♬ آینه‌ خالیست

☆؛ پرتوهای خورشید از لابه لای پنجره به درون اتاق سرک می‌کشیدند. اولین باریکه ی نور که بر چهره‌ی دخترک فرود آمد، بالشش را محکم تر به آغوش کشید و پلک هایش لرزید. کم‌کم خواب از سرش پرید و چشمان زمردی اش در پناه نور درخشیدند. سر چرخاند و اتاق را برانداز کرد‌. زمزمه کرد «تکراری‌...»

☆؛ زیادی خسته بود. از تمام چیزهای تکراری اطرافش خسته بود. از طلوع خورشید، نفس کشیدن، آدم‌هایی که می‌شناخت، نسیمی که لابه‌لای شاخه ها می‌وزید، آسمان و شاید هم از زندگی خسته بود‌. دلش هوای یک چیز جدید را کرده بود. حس و حالی متفاوت می‌خواست. اما مگر قرار است به هرچه می‌خواهیم برسیم؟

☆؛ مدت ها بود میان شاخ و برگ درخت خیال زندگی می‌کرد. جایی که یک‌سری چیزها بوی تازگی می‌دادند. مثلا خورشید از غرب طلوع می‌کرد، دخترک پرنده می‌شد، ابر‌ها رنگی دیگر بودند و نسیم دوری می‌ایستاد و بازی طبیعت را تماشا می‌کرد. لبخندی زد و مروارید های درون دهانش درخشیدند‌. با همان خنده‌ی تکراری از جا بلند شد.

☆؛ پنجره را باز کرد و عطر زندگی را به خود هدیه کرد. با خود فکر کرد شاید تکراری ها هم زیبا باشند. شاید....

☆؛ به شمعدانی های دور حوض نگاه کرد. پیچ و تاب امواج آب را احساس کرد. آواز بلبل را شنید و طعم تکراری آن تکراری هارا دوباره چشید. به موهایش دستی کشید. به لطافت ابریشم و به ظرافت بهار، یک تکراری دیگر‌

☆؛ نگاهش به شیشه ی پنجره افتاد. درون صفحه ی تار شیشه دنبال انعکاس چهره اش گشت‌، اما هیچ نبود...

☆؛ چیزی در اعماق قلبش لرزید. حس جدیدی بود اسمش چه بود؟ شاید ترس. از پنجره دل کند‌. پاتند کرد سمت آینه. جرات نگاه کردن نداشت. عزمش را جزم کرد و نیم نگاهی به آینه انداخت. آینه خالی بود...

☆؛ قلبش مانند گنجشک کوچکی می‌تپید. با خود فکر کرد از چه می‌ترسد؟ یادش افتاد گم‌ شدن تصویرش در دل پنجره و آینه تکراری نیست‌. رنگ و بوی دیگری دارد. به چه معنا ؟ یکهو یادش آمد، گم شدن انعکاسش یعنی مرگ...

☆؛ مرگ بر سرش سایه انداخته بود. بویش را حس می‌کرد. نفسی تازه کرد و با خود اندیشید مگر همین را نمی‌خواست؟ یک غیر تکراری

☆؛ دوباره به پهنای رخسارش خندید. چشمانش درخشیدند و فهمید تنها غیرتکراری زندگی، مرگ است. ساعت شنی کوچکش را می‌دید. وقت زیادی نمانده بود. قلم و کاغذی برداشت و نوشت و نوشت

☆؛ آنقدر نوشت که زمان از دستش در رفت. خورشید غروب کرد اما او همچنان می‌نوشت. نمی‌دانست از چه می‌نویسد. شاید از تمام تکراری ها‌، شاید هم از بودن ها و نبودن ها..

☆؛ و یکهو دیگر چیزی برای نوشتن نداشت. قلم از دستش افتاد. خنده ی کوچکش قهقه شد. نسیم باد شد و خورشید مهتاب شد‌. چشمانش آرام آرام بسته شد و درست وقتی فرشته ی مرگ کنارش ایستاده بود زمزمه کرد « و چه شیرین است تکراری ترین غیرتکراری..»