دانشمندان ایرانی زمان قرن هفتم و هشتم

1 _ خواجه شمسُ الدین محمدِ بن بهاءُالدین محمد حافظِ شیرازی در سال 727 به دنیا آمد و در سال 792 از دنیا رفت . مشهور به لِسانُالغِیب ، تَرجُمانُ ال اَسرار، لِسانُ العُرَفا و ناظِمُ الُولیاء، متخلص به حافظ، شاعر فارسی زبان ایرانی بود. بیشتر شعرهای او غزل است.

رشیدالدین فضل الله همدانی در حدود سال 668 در همدان به دنیا آمد و در سال 718 چشم از جهان فرو بست . وی تاریخ نگار و پزشک ایرانی آخر هفتم سده خورشیدی بود . از آثار و خدمات ایشان میتوان جامع التواریخ و ساخت بناهای فراوانی مانند ربع رشیدی را نام برد .

ابومحمد ُمشرف الدین ُمصِلح بن عبدالله بن مشرف ملقب به سعدی، شاعر فارسی زبان ایرانی است که در بین سال های . مردم به او و نویسنده لقب «استاِد سخن» ، «پادشاِه سخن»، «شیخ اجل» و «استاد» داده اند. او در نظامیه بغداد، تحصیل و پس از آن به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود شیراز، برگشت و تا پایان عمر در آنجا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز واقع شده است که به سعدیه معروف است .

ابوجعفر محمد بن محمد بن حسن طوسی درسال 576 به دنیا آمد و در سال 653 از دنیا رفت . وی شاعر، همه چیزدان، فیلسوف، متکلم، فقیه ، ستاره شناس، اندیشمند، ریاضیدان، منجم، پزشک، عارف و معمار ایرانی بود. کنیه اش ابوجعفر و به القابی چون نصیرالدین ، محقق طوسی ، استاد البشر و خواجه شهرت داشت.

موالنا جلال الدین محمد بلخی مشهور به مولوی شاعر بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. وی در سال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ زاده شد. وی در سال ۶۷۲ هجری قمری در قونیه وفات یافت. از آثار او میتوان به مثنوی معنوی ، دیوان غزلیات یا کلیات شمس، رباعیات، مکتوبات، فیه ما فیه و مجالس سبعه اشاره کرد.