سبک نقاشی امپرسیونیسم

امپرسیونیسم یک جنبش هنری قرن نوزدهمی است که با ویژگی‌هایی چون ضربه‌های کوتاه قلم بر روی بوم، جداسازی رنگ‌ها، تأکید بر ترسیم دقیق نور و بازتاب‌های آن و انتخاب موضوعات معمولی شناخته می‌شود.

هنر امپرسیونیسم سبکی از نقاشی است که در اواسط دهه‌ی اول قرن نوزدهم ظهور کرد و بر احساس و ادراک لحظه‌ای هنرمند از یک صحنه تأکید دارد. این مکتب معمولاً از طریق استفاده از نور و بازتاب آن، ضربه‌های کوتاه قلم بر روی بوم و جداسازی رنگ‌ها، مخاطب را جذب می‌کند. نقاشان امپرسیونیست نظیر کلود مونه با اثر مشهور او امپرسیون: طلوع آفتاب و ادگار دگا با نقاشی کلاس باله، اغلب از زندگی مدرن به‌ عنوان موضوعات نقاشی خود استفاده می‌کردند و از نور و حرکت به‌ گونه‌ای بهره می‌بردند که پیش از این سابقه نداشت.

امپرسیونیسم در نگاهی کوتاه:✨🌿 امپرسیونیسم سبکی از نقاشی است که در اواخر قرن نوزدهم میلادی توسعه یافت. سبک، شیوه‌ها و موضوعات امپرسیونیسم، سبک نقاشی تاریخی را کنار زد. امپرسیونیسم با به تصویر کشیدن رویدادهای تاریخی به وسیله ضربات آرام و سریع و همچنین با نقاشی صحنه‌های مدرن با رنگ‌های روشن و غلیظ، نقاشی تاریخی پیش از خود را کنار گذاشت. اولین نمایشگاه امپرسیونیست‌ها در سال ۱۸۷۴ برگزار شد و به ‌شدت مورد انتقاد منتقدان هنری قرار گرفت. مهم‌ترین نقاشان سبک امپرسیونیسم؛ ادگار دگا، کلود مونه، بِرت موریسو، کامیل پیسارو و پیر آگوست رنوار بودند.

تعریف امپرسیونیسم اگرچه بسیاری از هنرمندان مشهور غربی بخشی از جنبش امپرسیونیست بودند اما واژه‌ی امپرسیونیست اساساً به‌عنوان یک کلمه‌ی توهین‌آمیز از سوی منتقدان هنری که از این سبک جدید نقاشی وحشت‌زده بودند، ابداع شد. در اواسط دهه‌ی اول قرن نوزدهم و زمانی که جنبش امپرسیونیسم متولد شد، کاملاً پذیرفته‌شده بود که هنرمندان واقعی جوری رنگ‌ها را با هم ترکیب کنند که اثر قلم‌مو بر روی بوم به چشم نیاید. در عوض، امپرسیونیسم ویژگی‌هایی چون ضربات کوتاه و آشکار قلم بر روی بوم داشت که کثیف و شلخته به نظر می‌رسید.

امپرسیونیسم همیشه محبوب نبود شاید باعث تعجب باشد که بدانید این جنبش هنری در ابتدا محبوبیت امروزی را نداشت، آثار آن با قیمت‌های نجومی به فروش نمی‌رسید و انبوهی از مخاطبان را به خود جذب نمی‌کرد. حتی واژه‌ی امپرسیونیسم در ابتدا به ‌طور تمسخرآمیزی در ارتباط با اولین نمایشگاه برگزارشده‌ی این هنر جدید در سال ۱۸۷۴ از سوی انجمن نقاشان، هنرمندان و مجسمه‌سازان ناشناس به کار رفت. این هنرمندان به‌طور کاملاً عمدی از واژه‌ی ناشناس استفاده کردند. آنها می‌خواستند تا از هرگونه برچسب محدوده کننده به گروهشان که متشکل از هنرمندانی با سبک‌ها و تکنیک‌های مختلف نقاشی بود جلوگیری کنند. آنها سرانجام بین سال‌های ۱۸۷۴ تا ۱۸۸۶، ۸ نمایشگاه برگزار کردند.

اولین اثر امپرسیونیستی که منتقدان را تحت تأثیر قرار داد، نقاشی کلود مونه با عنوان امپرسیون: طلوع آفتاب بود. ژوزف ونسان؛ نقاش محافظه‌کار، به طعنه‌آمیزترین شکل ممکن از این اثر انتقاد کرد و کار مونه را یک کاغذ دیواری ناتمام نامید. نامیدن یک هنرمند با لقب امپرسیونیست در سال ۱۸۷۴ نوعی ناسزا محسوب می‌شد؛ به این معنی که نقاش هیچ مهارتی نداشته و فاقد عقل سلیم برای پایان دادن اثر خود، پیش از فروش آن است

لویی لُروآ اولین منتقدی بود که بر واژه‌ی امپرسیون در ارتباط با سبک جدید نقاشی تأکید داشت. وی این نام را از اثر مونه امپرسیون: طلوع خورشید در یک مقاله‌ی طنزآمیز با عنوان نمایشگاه امپرسیونیست‌ها که در مجله‌ی مشهور لو شاریواری چاپ شد، عاریت گرفت. لُروآ دریافت که استفاده‌ی مونه از امپرسیون در اثر خود کاملاً صحیح است، زیرا این اثر بر اساس عرف‌های بازنمایی آکادمیک ناتمام به نظر می‌رسد. به همین خاطر، این اثر یک امپرسیون محض یا لحظه‌ی گذرا از صحنه را به ‌جای یک اثر هنری کامل و ساختاریافته به نمایش می‌گذارد.

روش نقاشان امپرسیونیست در به تصویر کشیدن فضای تصویری نیز اغلب متفاوت است. هنرمندان سنتی و آکادمیک اغلب تمایل به ترسیم نقاشی‌هایی با اجزای متمرکز، نزدیک به هم و متوازن نظیر نقاشی سوگند هوراتی‌ها از ژاک لویی داوید داشتند. در این نقاشی موضوع به‌ دقت برای بیننده‌ای که از فاصله‌ای مشخص به تابلو نگاه می‌کند، صحنه‌آرایی شده است.✨🌙