تاریخچهٔ ی جاروبرقی و انواع آن

جاروبرقی الکترونیکی در پایان قرن نوزدهم، شاهد معرفی پاک کننده های برقی بودیم. اگرچه انواع اولیه آن به جای مکش، از تغییراتی در هوای دم برای تمیز کردن استفاده می کردند. یکی از آنها در سال ۱۸۹۸ ظاهر شد، زمانی که جان اس.تورمن، از سنت لوئیس، یک اختراع برای “بازسازی فرش پنوماتیک” ارائه کرد که گرد و غبار را در یک ظرف می پراند. سیستم تورمن، که توسط یک موتور احتراق داخلی نیرو می‌گرفت، به عنوان بخشی از خدمات تمیز کردن خانه به خانه، با یک واگن اسبی به محل اقامت مشتریان سفر کرد. کورین دوفور از جورجیا، دو حق اختراع را در سال‌های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۰ برای سیستم هوای دمیده دیگری دریافت کرد. که به نظر می‌رسد این اختراع، اولین استفاده از موتور الکتریکی را داشته است. در سال ۱۹۰۱ جاروهای برقی با استفاده از مکش به طور مستقل توسط مهندس بریتانیایی هوبرت سیسیل بوث و مخترع آمریکایی دیوید تی کنی اختراع شدند. همچنین ممکن است که بوث، کلمه “جاروبرقی” را ابداع کرده باشد. موتور احتراقی بوث، فقط به مکش با هوای پمپاژ شده از فیلتر پارچه‌ای متکی بود و به عنوان بخشی از خدمات تمیز کردن او ارائه می‌شد. سیسیتمی که کنی ساخت، یک سیستم ثابت موتور بخار ۴۰۰۰ پوندی بود که لوله‌ها و شیلنگ‌های آن، به تمام قسمت‌های ساختمان می‌رسیدند.

جاروبرقی های دستی در سال 1860 یک جاروبرقی دستی توسط دنیل هِس، از وست یونیون(شهری در آمریکا)، اختراع شد. این دستگاه که “جارو فرش” نام داشت، گرد و غبار را با یک برس چرخان جمع‌آوری می‌کرد و دارای یک دم برای ایجاد مکش بود. مدل اولیه دیگر در همان سال Whirlwind (طوفان) بود که در سال 1868 توسط آیوز دبلیو.مک گافی در شیکاگو اختراع شد. این دستگاه حجیم با فن تسمه‌ای کار می‌کرد و با یک دسته خمیده، کار می‌کرد. این دسته، کارکرد جارو برقی را ناخوشایند می‌کرد، اگرچه از نظر تجاری با موفقیت متفاوتی به بازار عرضه شد. مدل مشابهی توسط ملویل آر. بیسل، از گرند رپیدز (شهری در آمریکا)، در سال 1876 ساخته شد که جاروهای فرش نیز تولید می‌کرد. این شرکت بعداً جاروبرقی های قابل حمل را، به خط ابزار تمیز کردن خود اضافه کرد.

جارو برقی خانگی اولین دستگاه جاروبرقی قابل حمل و عرضه در بازار داخلی، در سال ۱۹۰۵ توسط والتر گریفث، مخترعی در بیرمنگام انگلستان، اختراع شد. پیشرفت دستگاه جاروبرقی گریفیث، برای از بین بردن گرد و غبار از فرش ها، همانند دستگاه های امروزی بود. قابل حمل بود، به آسانی ذخیره سازی می کرد و توسط هر شخص (مانند خدمتکار معمولی خانگی) مورد استفاده بود. در سال ۱۹۰۶ جیمز بی کربی اولین جاروبرقی خود را به نام جارو برقی خانگی توسعه داد. این دستگاه،از آب برای جداسازی خاک استفاده می کرد. اصلاحات بعدی با عنوان جاروبرقی کربی شناخته شد. کارخانه کلیولند، در سال ۱۹۱۶ تاسیس گشت و تا اکنون باقی است. همه جاروبرقی‌های کربی در ایالات متحده توسط این شرکت تولید می شود. در سال ۱۹۰۷، سرایدار فروشگاه بزرگ جیمز موری اسپنگلر (۱۸۴۸-۱۹۱۵) از کانتون، اوهایو اولین جاروبرقی الکترونیکی قابل حمل را اختراع کرد و در ۲ ژوئن ۱۹۰۸ حق ثبت اختراع برای جارو برقی مکش به دست آورد.مهم تر از همه، طراحی اسپنگلر علاوه بر مکش، از یک فن برقی، که خاک و گرد و غبار را به جعبه صابون و یکی از روبالشی‌های همسرش می‌بُرد، استفاده کرد. او که به دلیل کمبود بودجه قادر به تولید طرح خود نبود، در سال ۱۹۰۸ حق ثبت اختراع را به تولید کننده کالاهای چرمی محلی ویلیام هنری هوور (۱۸۴۹-۱۹۳۲) فروخت. ویلیام هنری هوور، ماشین اسپنگلر را با یک بدنه فولادی، کاستورها و ملحقات بازطراحی کرد و شرکت را تأسیس کرد. او نام شرکت در سال 1922 به شرکت هوور تغییر نام داد. اولین جارو برقی آنها مدل “O 1908” بود که به قیمت 60 دلار (معادل 1810دلار در سال 2021 دلار) به فروش رسید. نوآوری‌های بعدی عبارتند از میله کوبنده در سال 1919، کیسه‌های فیلتر دفع در دهه 1920، و یک جاروبرقی عمودی در سال 1926. در قاره اروپا، شرکت فیسکر و نیلسن در دانمارک اولین شرکتی بود که جاروبرقی را در سال 1910 فروخت. این طرح تنها 17.5 کیلوگرم (39 پوند) وزن داشت و می توانست توسط یک نفر اداره شود. شرکت سوئدی Electrolux مدل V خود را در سال 1921با این نوآوری راه اندازی کرد که می توانست روی زمین روی دو چرخ فلزی نازک حمل شود. در دهه 1930، شرکت آلمانی Vorwerk شروع به بازاریابی جاروبرقی های طراحی خود کردو آنها را از طریق فروش مستقیم به فروش رساند

پیشرفت های اخیر در سال 2004 یک شرکت بریتانیایی، AiRider را منتشر کرد. AiRider، یک جاروبرقی معلق است که روی یک بالشتک از هوا شناور می باشدتا وزن را سبک و مانور آن را در مقایسه با چرخ ها آسان تر کند. مانند یک هاورکرافت. یک مخترع بریتانیایی فناوری تمیز کردن جدیدی به نام فناوری بازیافت هوا توسعه داده است که به جای استفاده از جاروبرقی، از جریان هوا برای جمع‌آوری گرد و غبار از فرش استفاده می‌کند. این فناوری توسط برنامه تحول بازار (MTP) آزمایش شد و نشان داد که انرژی کارآمدتر از روش جاروبرقی است. اگرچه نمونه های اولیه کار وجود دارد، فناوری بازیافت هوا در حال حاضر در هیچ پاک کننده تولیدی استفاده نمی شود.

جاروبرقی عمودی جاروبرقی های عمودی در ایالات متحده، بریتانیا و بسیاری از کشورهای مشترک المنافع محبوب هستند. اما در برخی از کشورهای اروپایی رایج نمی باشند. مدل های عمودی معمولاً از یک برس رول یا میله ضربه زن چرخان استفاده می کنند که از طریق ترکیبی از جارو کردن و لرزش آلودگی را از بین می برد. دو نوع جاروبرقی قائم وجود دارد. فن کثیف یا مستقیم (بیشتر در جاروبرقی های تجاری یافت می شود)، و فن پاک یا میانبر (در اکثر جاروهای خانگی امروزی یافت می شود). پاک‌کننده‌ های دارای فن مستقیم، یک پروانه بزرگ دارند که نزدیک دهانه مکش نصب می شود. این قطعه، وسیله ای است که قبل از دمیدن در کیسه، خاک مستقیماً از آن عبور می‌کند. موتور اغلب توسط یک فن خنک کننده جداگانه، خنک می شود. پاک کننده های فن مستقیم، به دلیل داشتن فن هایی با پره های بزرگ و مسیرهای هوایی نسبتاً کوتاه، جریان هوای بسیار کارآمدی را با قدرت کم ایجاد می کنند و پاکیزگی موثری ایجاد می کنند. قدرت تمیز کنندگی “بالای طبقه” آنها کارایی کمتری دارد. زیرا جریان هوا با عبور از یک شلنگ بلند از بین می رود و فن برای حجم جریان هوا بهینه می شود؛ نه برای مکش. جاروبرقی های دارای فن میانبر، موتور خود را بعد از کیسه فیلتر نصب می کنند. گرد و غبار، قبل از عبور از فن توسط کیسه و معمولاً یک فیلتر از جریان هوا خارج می شود. فن ها کوچکتر هستند و معمولاً ترکیبی از چندین توربین متحرک و ثابت می باشند که به ترتیب برای افزایش نیرو، کار می کنند. موتور با عبور جریان هوا از آن، خنک می شود. جاروبرقی‌های دارای فن میانبر، هم برای تمیز کردن فرش و هم برای تمیز کردن کف مناسب هستند. زیرا مکش آن‌ها در طول فاصله یک شیلنگ به‌طور قابل توجهی کاهش نمی‌یابد؛ همانطور که در جارو برقی های فن مستقیم، انجام می‌شود. با این حال، مسیرهای هوایی آن‌ها بسیار کارآمدتر هستند و برای دستیابی به نتایج مشابه، می‌توانند بیش از دو برابر، بیشتر از جاروبرقی های فن مستقیم، به نیرو نیاز داشته باشند. رایج‌ترین جاروبرقی‌های عمودی؛ از تسمه محرکی استفاده می‌کنند که توسط موتور مکنده کار می‌کند تا برس رول را بچرخاند. با این حال، طراحی متداول تری از موتور عمودی در دسترس است. در این جاروبرقی ها، مکش از طریق یک موتور بزرگ انجام می شود. این در حالی است که رول برس توسط یک موتور مجزا و کوچکتر تغذیه می شود و هیچ مکشی ایجاد نمی کند. موتور برس رول، گاهی اوقات می تواند خاموش باشد. بنابراین کف های سخت را می توان بدون اینکه برس رول، خاک را پراکنده سازد، تمیز کرد. همچنین ممکن است یک ویژگی قطع خودکار داشته باشد که در صورت گیرکردن برس رول، موتور را خاموش می کند و از آسیب محافظت می کند

جاروبرقی قوطی مانند مدل‌های قوطی (در بریتانیا به سیلندر نیز معروفند) بر بازار اروپا تسلط دارند. آنها دارای موتور و جمع کننده گرد و غبار (با استفاده از کیسه یا بدون کیسه) در یک واحد مجزا هستند که معمولاً روی چرخ ها نصب می شود و توسط یک شلنگ انعطاف پذیر به سر دستگاه متصل می شود. مزیت اصلی آنها انعطاف پذیری است، زیرا کاربر می تواند سرهای مختلفی را برای کارهای مختلف به آن وصل کند، و قابلیت مانور نیز دارد(سر می تواند به زیر مبلمان برسد و تمیز کنندگی پله ها و سطوح عمودی را بسیار آسان می کند). بسیاری از مدل‌های سیلندر دارای سرهای برقی به‌عنوان استاندارد یا تجهیزات جانبی هستند که حاوی کوبنده‌های مکانیکی ای هستند که در واحدهای عمودی نیز وجود دارد. این ویژگی، آنها را به اندازه مدل‌های ایستاده، برای تمیز کردن فرش‌ها کارآمد می‌کند. این کوبنده ها توسط یک موتور الکتریکی جداگانه یا یک توربین هدایت می شوند و از نیروی مکش برای چرخاندن برس رول از طریق یک تسمه محرک استفاده می کند.

جاروبرقی درام دار مدل‌های درام اساساً نسخه‌های صنعتی سنگین جاروبرقی‌های سیلندر می باشند، که در آن قوطی، متشکل از یک درام عمودی بزرگ می باشد. این دستگاه، می‌تواند ثابت یا روی چرخ باشد. نسخه‌های کوچک‌تر، برای استفاده در گاراژها یا کارگاه‌های کوچک، معمولاً از برق استفاده می‌کنند. مدل‌های بزرگ‌تر، که می‌توانند بیش از ۲۰۰ لیتر (۴۴ میلیون لیتر) ذخیره کنند. مدل های بزرگتر اغلب به هوای فشرده متصل می‌شوند و از اثر ونچوری (کاهش فشار سیال است که هنگام عبور سیال، از یک بخش منقبضِ لوله، ایجاد می شود.)برای تولید خلاء جزئی استفاده می‌کنند. همچنین در بسیاری از کارگاه ها، از سیستم های جمع آوری گرد و غبار داخلی استفاده می شود.

جاروبرقی های مرطوب/خشک جاروبرقی‌های مرطوب یا مرطوب/خشک، شکلی تخصصی از مدل‌های سیلندر و درام هستند که می‌توانند برای تمیز کردن نشت‌های مرطوب یا مایع استفاده شوند. آنها به طور کلی برای استفاده در داخل و خارج از خانه و برای جمع آوری زباله های مرطوب و خشک طراحی شده اند. برخی نیز مجهز به یک درگاه اگزوز یا دمنده جداشدنی برای معکوس کردن جریان هوا می باشند. این ویژگی یک عملکرد مفید برای همه چیز، از پاک کردن گرفتگی شلنگ، تا دمیدن گرد و غبار به گوشه ای، برای جمع آوری آسان تر می باشد. در ارتباط با جاروبرقی مرطوب، نوعی جاروبرقی استخراجی وجود دارد که عمدتاً در استخراج آب گرم استفاده می شود. این وسیله، تمیز کردن قطعات پارچه ای مانند فرش که به سختی جابجا می شوند را، ممکن کرده است. این دستگاه‌ها می‌توانند آب گرم صابون را اسپری کرده و سپس آن را از پارچه بیرون بکشند و کثیفی را در این فرآیند از بین ببرند.

جاروبرقی پنوماتیک جاروبرقی های پنوماتیک، شکلی تخصصی از مدل های مرطوب/خشک هستند که به هوای فشرده متصل می شوند. آنها معمولاً می توانند خاک مرطوب و خشک را در خود جای دهند. این ویژگی آنها، یک ویژگی مفید در کارخانه های صنعتی و تأسیسات تولیدی می باشد.

جاروبرقی کوله پشتی جاروبرقی کوله پشتی معمولاً برای نظافت تجاری استفاده می شود. این وسیله، به کاربر اجازه می دهد تا در یک منطقه بزرگ به سرعت حرکت کند. آنها در اصل جاروهای قوطی کوچکی هستند که بر روی پشت کاربر، استقرار می یابند..

جاروبرقی دستی جاروبرقی های دستی سبک وزن که از باتری های قابل شارژ یا برق تغذیه می شوند، برای تمیز کردن نشت های کوچکتر محبوب هستند. نمونه‌های متداول شامل Black & Decker DustBuster، در سال 1979 و مدل‌های دستی متعدد که توسط Dirt Devil، برای اولین بار در سال 1984 معرفی شدند. برخی از جاروبرقی های دستی که با باتری کار می کنند دارای رتبه بندی مرطوب/خشک هستند. برای جلوگیری از ایجاد بوی نامطبوع، دستگاه باید تا حدی جدا شود و پس از برداشتن مواد مرطوب تمیز شود.

تاریخچه جاروبرقی در ایران بنا بر گزارشات، اولین جاروبرقی در ایران جارو برقی الکترولوکس بود. اما تولید جارو برقی در ایران از سال 1357 تحت لیسانس الکترولوکس سوئد آغاز شد. در اوایل این فعالیت ایران روز به روز شاهد افزایش تولید و تقاضای مشتریان جارو برقی بود. اما با شروع جنگ تحمیلی به دلیل شرایط سخت کشور میزان تولید کاهش یافت. در سال 1367 دومین خط تولید جارو برقی تحت لیسانس کمپانی AEG در کشور راه اندازی شد که بعد از آن در سال 1371 شرکت های دیگر شروع به تولید و ساخت جارو برقی در کشور کردند. برترین برند های تولید جاروبرقی در ایران بعد از شروع تحریم ها، برند های ایرانی فعالیت خود را گسترش دادند و پیشرفت چشم گیری در عرصه تولید لوازم خانگی داشته اند. این موضوع باعث شده تا رقابت در بازار لوازم خانگی ایرانی افزایش یابد همچنین عنوان بهترین مارک جاروبرقی ایرانی به برند های زیادی تعلق پیدا کند. در پاسخ به سوال جاروبرقی ایرانی چه مارکی خوبه می توان پاکشوما، پارس خزر، اسنوا، امرسان، دوو، تولیپس و بست را نام برد.