رازهای سرخ باغ

در اعماق یک باغ تاریک و اسرارآمیز، جایی که زمان و مکان معنای خود را از دست داده‌اند، مردی با ظاهر مرموز و چشمانی سرخ فام به آرامی قدم می‌زد. نام او رِیوِن بود، موجودی که از دل افسانه‌ها برخاسته و سایه‌های شب را با خود به همراه داشت. پوستش به سفیدی ماه بود و موهای بلند و تیره‌اش همچون شب‌های بی‌پایان به شانه‌هایش می‌ریخت.

باغ، پر از گل‌های سرخ خ*و*ن*ی*ن بود که بوی تند و مرموزی داشتند. هر گل، رازی در دل خود داشت و رِیوِن می‌توانست نجواهای آن‌ها را بشنود. آب‌نمای بزرگی در مرکز باغ قرار داشت که آب آن همچون جیوه‌ای براق به نظر می‌رسید و در زیر نور مهتاب، بازتاب عجیبی داشت. رِیوِن با گام‌های آرام به سمت آب‌نما رفت. در دستش چند گل سرخ بود که تازه چیده شده بودند و قطرات خ*و*ن*ینی از آن‌ها می‌چکید. او گل‌ها را به آرامی به لبانش نزدیک کرد و بویید. چشمان سرخش به آرامی بسته شد و لبخند مرموزی بر لبانش نقش بست. هر بویی که استشمام می‌کرد، خاطراتی از دوران باستان را به ذهنش می‌آورد، خاطراتی که از جنس خ*و*ن و سایه بودند.

در این لحظه، صدای قدم‌های آرام دیگری در باغ طنین‌انداز شد. رِیوِن چشمانش را باز کرد و به طرف صدا برگشت. زنی با لباس‌های سفید و چهره‌ای همچون پریان افسانه‌ای، به آرامی نزدیک می‌شد. او نوری درخشان در دل تاریکی بود و هر گامی که برمی‌داشت، گل‌های سرخ باغ بیشتر می‌شکفتند.

زن به رِیوِن نزدیک شد و نگاه‌هایشان در هم گره خورد. در آن لحظه، زمان متوقف شد و فقط صدای آرام باد در باغ به گوش می‌رسید. زن با صدای آرام و دلنشین گفت: "رِیوِن، زمانش رسیده. رازهای این باغ باید فاش شوند." رِیوِن لبخندی زد و با نگاه عمیق و مرموزش پاسخ داد: "رازها همیشه در تاریکی پنهانند. اما برای تو، من آن‌ها را فاش خواهم کرد." و بدین ترتیب، رِیوِن و زن در دل شب ناپدید شدند، و تنها عطر گل‌های سرخ و نجواهای باغ باقی ماندند، حکایت‌هایی که هرگز به گوش هیچ انسانی نخواهد رسید.