شب های بی پایان

ماه کامل عمارت گوتیک را در درخششی اثیری غوطه ور کرد و شیب دراماتیک تری بر پنجره های سایه دار و غارگول های در حال فرو ریختن آن انداخت. یک چهره تنها، پوشیده از شنل سیاه و سفید، روی پرتگاه سقف پوشیده از برف ایستاده بود. چهره‌اش، زیبا و رنگ پریده زیر نور مهتاب، با نگاهی از حسرت حک شده بود.

آدریان، خون آشامی با سن و فضل غیرقابل انکار، زمین های وسیع زیر را اسکن کرد. چشمان زرشکی او که معمولاً با آتشی درونی روشن می‌شد، نرمی مخصوص یک نفر را در خود داشت. از آخرین باری که او به بئاتریس محبوبش، زن فانی که قرن ها پیش قلب او را تسخیر کرده بود، دهه ها می گذشت.

امشب سالگرد برخورد سرنوشت ساز آنها بود. هر سال، آدریان در همین نقطه می ایستاد، به امید اینکه نگاهی به موهای قرمز آتشین یا درخشش چشمان زمردیش بیاندازد. او می دانست که زمان احتمالاً او را ادعا کرده است، فانی ها موجودات شکننده ای هستند که بودند. با این حال، ذره ای از امید باقی ماند، سوسویی که حاضر به مر*ن نشد.

صدای خش خش در درختان نزدیک توجه او را جلب کرد. دور خودش چرخید و حواسش تیز شد. یک زاغ تنها روی غرق در کنارش فرود آمد، پرهای ابسیدینش در نور ماه می درخشیدند. کلاغ سرش را خم کرد و به نظر می رسید که چشمان هوشمندش روح آدریان را سوراخ می کند. با یک گاو نرم، پرواز کرد و یک بار دور عمارت چرخید و در شب ناپدید شد.

قلب آدریان در سینه اش به تپش افتاد، هیجانی آشنا در او موج می زد. آیا این فقط یک کلاغ بود یا یک پیام آور از طرف بئاتریس؟ او به امید چسبیده بود، احتمال اینکه عشقش، عشق ابدی اش، هنوز آنجا باشد و منتظر او باشد.