بیشتر در مورد کهکشان راه شیری بدانیم!🌌

کهکشان راه شیری شامل ستارگان، گاز (عمدتا هیدروژن)، غبار و ماده تاریک است که همگی توسط گرانش به هم متصل شده‌اند. ستاره‌شناسان سوالات اساسی در مورد کهکشان راه شیری داشتند که یافتن پاسخ آن‌ها کار آسانی نبود. از آن جا که ما در کهکشان راه شیری زندگی می‌کنیم، در نتیجه تشخیص شکل و اجرام آن دشوار است.

در ابتدا ستاره‌شناسان فناوری‌های محدودی داشتند؛ فناوری اولیه تنها شامل تلسکوپ‌های نسبتا کوچک با برد و قابلیت بزرگ‌نمایی محدود بود که فقط می‌توانست نور مرئی را تشخیص دهد. علاوه بر این، دید آن‌ها از کهکشان راه شیری به دلیل غبار کیهانی مسدود بود.

خوشبختانه در قرن بیستم پیشرفت‌های چشمگیری در فناوری تلسکوپ به وجود آمد. بدین ترتیب اخترشناسان توانستند با نفود از غبار کیهانی به اعماق فضا نگاه کنند. این ابزارهای قدرتمند حقیقتی شگفت‌انگیز را آشکار کردند؛ کهکشان راه شیری شکل مارپیچی دارد و برخلاف تصور عموم، منظومه شمسی ما در مرکز آن قرار نگرفته است.

بر اساس سامانه طبقه‌بندی ادوین هابل (Edwin Hubble)، اخترشناس آمریکایی، راه شیری یک کهکشان مارپیچی است؛ اگرچه شواهد جدیدتر نقشه‌برداری نشان می‌دهد که راه شیری ممکن است یک کهکشان مارپیچی میله‌ای باشد. کهکشان راه شیری تقریبا صد هزار سال نوری یا ۹۵۰ هزار تریلیون کیلومتر عرض دارد. ما سن دقیق آن را نمی‌دانیم، اما فرض می‌کنیم که در اوایل جهان همراه با اکثر کهکشان‌های دیگر به وجود آمده است؛ احتمالا طی یک میلیارد سال پس از انفجار بزرگ.

جایگاه منظومه شمسی در کهکشان راه شیری کجاست؟ خورشید در فاصله ۲۸ هزار سال نوری از مرکز آن قرار دارد. کهکشان راه شیری چند ستاره دارد؟ تخمین‌ها درباره تعداد ستاره‌هایی که در کهکشان راه شیری زندگی می‌کنند بسیار متفاوت است، اما به نظر می‌رسد چیزی بین ۱۰۰ میلیارد تا دو برابر این رقم باشد. کهکشان راه شیری چند سیاره دارد؟ تعداد ستاره‌های کهکشان راه شیری ۱۰۰ میلیارد تا ۴۰۰ میلیارد سیاره تخمین زده شده است که دست کم ۱۷ میلیارد از آن‌ها زمین‌سان هستند.

اگر به رصد کهکشان راه شیری در ایران علاقمندید با دور شدن از مناطقی که آلودگی نوری زیادی دارند می‌توانید از تماشای آن لذت ببرید.

حدود ۱۰ تا ۱۶ میلیارد سال پیش ابری عظیم از هیدروژن و هلیوم به وجود آمد و در سرتاسر آن، ابرهای فرعی شروع به تشکیل ستاره‌ها و خوشه‌های ستاره‌ای کردند. جاذبه، گاز و گرد و غبار باقی‌مانده را به داخل کشاند و با چرخش، به یک دیسک صاف تبدیل شد. ستارگان و خوشه‌هایی که قبلا تشکیل شده بودند در مدارهای بزرگ، تصادفی و بیضی شکل باقی ماندند. دیسک مذکور به اندازه کافی متراکم بود که به تولید ستاره ادامه داد. ستاره‌های بزرگ و اولیه منفجر شدند و مواد تشکیل‌دهنده آن‌ها به ابرهای بین ستاره‌ای تبدیل شدند. بنابراین گاز و غبار به اندازه کافی متراکم نگه داشته شد تا تولید ستاره‌ها برای میلیاردها سال ادامه یابد. یک تا سه کهکشان نزدیک ممکن است موج فشرده‌سازی مارپیچی را ایجاد کرده باشند. در تراکم بازوهای مارپیچی، شکل‌گیری ستاره‌های جدید هنوز ادامه دارد. کهکشان راه شیری ممکن است در نهایت بازوی مارپیچی‌اش نابود شود و به یک کهکشان بیضوی تبدیل شود.

کمان ای* (*Sagittarius A) سیاهچاله کهکشان راه شیری است که بیش از ۲۵ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد. کمان ای نزدیک‌ترین سیاهچاله کلان پرجرم به ما است و میلیون‌ها برابر خورشید جرم دارد. در سال ۲۰۲۲، اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ افق رویداد، برای اولین بار تصویری از سیاهچاله کمان ای* منتشر کردند. این دومین تصویر یک سیاه چاله، پس از سیاه چاله کلان‌جرم M87 در سال ۲۰۱۹ بود. اغلب سیاه چاله‌های کلان‌جرمی که در مرکز کهکشان‌ها وجود دارند، پس از بلعیدن تمامی مواد پیرامون خود خاموش می‌شوند، اما سیاه چاله کلان‌جرم در مرکز کهکشان راه شیری آن‌گونه که قبلا تصور می‌شد، غیرفعال و خفته نیست! این هیولا حدود ۲۰۰ سال پیش از خواب بیدار شده، تعدادی از اجرام کیهانی مجاور خود را بلعیده و دوباره به خواب رفته است.

امیدوارم خوشتان اومده باشه میتونید برید خودتون سرچ کنید و بازم ببینید🍃🍵