پدر آیهان از قصد اینکار رو کرده،وارد قضیه خانوادگی اونها میشه و چیزایی رو پیدا میکنه که خود پدر آیهان از اونها بیخبر بوده پس میره و همه این قضایا رو به پدر آیهان میگه و پدر آیهان هم که این موضوع رو میفهمه میبینه که اونا مثل فرزند خودشون بزرگش کردن و نمیخواد جوری رفتار کنه که انگار متوجه شده...تا زمانی که آیهان 8 سالش میشه و تهدید های اون فرد هنوز ادامه داشته و ناچارا با همسرش و دو تا فرزندش شیراز رو به مقصد تهران ترک میکنن و هیچکس از اونها خبر نداشته و نیارا هم طی اتفاقاتی حافظه اش رو از دست میده درست چندماه بعد از ناپدید شدن خانواده آیهان آیهان وقتی میره تهران 8 سالش بوده و کلاس سوم بوده و هیچ دوستی نداشته و از این پسر شر و شیطون بعیده یه جا ساکت بشینه ، خلاصه روز اول میگذره و روز دوم در حالی که داشت شیطونی میکرد و روی دیوارای مدرسه اسم رونالدو رو مینوشته با نویان روبرو میشه که اونم متقابلا همین کار و میکنه و با هم اشنا میشن، نویان از قبل با یزدان دوست بوده و با هم پسردایی و پسرعمه بودن، موقعی که کلاس ششم بودن با پرهام و هامان آشنا میشن، حالا چطوری؟پرهام کیه؟ پرهام و هامان از قبل با هم دوست بودن و توی کلاس والیبال با هم اشنا شده بودن. پرهام دوست بچه هاست که اونم ماجراهایی داره.

«نیارا» با بهت سرم و آوردم بالا. چشمام مدام بین اون خانمه که فهمیدم اسمش ساحل هست و یه جورایی دایی و آیهان و دختری که طبق گفته ها حدس زدم آیسل باشه میچرخید. همون نگاه سبز رنگ خودشه. سرم از حجم این همه اطلاعات درد گرفته بود. آروم پاشدم و روی یه برگه شماره ای رو نوشتم و گرفتم سمت دایی. -این شماره مامانمه شاید لازمتون بشه و آروم بیرون رفتم. یعنی به جز دایی عماد یه دایی دیگه هم دارم. اون کسی که منو هول میداد آیهان بوده. اون عکس هم عکس اونها بوده.حرکت کردم به سمت خونه. نازنین: *زود، تند، سریع، اعتراف کن.......-اره دیگه قضیه این بود. جانان: *برگام.نازنین: *اوه مای گاد. پانیذ : *هولی...با قرار گرفتن دست دنیز رو دهنش ادامشو نگفت.-یعنی دایره لغاتتونو بیخی دنیز درسته؟ *اوهوم.-پس چرا ازم مخفی میکردید؟ *چون خاله خواسته بود