دخترستاره ای ۱۳

صبا: توی خونه خیلی وحشتناک بود دود همه جارو گرفته بود. لباسم و گرفته بودم جلوی صورتم تا خفه نشم. از داخل یکی از اتاق ها صدای گریه بچه میومد. رفتم و بچه رو از توی گهواره اش برداشتم. تا اومدم راهی که اومدم و برگردم.... یهو سقف جلوم ریخت. مجبور بودم از تو آتیش بگذرم. لباسم و دراوردم و انداختم رو بچه. از آتیش که داشتم رد میشدم دستم سوخت . به هر حال به راهم ادامه دادم و رسیدم به در جلویی. از دید تونی: من میخواستم وارد ساختمون بشم که دیدم صبا از توی پنجره خونه رفت تو...ای این بچه چس مثقال عقل ندارهههه؟اومدم ‌برم توی خونه که نصف سقف خونه ریخت جلوی در و پنجره! هیچ راهی به داخل خونه نبود. نمیدونستم چیکار کنم. از دید صبا: رسیدم به در . بچه داشت گریه میکرد. و درم جلوش بسته بود. باید پرتال باز میکردم به بیرون خونه. اما هر کاری میکردم پرتال باز نمیشد. ساعتم بر اثر گرمای زیاد خراب شده بود. دود داشت خفم میکرد و آتش پیشروی کرده بود. داد زدم: تونی در و بشکن! تونی گفت: از در تا جایی که میتونی فاصله بگیر! رفتم عقب عقب. در و منفجر کرد ! ولی انقد آوار جلو در بود که اندازه یه سوراخ در باز شده بود. بچه رو از اونجا رد کردم و دادم به تونی.

تونی: صبا بچه رو از در رد کرد‌. سریع بچه رو از دستش گرفتم و دادم به مادرش. تا برگشتم خودشو نجات بدم کل خونه ریخت پایین! همه چیز تبدیل به خاکستر شده بود. آوار هارو میزدم کنار تا پیداش کنم اما اثری ازش نبود. با خودم گفتم یعنی... نتونستم از یه بچه مراقبت کنم؟ چرا زودتر نرفتم تو؟ باید من اول وارد خونه میشدم! باید نجاتش میدادم!....... با خودم فکر و خیال میکردم .... که... صبا: در تلاش برای خارج شدن از خونه بودم که آوار ریخته بود روم! زیر آوار در تلاش برای پرتال باز کردن بودم. چشم هام از کمبود اکسیژن داشت بسته میشد....بالاخره پرتال کوچیکی باز شد و من اونور خونه افتادم پایین. روی زمین افتاده بودم و کل بدنم از دود سیاه شده بود. نمیتونستم راه برم، و بی هوش شدم. تونی: برگشتم دیدم پرتال باز شد و صبا افتاد روی زمین. سریع رفتم به سمتش. مردم دورش جمع شده بودند. اونها رد کنار زدم و از روی زمین بلندش کردم. اونجا آمبولانس اومده بود گذاشتمش روی تخت آمبولانس، و اون پرستار ها بهش سرم و گاز اکسیژن وصل کردند. یک ربعی بی هوش بود. با خودم‌گفتم:هعی عجبا، آخرسر سر لج بازی خودشو تو خطر انداخت، دختره ی کم عقل

از دید صبا: وقتی به هوش اومدم.. دستگاه اکسیژن بهم وصل بود . اونو از خودم کندم واز حالت خوابیده پاشدم روی تخت نشستم. تونی بیرون از ماشین آمبولانس نشسته بود. داشتم نگاش میکردم.... که شنیدم گفت: دختره ی کم عقل. اومدم‌حرف بزنم که سرفم گرفت. با سرفه گفتم: الان با من بودی؟ برگشت نگام کرد گفت: بهوش اومدی؟ چرا دستگاه و از خودت کندی؟! گفتم: اینار و ولش کن، دختره ی کم عقل منم؟ گفت: نه الان که فکر میکنم کم عقل نیستی کلا نداری مغز تو. بریده بریده گفتم: من لباس ندارم. سردمه! تونی رفت داخل آمبولانس و یکی از اون پتو هارو برداشت انداخت دورم، بعدش هم دستگاه اکسیژن و برداشت محکم زد به دهنم. میخواستم برش دارم... ولی زد روی دستم و گفت: اگه برش داری من میدونم و تو. نمیارمت خونه! منم دیدم خیلی جدیه با دستم گفتم باشه. پرستار ها پس از چند دقیقه اومدند، و دستم که سوخته بود و کرم زدن و باند پیچی کردن. درحال باند پیچی بودند که مادر اون بچه که نجاتش داده بودم اومد سمتم. گفت: مرسی! مرسی، که بچم و نجات دادی. من همه چیزم و مدیون شما هستم! این هم فکر کنم لباس شماست. میشه لباستون رو نگه دارم؟ اگر مشکلی ندارید

ماسک و از صورتم برداشتم و با سرفه گفتم: مشکلی نداره. و انجام... وظیفه... بود ...کار من. مادره رفت و تونی داشت میومد سمتم که سریع ماسک و زدم . گفت: پاشو بریم. من با پتو راه افتادم دنبالش. تو راه داشتم میوفتادم! که تونی دستم و گرفت و تا ماشین همراهیم کرد. تو ماشین بهش گفتم: تو که با ماشین نیومدی اینجا. پس چجوری.... گفت: ماشین های من از راه دور کنترل میشن. تو راه که بودیم. بهم گفت: میدونی، دور از این لج بازیات و کم عقل بودنت، امروز کار بزرگی کردی. جون یک نفر و نجات دادی، و این مسئولیت بزرگی بود که به دوش کشیدی. اما هنوزم میگم، وقت برای انصراف دادن از این کار هست. همونطور که دیدی آسیب های این کار زیاده و شاید.... پریدم وسط حرفش و گفتم: میدونم تونی. خودم خواستم که این کار و انجام بدم و خودمم پرتال باز کردم. هیچیمم نمیشه، من تو خیابون ها زندگی کردم. از پس خودم‌بر میام به هر حال. الانم انقدر قر نزن بزار من یکم بخوابم. صندلی و دادم عقب و پشتمو کردم بهش. گفت: مگه من بزارم بخوابی تو. آهنگ راک گذاشت تا آخر صداشو زیاد کرد.😐 بالاخره با هزار تا بدبختی رسیدیم.

. و من‌ رفتم اتاقم. به جارویس گفتم: من فردا با هپی کلاس دارم. من رو زود بیدار کن با هر شرایطی شده مهم نیست ، فقط بیدارم کن. و خوابیدم. صبح با صدای بشقاب ، قابلمه از خواب بیدارم کرد! هرچی فحش بود دادم. پریدم توی حموم و هرچی دود بود داشت ازم میریخت. دستم و با باند دوباره بستم و رفتم توی سالن بوکس. هپی اونجا بود. گفت: سلام، چیکار‌میکردی تا الان. نیم ساعت دیر کردی. گفتم: همین هم که الان اومدم، برو خدارو شکر کن. گفت: دستت چی شده؟ گفتم: داستانش خیلی مفصله، اصلا ندونی بهتره. رفتم توی رینگ. گفت: هوی کجا میری؟ از الان رینگ؟ نه بابا بیا پایین کیسه بوکس مشت بزن ببینم. یه مشت زدم ، هپی گفت: ناخونات نشکنه پرنسس! محکم بزن! تا دو ساعت فقط به کیسه بوکس مشت میزدم. و هر دفعه هپی میگفت: شله!🫠 روز بعد، با هپی توی رینگ... اون دوتا دستکش دستش بود و هر کدوم و میاورد بالا من باید بهش ضربه میزدم. روز بعد ، ایندفعه هپی ضربه میزد و من باید جاخالی میدادم. همینجوری روز ها گذشت و این تمرین ها تکرار شد. به مدت یک ماه. یه روزی از این روز ها که تونی توی سالن بود داشت با هپی مسابقه میداد . رفتم روی صندلی کنار رینگ نشستم و بازیشونو نگاه کردم.

حرکات تونی و زیر نظر گرفتم. قوی بودن اما سریع نبودن. در آخر تونی هپی و شکست داد و من رفتم توی رینگ بطری آبشو دادم بهش. هپی از رینگ اومد پایین. به تونی گفتم: برای راند دوم آماده ای؟ گفت: چی تو؟ اگه خیلی دوست داری ببازی باشه. بطری آبشو گذاشت کنار . و آماده شد هپی زنگ و به صدا در اورد و مبارزه ی ما شروع شد. ضربات اولیشو جاخالی دادم. با پا بهش حمله کردم. اما اون دفاع کرد و من خوردم زمین. سریع با دست بلند شدم. ازش فاصله گرفتم و ایندفعه با مشت بهش حمله کردم. دستم خورد تو صورتش. اومد مشت بزنه که دستشو گرفتم با پا زدم زیر پاش و افتاد زمین. و بله ko من بردم! با وارو از رینگ اومدم‌بیرون. هپی دستشو اورد بالا و من زدم‌قدش. دیگه نمیدونم تونی چیکار کرد بعدش ولی تا یه هفته باهام حرف نمیزد. چند روز گذشته بود من توی کارگاه روی ساعتم کار‌میکردم باز. از موقعی که توی اون آتش سوزی نصفش آب شده بود و کار نمیکرد به این فکر افتادم باید کاری کنم تا توی آتیش بهش آسیب وارد نشه. روز ها روش کار کردم. و یه روکش جدید زد حرارت ساختم. یه‌روز که توی کارگاه بودم تونی اومد و‌گفت: اگر قرار باشه که ساعتت زد حرارت باشه پس آب چی؟

گفتم: منظورت چیه؟ گفت: خب دختر خوب، اگر بیوفتی تو دریایی چیزی میخوای چیکار کنی؟ اتصالی میکنه. ساعت و ازم گرفت و داشت روش کار‌میکرد. شب شده بود. توی اتاقم، داشتم به این فکر میکردم هفته ی دیگه قراره خونه ی تونی منفجر بشه و پپر و بدزن و خودشم قراره توی برفا گم بشه. عامم خودش از پس این کار برمیاد. میدونم، پس ولش کنم؟ زنگ زدم به فیوری. جواب داد. اصلا برگام ریخت که حواب داد چون اکثر اوقات جواب تلفن نمیده. بهش گفتم: سلام! فیوری من چند روزی به بهونه ی هیچی بیام شیلد؟ گفت: به به. چه عجب شما یادی از ما کردین. برای چی میخوای بیای؟ گفتم: اونش مربوط به تو نیست. میخوام بیام. گفت: به ناتاشا میگم بیارتت. صبح روز بعد ناتاشا با موتور جلوی در بود. سوار موتورش شدم. گفت: چه خبر ؟ خوش گذشته؟ گفتم: خودت چی فکر میکنی؟ گفت: با تونی؟ عامم فکر نکنم.😂 تو راه که بودیم.گفت: به نظرت با من بهت خوش میگذره؟ گفتم: معلومه! گفت: پس بریم یه مسافرت دخترونه؟ منه بیکار قبول کردم. ناتاشا فیوری و پیچوند و ما راه افتادیم. با موتور من و یه جا برد که شبیه ناکجا آباد بود‌. توی جنگل اینا بود

روی یکی از درخت های اونجا علامت هایدرا رو دیدم! یعنی چی؟ ناتاشا ما کجا میریم؟ گفت: مسافرت دیگه. گفتم: اینجا پایگاه هایدراست! گفت: سر رامون به اونجا هم سر میزنیم دگه. خوش میگذره نگران نباش. گفتم: من که مشکلی ندارم، ولی به کشتم ندی هیچی اشکالی نداره. گفت: انقد جون دوست نباش دگه. موتور یه جا زد کنار و گفت: ۵۰۰ متر جلوتر از در پشتی باید بریم تو. خب تو میدونی اینجا چی نگه میدارن؟ گفتم: ناتاشا درسته من آینده رو میدونی ولی فقط واقعه های مهم . من چیزی درباره ی اینجا نمیدونم. گفت: هعی! خب الان چیکارت کنم؟ گفتم: من میتونم اینجا منتظر بمونم تا تو بیای. گفت: باشه، فقط تو امانتی دست من، همینجا بمون.