لئو ناردو داوینچی کیست و چه کرد؟

لئوناردو دی سر پیرو داوینچی(اسم کامل) دانشمند بزرگ ایتالیایی‌تبار و هنرمند معروف عصر رنسانس بود که در قرن ۱۵ و اوایل قرن ۱۶ میلادی می‌زیست. او استعداد‌ فوق‌العاده‌ای در زمینه‌های مختلف همچون ریاضیات، معماری، آناتومی، موسیقی، زمین‌شناسی، گیاه‌شناسی، نقاشی، مهندسی، مجسمه‌سازی، دیرینه‌شناسی، نجوم و نقشه‌کشی داشت. تاریخ‌دانان او را به‌واسطه مهارت بسیار در علوم و فنون و همچنین استعداد فوق‌العاده‌اش «با استعدادترین مرد تاریخ» لقب داده‌اند. توانایی او در ترسیم نقاشی با یک دست و قرینه‌نویسی، برای بسیاری از نقاشان و نویسندگان شگفت‌انگیز است.

لئوناردو داوینچی، از مشهورترین و تاثیرگذارترین چهره‌های دوره رنسانس محسوب می‌شود که بسیار جلوتر از زمانه خود بود. داوینچی نه‌تنها یک هنرمند بزرگ به‌شمار می‌رفت، بلکه متفکری بی‌نظیر و دانشمندی بزرگ محسوب می‌شد که اختراعات متنوعی را در آن دوره به نام خود ثبت کرد.

داوینچی را شخصی آرام، مهربان، محجوب و دارای رفتاری ظریف توصیف کرده‌اند. به گفته منابع، او در مراقبت شخصی بسیار سخت‌گیر بود، ریش‌هایش را در سنین بالا مرتب نگه می‌داشت و برخلاف سبک زمانه خود، لباس‌های رنگارنگ می‌پوشید.

مهارت‌های داوینچی در رشته‌های مختلف علمی و هنری، عناوین مرد بزرگ رنسانسی و بااستعداد‌ترین مرد تاریخ را برای او به ارمغان آورد. داوینچی خلاقیت بسیاری داشت و طرح‌هایی منحصربه‌فرد از توپ‌های بخار، هواپیما، ماشین‌های پرنده، وسایل جنگی و ادوات زرهی ارائه کرد که زبانزد خاص و عام شدند.

داوینچی در زمینه نقاشی نیز استعداد و شهرت بسیاری داشت و بر مهم‌ترین تکنیک‌های نقاشی رایج عصر خود مسلط بود. آنچه نقاشی‌های داوینچی را منحصربه‌فرد می‌کرد، تکنیک‌های نوآورانه‌ او در رنگ‌آمیزی، تسلط بر آناتومی، استفاده ابتکاری از شکل انسان در ترکیب‌بندی فیگوراتیو و استفاده از تکنیک‌هایی مانند محوکاری (Sfumato)، تاریک-روشن (Chiaroscuro) و ژرفانمایی (Perspective) بود. تابلوهای «شام آخر» (The Last Supper)، «لبخند مونالیزا» (Mona Lisa Smile) و «مرد ویترویوسی» (Vitruvian Man) از معروف‌ترین آثار وی به شمار می‌روند.

طبق گزارش منابع، هنگامی که داوینچی چشم از جهان فروبست، مجموعه‌ای بیش از ۷,۰۰۰ صفحه طراحی و یادداشت را از خود به‌جای گذاشت؛ اما امروز تنها ۲۰ تابلوی نقاشی منسوب به او وجود دارد. علت تعداد کم نقاشی‌های به‌جای‌مانده از داوینچی، این است که او آزمایش‌های مکرری را با تکنیک‌های جدید انجام می‌داد تا از آن‌ها در نقاشی استفاده کند. این شیوه، سبب ایجاد نوعی وسواس، به تعویق افتادن کار نقاشی و عدم تکمیل آن می‌شد.