بهشت بر پا شد!...

ماهی کوچک دچار آبی بی کران بود. آرزویش همه این بود که روزی به دریا برسد. و هزار و یک گره آن را باز کند و چه سخت است وقتی ماهی کوچک عاش$ق شود. عاش#ق دریای بزرگ.ماهی همیشه و همه جا دنبال دریا می گشت، اما پیدایش نمی کرد

هر روز و هر شب می رفت، اما به دریا نمی رسید. کجا بود این دریای مرموز گمشده پنهان که هر چه بیش‌تر می گشت، گم تر می شد و هرچه که می رفت، دور تر. ماهی مدام می گریست،از دوری و از دلتنگی.و در اشک و دلتنگی اش غوطه می خورد.

و همیشه با خود می گفت:《اینجا سرزمین اشک هاست. اشک عاش%قانی که پیش از من گریسته‌اند، چون هیچ وقت دریا را ندیدند؛ و فکر می کرد شاید جایی دور از این قطره های شور حُزن انگیز دریا منتظر است》

ماهی یک عمر گریست و در اشک های خود غرق شد و مرد، اما هیچ وقت نفهمید که دریا همان بود که عمری در آن غوطه میخورد. ****** قصه که به اینجا رسیدآدم گفت:《ماهی در آب بود و نمی‌دانست، شاید آدمی هم با خداست و نمی داند. و شاید آن دوری که از عمری آن دم زدیم، تنها یک اشتباه باشد》