نه آدمی؛ اوسامو دازای

‌

دیگر نه شاد بودم نه ناشاد. این نیز بگذرد. این تنها عبارتی‌ست که در دوزخِ آدمیان به درستیِ آن رسیده‌ام. این نیز بگذرد.

سرکوفت‌ها را در سکوت با سری افکنده می‌پذیرفتم، حال آن‌که ترس از درون دیوانه‌ام می‌کرد.

دیگر مجرم نبودم، مجنون بودم. نه، دیوانه نه. هرگز دیوانه نبوده‌ام. حتی یک لحظه. خودم می‌دانم، می‌گویند بیشتر دیوانه‌ها همین را می‌گویند. می‌گویند دیوار اینجا مرز هنجار و دیوانگی‌ست.

_تکه هایی از کتاب «نه آدمی»_