☆مرداب

در مرداب افکارم فرو میروم؛هرچه بیشتر برای نجات تقلا میکنم،بیشتر به داخل کشیده میشوم.گاهی آنقدر عمیق میشود که دیگر راه برگشتی نیست.

ساعت ها مشغول نوشتن میشوم،تا جایی که کلمات ؛ خود به خود از جوهر انگشتانم خارج می‌شوند.پرسش‌هایی دارم که تنها پاسخ آن ها را خود، باید پیدا کنم.نمیتوانم با کسی حرف بزنم،چرا که آن‌ها مرا درک نخواهند کرد. مگر از ذهن‌ خسته ی من چه میفهمند؟مگر از شب بیداری های من چه میدانند؟

شاید باید بگذارم زمان جواب سوال های بی‌پایانم را بدهد؛ولی برای آن هم زیادی عجولم!

نمیدانم از کی غرق این دریا شده ام.مانند کودکی ساده‌ لوح،عمق آن ندانسته و جلو رفتم.انقدر خیره به آن افق زیبا بودم که نفهمیدم،کی زیر پایم خالی شد و مانند پرنده‌ای بدون بال به کف آن سقوط کردم...