هیاهو...

”برف، سرما و من و تنهایی و خانه سرد… از پنجره بیرون را نگاه می‌کنم. برف زیر درخشش نور چراغ برق، چه درخشش عجیبی دارد. به گمانم صدای هیاهوی شاد بچه‌ها را می‌شنوم. حتی هیاهوی بزرگترها…

برف یکدست کفِ حیاط وسوسه‌ام می‌کند. انگار یاد خاطراتی افتاده‌ام. من و خاطره؟ تلخ یا شیرینش را نمیدانم. اما هر چه بوده آن‌قدر وسوسه‌ام نمی‌کند تا از گرمای خانه به سرمای بیرون گریزی بزنم. احساس خواب آلودگی می‌کنم.

ناخودآگاه روی شیشه‌ی بخار گرفته یک خانه می‌کشم… خانه دو تا پنجره دارد و یک دودکش، که گرما از درونش تنوره می‌کشد.

خانه پر نور است… من صدای خنده را از درون خانه می‌شنوم… راستی این خانه زاییده کدام خواب من است؟ اینجا سرد و ساکت است. تنها چراغ روشن،کم نور است. من این‌جا تنها هستم…“