داستانم با حضور شما عمارت مخفی ۲

از زبان نادیا : ملا گفت که باید بره و منو ماریا به راهمون ادامه دادیم تا اینکه یکی خورد بهم و کیفم از دستم افتاد. دختره وقتی نگاهش به من خورد اول چند ثانیه منو با حالت تمسخر آمیز نگاه کرد و رفت. بعد یک پسر اومد اونجا. دیوید : خواهرم رو ببخشید اون یکم خواسته، راستی من دیوید اسکات هستم و اون دختر هم خواهرم آریکا هستش. نادیا : بله فکر کنم اخلاق خواستی دارن و من نادیا اسمیت هستم و ایشون هم خواهرم ماریا هستش.آریکا: بیا دیگه!آریکا و دیوید یه خورده عجیب بودن.بی محلی کردم و جلو تر که رفتیم با یه دختر دیگه آشنا شدیم کع داشت لباسش رو درست میکرد . سلام و احوال پرسی کردیم و خودشو معرفی کرد: سلام من امارو یو ایو هستم از آشنایی با شما خوشبختم.

از زبان نادیا : اما رو دختر دوست داشتنی بود و با خواهرم خیلی گرم گرفته بود اما خب با من یکم سنگین بود. نمی دونم شاید فکر می کرد من خیلی بزرگم‌. نادیا : ماریا من دیگه میرم تو با دوست جدیدت خوش باش. سعی کردم یک جا بشینم ولی بیشتر میز ها پر بودن یا اگه پر نبودن افرادی که اونجا نشسته بودن خیلی بد نگاه می کردن ،انگار که یک قورباغه رو سرم بود .جلو رفتم دیگه جایی پیدا نمی شد که یک صندلی خالی دیدم فقط می خواستم چند دقیقه ای بشینم چون به شدت کفش های پاشنه بلند پام رو اذیت می کردن.از زبان ماریا: نادیا رفت و من و امارو با هم حرف زدیم. با هم راحت بودیم. تصمیم گرفتیم بریم یه جا بشینیم که یک دفعه امارو افتاد روی زمین.چند تا از دخترای اونجا مسخرش کردن.امارو بلند شد و برعکس حالت کیوتش سر همشون داد کشید و بلند شد و رفت. حتی منم این وسط تنها گذاشت . یه خورده دنبالش گشتم ولی نبود پس رفتم تا نادیا رو پیدا کنم ببینم میتونم پیشش بشینم یا نه.

از زبان نادیا : دور اون میز سه نفر نشسته بودن دو تا دختر و یک پسر. رفتم و روی اون صندلی نشستم. نادیا : من نادیا اسمیت هستم و شما؟ کروئلا : سلام من کروئلا جانسون هستم. الکس : سلام منم الکس هاپر هستم موریگان : چیه توقع داری اسمم رو بگم؟ حالا هم تا عصبانی نشدم سریع تر بلند شو.از دور اون میز بلند شدم .اون دختر خیلی از خود راضی بود. دیگه واقعا پاهام درد گرفته بودن و یکم لنگ می زدم که همون موقع یک صندلی خالی دیدم. سه تا دختر دورش نشسته بودن که یکی از اونها تیفانی بود. تیفانی : هی نادیا بیا

تیفانی : نادیا بیا اینجا بشین. رفتم و روی اون صندلی نشستم. تیفانی : دخترا ایشون نادیا اسمیت هستش هارلی : سلام من هارلی سالوادور هستم و از دیدنت خوشحالم نادیا. الکسا : سلام منم الکسا پرلر هستم.

نادیا : خوشبختم اون دخترا با من مهربون بودن و لبخند می زدن. ماریا : نادیا تو اونجایی! نادیا : اوه ماریا بیا اینجا بشین یک صندلی خالی دیگه هستش.رفتم و پیش اونا نشستم. تیفانی ، الکسا ، هارلی و خواهرم. کلی با هم حرف زدیم و خندیدیم.اونا از اخلاق و رفتارشون میگفتن و ما هم از اخلاق و رفتار و هنر هامون. گاهی وقتا هم از خانواده هامون حرف میزدیم و تعریف میکردیم . یه دختر زیبا دیدم، موهای طلایی، چشم های آبی، صورت کک و مکی ، وای اصلا اون خود خود من بودش! یه لباس بنفش زیبا هم پوشیده بود. اون دختر هم قد من بود و به نظر علایق اون مثل من بود!

به خواهرم گفتم : آبجی جامو نگهدار تا برگردم .بعدا رفتم پیش اون دختراون دختر اسمش هلیا بود.از زبان نادیا : ماریا بهم گفت که جاش رو براش نگه دارم اونم رفت پیش یک دختر دیگه اون دختر خیلی شبیه ماریا بود.از زبان هلیا: یه دختر طرفم اومد و اسمش ماریا بود.سلام و احوالپرسی کردیم و اون واقعا شبیه من بود! از هم دیگه سوال پرسیدیم مثلا من گفتم:نادیا از چه جور ادمی بدت میاد و از چه ادمی خوشت میاد؟ جواب دادم:

ماریا گفت: آدمای خوش قلب و پایه که همیشه پیشت باشن.از زبان ماریا : داشتیم حرف میزدیم که یکی اومد سمتمون و گفت برای خوردن ناهار به سالن ناهار خوری بریم. حرکت کردیم وقتی رسیدیم و نشستیم یه سکوت عذاب آوری بود. یکدفعه تیفانی خندید و گفت:چیشده چرا ساکتین؟ دوباره همهمه ای بر پا شد و همه داشتن حرف میزدن. دور تادور رو نگاه کردم. ملا رو نمیدیدم ینی کجا بود؟ رو به بقیه کردم و گفتم بچها ملا رو ندیدید؟هارلی جواب داد:اون برادرش خیلی روش حساسه و نمیزاره زیاد تو جمع های شلوغ باشه.

تا پارت بعدی بدرود