فراموشی.

چقدر زود فراموش میشویم! سال ها و ماه ها و روز ها میگذرد و ما هم به همراه آن می گذریم. این سفر بلند مدت به تندی میگزرد و ما را از این قافله آزاد میکند. حداقل انتظار میرفت. زمانی از یاد برویم که دیگر نباشیم اما چه بسا که خیلی زود تر از یاد ها رفتیم. گاه دوست داری فریاد بزنی ای مردم من هنوز زنده ام باور کنید. باید سندی رو کنی تا بگویی زنده ای و نیاز داری به نگاه هایشان به زبانشان وبیشتر از همه به خودشان. آنها توجی نمیکنند اما پر از انتظارند. انتظاری که آیا تمام میشود یا نه.

مردم عجیبند خیلی عجیب اصلا نمی دانی از روحت چه میخواهند. هر چیزی که تقدیمشان میکنی پس میزنند و آخر سر کسی بهتر از تو پیدا کرده و تو را به باد بهار می سپارند. ای کاش حداقل برای خاکسپاری روحت می آمدند روحی که آتیشش زدند. آما آنها حتی نمیدانند روحت مرده است.

اکنون باید با روحی مرده و قلبی آسیب دیده وارد اجتماع شوید جای که حتی با حالت عادی هم نمیتونستیم برویم.

حالا باید با کوله باری از تجربه مسیر را پیدا کنی میدانی چیست از نظر من به تجربه هایش می ارزد زیرا آنقدری زیاد هست که دیگر چند سال دنبال تجربه نگردی.