عروسک سنتی هر کشور

کاور پستمون !

نام کوکشی، عروسک‌های دست‌ساز چوبی، از دو قسمت «Ko» به معنی چوب کوچک و «keshi» به معنای عروسک گرفته شده است. ساخت این عروسک‌ها در ابتدا منحصر به صنعت‌گران زائو بود و بعد به دیگر شهرهای ژاپن منتقل شد. کوکشی‌ها در هیبت‌های مختلف با چوب درخت‌ گیلاس و یک درخت محلی ژاپنی ساخته می‌شود، بدون دست و پاست و این اعضا و لباس‌های ژاپنی روی آن‌ها نقاشی یا کنده‌کاری می‌شود و وقتی سر آن‌ها را می‌چرخانید جیرجیر می‌کند. امروزه این عروسک‌های جذاب بیشتر به عروسک‌های کلکسیونی تبدیل شده‌ و طرح‌های متفاوت و بامزه کوکشی‌ها آن‌ها را به عنوان یک هدیه و سوغات ایده‌آل ژاپنی تبدیل کرده است.

تولد «ماتریوشکا» به 132 سال پیش در روسیه برمی‌گردد. سرگئی مالبوتین نقاش روسی بعد از دیدن عروسک‌های ژاپنی به فکر ساخت این عروسک‌ها افتاد و آن‌ها را در کارگاه خود خلق‌کرد. ماتریوشکا عروسک‌های درون تهی چوبی هستند که چهره و پوشش روی آن‌ها نقاشی شده است. بدنه آن‌ها از وسط باز می‌شود و هر عروسک بعد از بازشدن نسخه‌ کوچک‌تری از عروسک قبلی را درون خود دارد. این اتفاق بین 5 تا 7بار می‌افتد و در نهایت خانواده کوچکی از خانم‌های چوبی روسی شکل می‌گیرد. این ساختار تودرتو به ساختار پیچیده و درونی انسان‌ هم، معنی می‌شود. تقریبا بیشتر مردم جهان این خانواده عروسکی را می‌شناسند.

عروسک‌های «اندبله» آفریقایی بدن ساده‌ای دارند که با مهره‌کاری‌های پیچیده و رنگارنگ تزیین شده‌اند. بعضی از این عروسک‌ها، مخروطی شکل هستند و بعضی دیگر روی پاهایی با کف پای صاف ایستاده‌اند. اندبله‌ها در آفریقا کاربردی متفاوت با دیگر کشورها دارند. دختران این عروسک‌ها را می‌سازند تا مهارت مهره‌کاری خود را تمرین‌ و تقویت‌کنند. استفاده مردم از اندبله‌ها هم بامزه است. آن‌ها از این عروسک‌ها برای پیشنهاد ازدواج به فردی که دوستش دارند، استفاده می‌کنند و بعضی هم آن را به عنوان یک هدیه ارزشمند به تازه‌ ازدواج کرده‌ها می‌دهند. غصه| افسانه بزرگ کدام کشور؟ گواتمالا عروسک‌های غصه، آدمک‌های کوچکی هستند که از سیم، پارچه‌های رنگی و تکه‌های پشمی ساخته شده‌اند و صورتی متعجب دارند. این عروسک برگرفته از یک افسانه گواتمالایی است که طبق آن خدای خورشید این عروسک را به شاهزاده مایا داده و به همین دلیل، می‌تواند هر مشکلی را حل کند. رسم هم بر این است که کودکان گواتمالایی مشکلات و رازهای خود را به این عروسک‌ها می‌گویند و شب‌ها آن را زیر بالش خود می‌گذارند تا وقتی بیدار می‌شوند این عروسک‌ها به آن‌ها جرئت مقابله با مشکلات را بدهد. حتی بعضی بزرگ‌ترها این عروسک‌ها را به کلاه، هدبند یا لباس خود آویزان می‌کنند تا از آن انرژی بگیرند. از مبارک تا دارا و سارا / معرفی 3 عروسک که هر کدام سرنوشت‌ متفاوتی در کشورمان داشتند با وجود فرهنگ غنی و مستعد در ایران ما هیچ‌وقت نتوانسته‌ایم عروسک مشخصی را به نمایندگی از کشور خودمان به دیگران معرفی کنیم. عروسک‌های بومی و محلی بسیارند و در بیشتر مراجع تحقیقی، فقط به نام چند عروسک که بیشتر مخصوص ‌نمایش‌گردانی است، اشاره شده است. در این مطلب به سه تجربه ایران در حوزه عروسک اشاره خواهیم کرد. مبارک لباسی قرمز به تن دارد و با پوستی تیره با چند ریسمان روی صحنه گردانده می‌شود. شوخ و شیرین‌زبان است و بیشتر صدایش را با سوتک درمی‌آورند. او «مبارک» عروسک خیمه‌شب‌بازی است که معمولا بی‌پرده و به طنز با مسائل روز جامعه شوخی می‌کند. فردی به نام مرشد هم کنار او می‌نشیند که جمله‌های مبارک را واضح‌تر به گوش مخاطبان می‌رساند و با مبارک هم‌صحبت است. در بیشتر مواقع مبارک، مرشد را بابا صدا می‌کند و بیشترمان خاطره کوچکی از این گفت وگوها از زمان کودکی داریم. لَیلی لیلی و مجنون را همه خوب می‌شناسیم. افسانه‌ای لری وجود دارد که در آن مجنون شاعری است عاشق و دلخسته «لیلی»، پدر دختر با ازدواج آن‌ها مخالفت می‌کند و مجنون سر به کوه و بیابان می‌گذارد. این نقطه شروع ساخت عروسک لیلی است. این عروسک‌ها بیشتر عروسک‌های ریسمانی و لولایی هستند. در پوشش این عروسک‌ها بیشتر از لباس‌های پولک‌دار تزیین شده با روبان و مهره‌های شیشه‌ای استفاده شده است و در جهان این عروسک را به نوعی نماینده ایران می‌دانند. دارا و سارا حدود20 سال پیش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان از عروسک‌ دوقلوی دارا و سارا رونمایی کرد. ایده ساخت این عروسک‌ها از سال 75 شروع شد تا جایگزینی برای عروسک‌های باربی شوند اما این‌طور نشد و این پروژه خیلی زود شکست خورد، به طوری که امروزه کمتر کسی این عروسک‌ها را می‌شناسد. شاید یکی از دلایل شکست این عروسک‌ها چهره‌های معمولی و فاقد المان‌های بومی و تنها توجه به پوشش‌های اقلیم‌های مختلف ایران بود.