۱۰ بازیکن برتر تاریخ پریمیرلیگ

10. پل اسکولز تیری آنری از او به عنوان تنها بازیکنی نام می‌برد که آرزو می‌کرد می‌توانست در کنار او بازی کند. اسطوره بارسلونا، ژاوی ادعا می‌کند که اسکولز حتی اگر اسپانیایی بود، احترام بیشتری کسب می‌کرد. آندره آ پیرلو فارغ‌التحصیل کلاس 92 را «هافبک انگلیسی واقعا بزرگ نسل خود» می‌نامد. زین‌الدین زیدان، از بازی نکردن با اسکولز به عنوان بزرگ‌ترین پشیمانی دوران بازی خود یاد می‌کند. اسکولز یک بازیکن واقعی بود. هواداران آرسنال پاتریک ویرا را وارد مناظره خواهند کرد. این مرد فرانسوی واقعا برای توپچی‌ها فوق‌العاده بود، اما حتی خودش هم قبول می‌کند که اسکولز بازیکنی بود که «می‌توانست همه کارها را انجام دهد.»

۹. پاتریک ویرا اگرچه نام تیری آنری اغلب از کرانه شمالی به گوش می‌رسید، اما این ویرا بود که علاقه واقعی تماشاگران آرسنال را به خود جلب کرد. طرفداران ویرا را به عنوان نماد یکی از بهترین تیم‌های توپچی‌ها می‌شناختند. نماد خط هافبک زمانی خود را با «پاهای فرانسوی و قلب آفریقایی» توصیف کرد. دقیقا همان چیزی که او به تیم آرسن ونگر داد. ویرا یک جنگجو بود که پاهای یک بالرین داشت. اختلافات بی‌شمار او با روی کین و عصبانیت‌های گاه بی‌گاه او را به عنوان مردی سخت‌گیر معرفی کرد. ویرا لمسی ابریشمی داشت، پاهایش مثل بالش نرم بود و توپ را روی انتهای کفشش می‌چسباند. او می‌توانست از کنار شما به نرمی یا به شکل یک بولدوزر عبور کند. درنهایت، انتخاب دردناک با شما بود. در آرسنال و هیچ تیم دیگری. ویرا منحصر به فرد بود و همچنان می‌باشد

8. فرانک لمپارد ورود رومن آبراموویچ به چلسی در سال 2003 فوتبال انگلیس را تغییر داد. افزایش دستمزدها و هزینه‌های نقل و انتقالات از آن زمان به بعد چشم‌انداز لیگ برتر را تغییر داده است. لمپارد همین کار را برای پست خود در خط میانی انجام داد. ما می‌توانیم در گفت‌وگو درباره درخشش فردی ویرا، اسکولز و جرارد گم شویم، اما میراث لمپارد، پس از کسب آن جام‌ها و 177 گل در لیگ برتر، تغییر آن چیزی بود که ما از یک هافبک میانی مهاجم انتظار داشتیم. اکنون با این بازیکنان مانند مهاجمان رفتار می‌شود. درحالی که ویرا الهام‌بخش خروج از آرسنال بود و اسکولز و جرارد هر دو در حال بازی کردن با چلسی بودند، لمپارد دستور کار را تعیین می‌کرد.

7. استیون جرارد از میان اسطوره‌های لیورپول، او به خاطر خونسردی خود در یک بحران متمایز است. وقتی آخرین فرصت برای نجات پیش می‌آمد، او همان مردی بود که تو می‌خواستی توپ را جلوی پایش بیندازی. او می‌توانست در هر پستی بازی کند. اگر در حال ساختن یک نمونه اولیه از بازیکنان لیگ برتر در اواخر دهه 90 بودید، آنها شبیه کاپیتان لیورپول بودند. او قوی، سریع و دارای یک شم بالا در دادن پاس گل بود. تکنیک او باشکوه بود و بسیار چشمگیرتر، زیرا او همه ‌چیز را کمی سریع‌تر از بقیه در زمین انجام می‌داد. نقطه عطف جرارد در تابستان 2005 اتفاق افتاد؛ یک خیانت. تنها شش هفته پس از بالا بردن جام لیگ قهرمانان اروپا او موافقت کرد که به چلسی ژوزه مورینیو بپیوندد، اما در یک شب بی‌خوابی خسته‌کننده از حملات پانیک، متوجه شد که نمی‌تواند از باشگاه دوران کودکی خود دور شود. او ماند و به نماد شهری تبدیل شد که فوتبال را بیش از هر چیز دیگری گرامی می‌دارد.

6. اریک کانتونا اگر ما در مورد تاثیر خالص صحبت می‌کنیم، اریک کانتونا نماد آن است. انتقال این بازیکن فرانسوی از لیدز به منچستریونایتد در ژوئن 1992، دو چیز را نوید می‌داد: طلوع دوران جدید لیگ برتر و شروع دوره‌ای از موفقیت‌های بی‌سابقه برای شیاطین سرخ. کانتونا نابغه اولین قهرمانی باشگاه تحت هدایت فرگوسن و سه قهرمانی بعدی در لیگ بود که یک تیم جوان و در عین حال با استعداد را با یک نقطه کانونی واقعی در سطح جهانی برد. یقه بالازده، سینه بیرون آمده! کانتونا یونایتد را از خط خارج کرد و به جایگاهی خداگونه در میان هواداران یونایتد دست یافت. اولین ابرستاره واقعی دوران لیگ برتر بود

5. رایان گیگز الکس فرگوسن در زندگینامه خود در سال 2013 از گیگز به یاد می‌آورد: «اولین‌باری که او را دیدم به خاطر می‌آورم. او 13 سال داشت و مانند کوکر اسپانیل که در باد یک تکه کاغذ نقره را تعقیب می‌کند، روی زمین شناور بود. اسکاتلندی اولین‌بار گیگز 17 ساله را در مارس 1991 به بازی فرستاد و ولزی در فصل بعد به بازیکن ثابتی تبدیل شد و ایمان سرمربی خود را با رقابت‌های پیاپی بهترین بازیکن جوان سال PFA جبران کرد. سرعت تند و دریبل زدن او راه را برای دیگر نوپایان فرگی هموار کرد تا در سال‌های بعد اولین بازی خود را انجام دهند. او به کلاس 92 نشان داد که چه چیزی ممکن است. گیگز ممکن است یکی از مدعیان بهترین بازیکن منچستریونایتد در تمام دوران باشد.

4. وین رونی تعداد کمی از بازیکنان ورود به فوتبال انگلیس را به شیوه‌ای توفانی‌تر انجام داده‌اند. نمایش رونی برای اورتون مقابل آرسنال در سال 2002، در سن 16 سالگی، ورود یک استعداد استثنایی به لیگ برتر را اعلام کرد. بعدها، او در اولین بازی خود برای منچستریونایتد در لیگ قهرمانان اروپا هت‌تریک کرد. پسری که برای صحنه بزرگ زندگی می‌کرد، «کودکی با چهره قاتل» که از هیچ‌چیز و هیچ‌کس نمی‌ترسید، اما با گذشت سال‌ها به بازی‌اش افزوده شد او جایگزین رود فن نیستلروی به عنوان یک مهاجم برتر همه‌جانبه شد تا به یونایتد کمک کند تا در مقابل نیروهای جدید لیگ برتر به برتری خود ادامه دهد. اینکه رونی با 208 گل تبدیل به دومین گلزن برتر لیگ برتر شد، قابل توجه است.

3. آلن شیرر شیرر با 283 گل لیگ و یک جشن بازنشسته شد. ریچ جولی توضیح می‌دهد که چه چیزی بهترین گلزن تاریخ لیگ برتر را بسیار منحصر به فرد کرده است… بی‌رحمی و بی‌رحمی شیرر برای او تمجیدهایی به ارمغان آورد. او هنوز هم با اختلاف سریع‌ترین بازیکنی است که به رکورد 100 گل در لیگ رسیده است (در 124 بازی، 17 بازی کمتر از نفر دوم). هنوز تنها انگلیسی است که سه سال متوالی کفش طلا را به دست آورده است. هنوز در سه فصل متوالی بیشتر از 30 گل زده است. هنوز در هفت فصل لیگ برتر موفق به زدن 20 گل شده است. هیچ‌کس دیگری به میانگین گل او در تاریخ لیگ برتر یعنی عدد 0.81 که با پیراهن بلکبرن ثبت کرد نزدیک نمی‌شود. او 64 پاس گل هم داد. هیچ کس دیگری در 324 گل لیگ برتر نقش نداشته است.

2. کریستیانو رونالدو در 16 آگوست 2003، دو بازیکن تعویضی اولین بازی خود را برای منچستریونایتد انجام دادند. اولین نفر به یکی از بهترین بازیکنان تمام دوران تبدیل شد. دومی صرفا شد اریک جمبا-جمبا. بازیکنی که دوران کوتاهی در اولدترافورد داشت. در سن 18 سالگی، با رگه‌های بلوند در موهایش که حاکی از اعتماد به نفس خاصی بود، این پسر شگفت‌انگیز از تیم پرتغالی اسپورتینگ آمده بود و پیراهن شماره 7 را که دیوید بکهام تحویل داده بود، به تن داشت جمعیت همگی با صدای بلند و با شادی زیاد از معرفی CR7 استقبال کردند. او به بازیکن اصلی یونایتد تبدیل شد، زیرا مشخص شد که او چقدر می‌تواند تاثیر مخربی داشته باشد. فرگوسن بعد از نخستین نمایش او از کریس به عنوان «اولین بازی شگفت‌انگیز، تقریبا غیرقابل باور» استقبال کرد. جورج بست، که خود یک شماره 7 نمادین بود، ارزیابی کرد: «بدون شک هیجان‌انگیزترین اجرای اولی بود که تا به حال دیده‌ام.» همه حاضران در آن بعدازظهر می‌دانستند که ستاره‌ای متولد شده است. تنها یک مرد در حالی که در لیگ برتر بازی می‌کرد، به عنوان بهترین بازیکن سال فیفا انتخاب شده است و آن اریک جمبا-جمبا نبود.

هیچ کس بیش از او کفش طلا را نبرده است. هیچ کس در یک فصل بیشتر از او پاس گل نداد. هیچ کس با چنین ترکیبی از لطف و قدرت خارق‌العاده، مدافعان را وحشت زده نکرده است. او کاتالیزور دو قهرمانی در لیگ برتر برای آرسنال بود، آنها را در روزهای سیاه بر پشت خود حمل و فوتبال انگلیس را با درخشش خود روشن کرد. تیری هانری فقط پادشاه هایبری یا یک مهاجم در یک نسل نیست. او نشان‌دهنده هنری است که بزرگ‌ترین تیم‌های آرسن ونگر با آن شکوفا شدند. او فوتبال را سرگرم‌کننده کرد. باکلاس، بی‌دردسر و زیبا به نظر می‌رسید. او ممکن است در سال 2007 آرسنال را ترک کرده باشد، اما آنری در اوج خود در هر دوره و در هر تیمی در تاریخ لیگ برتر پیشرفت می‌کرد