گوشه ای از حرف هایم

اندوهی ظریف چشمانش را در خود بلعیده بود و در نگاهش می‌شد ریشه‌های عمیقی از رنج را دید. انگار این ریشه‌ها که احتمالا ناشی از جراحتی سخت بر روحش بود، به قلبش می‌رسید و چشمانش گواه می‌داد که قلب رنجورش در چنگ این اندوه در حال فشرده شدن است.

هرچند نگاهش که می‌کردی، چشمانش را مظلومانه در پی یافتن پناهی می‌دیدی اما از آنجا که هیچکس نمی‌تواند قضاوتی روشن و قطعی درباره‌ی دیگری داشته باشد، نمی‌شد فهمید که او بی‌پناه مانده است یا نه. حقیقت این است که آدمی در نهایت پناهی جز خود ندارد و بی‌پناهی احتمالا به معنی آن است که خودت هم پناهگاهی برای خویشتن نباشی. چه کسی می‌توانست حکم به بی‌پناهی قطعی او دهد وقتی هیچکس جز خویشتن، نمی‌داند که آدمی درون خویش با خود چه می‌کند؟

ما آنچنان چیزی از یکدیگر نمی‌دانیم و یاری رساندن بدون دانستن و آگاهی بسیار دشوار می‌شود. ندانستن سد محکمی در راه همه‌چیز، مانند یاری رساندن است؛ چه آنکه ندانی کسی به یاری نیاز دارد و چه آنکه ندانی چگونه باید به کسی یاری رساند. در او جز چشمانش، چهره‌ی جوان و بدن لطیفش نیز نگاهت را رو به خود می‌خواند و به خواندن قصه‌ای که در تنش نمود پیدا کرده بود، دعوت می‌کرد. او زیبا بود؛ صورتش، روشنی پوستش، انگشتانش،، پا‌های لطیفش و تمام تنش چیزی برای تماشا کردن با لذت و شوق داشت اما خوب که به او نگاه می‌کردی، چیزی درونت نجوا می‌کرد که انگار تمام سطح پوست او با لایه‌ای از چیزی پوشانده شده است.

تنهایی؟ غربت؟ بی‌پناهی؟ دور افتادگی؟ نمی‌دانم، شاید هم تمام اینها. چه کسی می‌داند؟ شاید او به یاری انگشتان بی‌قرار کسی نیاز داشت تا این لایه‌ی نشسته بر تنش را محو کند. او را هرطور که می‌دیدی، احساس می‌کردی که حرف‌های بسیار برای گفتن دارد. نوع نشستنش بر صندلی انتظاری فراوان را تداعی می‌کرد، حالت لب‌هایش حتی وقتی بسته بود، حرف‌هایی از لحظه‌های تنهایی داشت، دویدن مردمک در کاسه‌ی چشم‌هایش حکایت تلاش برای یافتن بود و هر بخشی از تنش حرف و سخنی داشت.

آیا کسی بود که نقطه به نقطه‌ی حرف‌های او را بشنود، قصه‌ی هر ذره از تنش را بخواند و یا کسی اشک از گونه‌های او می‌گرفت؟ آیا کسی بود که او را از حصار اندوه‌هایش رهایی دهد و در حصار آغوشش حبس کند؟ نمی‌دانم، شاید اگر چنین کسی وجود داشت، اندوه نشسته در چشمانش مقطعی بود و ریشه‌های سرسختی در قلبش نداشت. شاید اگر چنین کسی وجود داشت، اندوه نشسته در چشمان ما مقطعی بود و ریشه‌های سرسختی در قلبمان نداشت. ((و هر تنی، قصه‌ای برای روایت دارد.))