سایه های گذشته 2

از پشت پنجره، نور کم‌رمق خورشید صبحگاهی وارد اتاق شد و بر دیوارهای خاکستری سایه‌هایی لرزان ایجاد کرد. او آهسته از تخت برخاست، چشمانش هنوز سنگین از خواب. آینه‌ی قدی در گوشه‌ی اتاق، تصویری از مردی نشان می‌داد که بار سنگینی از تجربه و احساسات بر دوشش داشت. خطوط عمیق چهره‌اش، هر یک داستانی از نبردهای درونی و بیرونی را بازگو می‌کردند.

به سمت میز کنار پنجره رفت و دفتر خاطرات قدیمی‌اش را باز کرد. صفحاتی پر از نوشته‌های پراکنده، نقاشی‌های کوچک، و یادداشت‌های پراکنده از روزهایی که گذشته بودند. انگشتانش آرام روی کلمات سر می‌خوردند، همانطور که ذهنش در میان خاطرات شناور می‌شد.

زمانی که عشق، امید و زندگی‌اش را پر می‌کرد، او همان مرد جوان و پرشوری بود که هر صبح با امید به آینده بیدار می‌شد. اما خ*ی*ا*ن*ت، زخمی عمیق در قلبش ایجاد کرد. روزهایی که به دنبال دلیل و معنا می‌گشت، تاریکی و تنهایی را به خوبی شناخت. اما او تسلیم نشد. در دل آن همه درد و رنج، قدرتی یافت که او را به جلو می‌برد.

او اکنون آماده بود تا با چالش‌های جدید روبرو شود. به گذشته نگاه کرد و درس‌های آموخته شده را به خاطر سپرد. هر زخمی، هر شکست، او را قوی‌تر کرده بود. در آینه، تصویر مردی را دید که از دل تاریکی عبور کرده و به نوری که در انتظارش بود، نزدیک‌تر شده بود. او می‌دانست که هنوز راه درازی در پیش دارد، اما برای اولین بار بعد از مدت‌ها، احساس می‌کرد که آماده است.

با یک نفس عمیق، دفتر را بست و به سمت در اتاق رفت. او تصمیم گرفت که این بار، داستانش را خودش بنویسد، نه به عنوان قربانی گذشته، بلکه به عنوان قهرمانی که از دل تاریکی برآمده بود و به سوی نور حرکت می‌کرد.