ما همه آفتابگردانیم

سلامممم خوبین اومدم با ی قصه ی دیگه از عرفان نظر آهاری امیدوارم خوشتون بیاد

گل آفتابگردان و به نور می‌چرخد و آدمی رو به خدا. ما همه آفتابگردانیم.اگر آفتابگردان به خاک خیره شود و به تیرگی، دیگر آفتابگردان نیست .آفتابگردان کاشف معدن صبح است و با سیاهی نسبت ندارد. این‌ها را گل آفتابگرداب به من گفت من تماشایش می‌کردم که خورشید کوچکی بود در زمین و و هر گلبرگش له‌ای بود در دایره داغ و در دلش می‌سوخت

آفتابگردان به من گفت :((وقتی دهقان بذر آفتابگردان را می‌کارد، مطمئن است که او خورشید را پیدا خواهد کرد. آفتابگردان هیچ چیزی را ا خورشید اشتباه نمی‌گیرد؛ اما انسان‌ها همه چیز را با خدا اشتباه می‌گیرند. آفتابگردان راهش را بلد است و کارش را می‌داند. او جز دوست داشتن آفتاب و فهمیدن خورشید کاری ندارد. او همه زندگیش را وقف نور می‌کند، در نور به دنیا می‌آید و در نور می‌میرد. نور می‌خورد و نور می‌زاید.

دلخوشی آفتابگردان تنها آفتاب است. آفتابگردان با آفتاب آمیخته است و انسان با خدا .بدون آفتاب آفتابگردان می‌میرد؛ بدون خدا، انسان.)) آفتابگردان گفت:((روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد ،دیگر آفتاب گردانی نخواهد ماند و روزی که تو به خدا برسی ،دیگر ((تویی)) نمی‌ماند. و گفت من فاصله‌هایم را با نور پر می‌کنم ،تو فاصله‌ها را چگونه پر می‌کنی؟)) آفتابگردان این را گفت و خاموش شد.

گفتگوی من و آفتابگردان ناتمام ماند. زیرا که او در آفتاب غرق شده بود. جلو رفتم بوییدمش ،بوی خورشید می‌داد. تب داشت و عاشق بود.خداحافظی کردم ،داشتم می‌رفتم که نسیمی رد شد و گفت:(( نام آفتابگردان همه را به یاد آفتاب می‌اندازد نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت؟)) آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب گریستم....