کفش آهنی؟

یکی دیگه از متن‌های ادبیمه که توی حال بدم نوشتم.

زندگی او آنقدرها هم که مردم می‌گفتند عجیب نبود؛ فقط او تلاش می‌کرد برای فرار از دنیای واقعی به داستان‌هایش پناه ببرد... به نظر مردم زندگی او آنطورها بود که انگار باید کفش آهنینی پوشیدند و زندگی می‌کردند،

ولی او ترجیح می‌داد به جای پوشیدن کفش‌های آهنی اسکیت‌هایش را به پا کند، و با سرعت در مسیر زندگی جلو برود. آنقدر سریع که اصلاً پشت سرش را هم نگاه نکند و متوجه نشود بدبختی‌ها هم دارند پشت سرش می‌آیند

اگرچه زندگی او از نظر مردم غیر قابل تحمل بود اما او آموخته بود هیچ چیز را نمی‌تواند تغییر دهد غیر از خودش. به جای اینکه بشیند و گلایه کند از اینکه زندگیش بد است تصمیم گرفت: راهی برای بهتر شدن آن پیدا کند و همین شد که در یک شب تاریک تصمیم گرفت اسکیت‌هایش را به پا کند و کمی از مسیر عادی زندگی بیرون برود...

در پایان مسیر دخترک از مسیر زندگی بیرون دوید. و به جایی رسید که اکثر مردم از آن می‌ترسیدند اما دخترک، در خلوت خود احساس بهتری داشت دیگر مردم نبودند، که قضاوتش کنند و به او بگویند دست از زندگی کردن در داستان‌هایش بردارد اینگونه بود که تمام فکر و خیال‌هایش را کنار گذاشت و قلمش را در دست گرفت، تا ادامه زندگیش را بنویسد!