☆ویرانی ☆

نمی دانم چه شد ...نمی دانم کجام ...کسان زیادی را گم کردم .حتا خودم را ...ولی چیزی که خوب می دانم این است من مقصر تمام این اتفاق ها درد ها و غم های پیدا شده از ناکجا آباد هستم ..

حتا نمی دانم چه گونه تمام قلبم را گم کردم ..او تمام تلاشش را کرد ولی من آنقدر در نمی دانم ها غرق شده بودم که صدای اورا نشنیم و حالا ....

....حلا دلم برایش به اندازه عمق اقیانوس تنگ شده دلم برای تمام حرف های شبانه یمان که هیچ کدام علاقه ای به پایان دادنش نداشتم و با تمام خستگی آن روز باز هم به خواب نمی رفتیم تنگ شده

《 تو همچون فرشته ای هستی که در ناکجا آباد زندگی من پیدایش شد دل بع تو باختم ...من را ببخش که این قدر احمقانه تورا گم کردم ولی بدان روزی دوباره تورا پیدا می کنم هرچقدر هم تغییر کرده باشی باز هم من تورا از چشمانت می شناسم همان چشمانی که در اوج سادگی مرا در خود غرق کرد 》