بعد هر بار بغل کردنش

تقلی کرد که دهانش را باز کند  اما بغض همچون آذرخشی به حنجره ی او چنگ انداخت و جلوی حرفش را گرفت . با دستان لرزان و سردش مرامحکم به آغوش کشید ، چشمانش را  به آرامی بست و  با نفسی عمیق سعی کرد که نفس های بریده ، بریده اش را آرام کند. اشک هایش  به روی من می چکید و قلبش در سینه ام فریاد می زد . فریادی از روی غم و شکست که  معلوم می کرد که دیگر قلبش تحمل آن همه سختی را ندارد.

او تنها بود خیلی تنها و کلا از دنیا یک آرزو می خواست آن هم این بود که  بتواند مانند همسن سال هایش پرواز کند . اما چه آرزوی مسخره ای آخر او کرم خاکی بود و آرزوی کرم شبتاب را به دوش می کشید . فردا شد پس دوباره  او آرزویی روی بوم دنیا کشید و  بر رویش تکیه کرد و زندگیش را با امید به آن ادامه داد. دوباره خودش دست خودش را گرفت و بلند شد و برای بلند شدنش شخصیت قشنگش را تغیر داد .

شب شد روی من یعنی بالشت مورد علاقه اش خوابید و رویاهایش را تصور کرد . او هرگز بعد بغل کردن من هیچ نفهمید  و نمی فهمد که توی شب های تاریک زندگی اش  پس از هربار بغل کردنم چه اتفاق هایی رخ می داد. او هیچ وقت نفهمید که  پس از هربار بغل کردنش هزاران بار با پنبه هایم  تسبیح درست کردم و برایش دعا کردم و به حالش گریستم و دست به دامن خدا و فرشته هایی که اون حوالی می چرخیدند  شدم .

او پروانه نشد وهرگز نفهمید که فرشتگان همچون پروانگانی برای او به دور خدا و سرنوشت می چرخیدند که باری دیگر خدا او را ببخشد. و او هیچوقت این چرخه را در کل زندگیش متوجه نمی شد . در نهایت او  بر روی زمین تنها بود اما در یک گوشه ی اتاق که او هیچوقت نمی دید و نمی فهمید و درک نمی کرد هرگز :'))))