هر جزرے را مـבے است

پیر مردی قایقی سنگین وزن و بزرگ را با دو پارو بر ساحل گذاشته بود. ان قایق انقدر سنگین بود که نمیتوانست به سگی دریا روانه اش کند تا بر روی موج ها برقصد.

اکثر افرادی که اورا میشناختند احساس میکردند او فردی دیوانه است؛ اخر کدام ادم عاقلی این قایق بزرگ را می سازد و انرا در وسط ساحل رها میکند؟! قایقی که حتی خودش نیز نمیتواند از حجم بزرگی اش تکان دهد را کدام ادم عاقلی می سازد؟

ان پیر مرد پاسخی نمیداد تا زمانی که نوه اش دست به کار شد و گفت :پدر بزرگ ان قایق را چرا ساختی؟ قایقی که انقدر بزرگ است را چرا ساختی؟» پیر مرد گفت : نوره عزیزم، زمانی که جزر می اید، مدی نیز همراه او روانه میشود! و این قایق را بر بلندای موج ها سوار میکند»

پدر بزرگ ادامه داد :هر گاه به ان قایق مینگرم امید در من زنده می شود، ان را ساخته ام تا همیشه به خود یا اوری کنم که مشکلات زود گذرند و روزی مد خواهد امد و قایق امید مرا بر بلندای موج های سر زندگی روانه کند»