بدون خداحافظی

سعی داشتم بغضم را کنترل کنم با صدای آرام گفتم:«مامان..من خوب میشم مگه نه» به ی اجزای صورتم را نگاه کردی نگاهت بی حس و بی تفاوت بود حتی میتوانستم رد پای نفرت را درش ببینم جوری که باید می دانستم به زودی این دنیا را ترک خواهم کرد

کلمه ای حرف نزدی و برای آخرین بار مرا نبوسیدی فقط رفتی. تو رفتی بدون هیچ حرف و هیچ خداحافظی تو حتی برای من آرزو نکردی تو نمیدونی احساسی که من دارم یعنی چی من آدم شیشه ای بودم و تو خوردم کردی من منتظر ضربه آخرت بودم و تو برای اولین بار منو منتظر ن گذاشتی من برات بار اضافی بودم اره تو هم همینطور تو ..

منو با کوله باری از افکار اضافی تنها گذاشتی من الان پر از خورده شیشه های کوچک و بزرگم این چیزی بود که تو از من ساختی شاید فردا بیای دیدنم ؟ ولی چرا جواب حرفمو ندادی؟ برای چی خدافظی نکردی وقتی خداحافظی نمی کنی یعنی یک دیدار دوباره باید وجود داشته باشد اما گاهی اوقات فراموش میکنی

مامان تو به اندازه ی کافی برای من خوب بودی این من بودم که ناکافی و آسیب پذیرتر کردم هیچ مامانی دلش نمیخواد همش تو بیمارستان بچه ی بستری شده اشو ببینه مامانا دلشون بچه ی سالم میخواد خودت یادم دادی اونجایی که دویدم سمتت و تو دو قدم عقب عقب رفتی چون با موهای من که دیگه نبودن مواجه شدی بعد ها دستتو روی پوست سرم کشیدی اما من میدونستم که نمیخواستی این کارو بکنی