نجوای مقدس

درهای بلوط بزرگ کلیسای جامع با ناله باز شد و نسبت به نفوذ اعتراض کرد. مرد جوانی با شنل سیاه نیمه شب به داخل لغزید. رنگ پریده بود و پوستش در نور سوسوزن شمع های پراکنده تقریباً درخشان بود. دستش را دور یک فلاسک نقره ای کوچک، که سطح آن خنک و مرطوب بود روی کف دستش حلقه کرد. همانطور که او از میان شبستان وسیع و پر طنین انداز حرکت می کرد، صدای قدم هایش تنها صدایی بود که جرأت شکستن سکوت را داشت.

هوای داخل کلیسای جامع از بوی غبار و عود غلیظ بود. عطر ضعیف و شیرین پوسیدگی به شدت در هوا آویزان بود. در بالا، طاق آجدار سقف در سایه ها ناپدید شد. مرد جوان به محراب رسید، سطحی که زمانی صیقل داده شده بود، اکنون با افزایش سن کسل کننده است. زانو زد، حرکاتش کند و عمدی. شیشه را باز کرد، مایع زرشکی که درونش می‌درخشید.

صدای زنگ واحد و عمیقی در فضای غار انعکاس یافت. مرد جوان تکان خورد و سرش تکان خورد. نگاهی پنهانی به اطراف انداخت، اما کسی آنجا نبود. با آهی، قمقمه را روی لبهایش برد و کششی طولانی کشید. آتش مایع راه خود را در گلویش سوزاند و سرمای غیرطبیعی را که به او چسبیده بود را از بین برد.

چوب پنبه را عوض کرد و فلاسک را دوباره داخل شنل خود فرو برد. روی پاهایش بلند شد و نگاهش به صلیبی پرآذین که بالای محراب آویزان بود ماند. سوسو زدن چیزی - سرپیچی؟ اشتیاق؟ - برای لحظه ای گذرا رویش را روی هم گذاشت. سپس با خش خش شنل خود برگشت و به سایه ها عقب نشینی کرد و تنها عطر ضعیف میخک و سؤالات بی پاسخ دیدار غیرمنتظره خود را از خود به جای گذاشت.