یه بیکران آبی...!

امروز... بعد از یه مدت طولانی حس کردم که روحِ گمشده‌م برگشته پیشم... همونی که یه زمان خیلی زیادی رو با ناراحتی و غصه و افسردگی سپری کردم تا دوباره پیداش کنم... همونی که بلند صداش میزدمو ازش خواهش میکردم برگرده پیشم...!

به هرجا که سر میزدم هیچ اثری ازش نبود... توی اتاقم... روی پشت بوم... توی یوتوپیای مغزم... هیچ جا نبود...

از پیدا کردنش ناامید شده بودم... روی شن‌های نرم ساحلِ یوتوپیا نشستمو یه آه از خستگی کشیدم... همونجایی که هروقت دلم میگیره ناخودآگاه به سمتش کشیده میشم! موج‌های دریا یکی یکی خودشونو به پاهام میرسوندن و کفشامو خیس میکردن... پشت سرهم... هی به سمت کفشام میومدن و بعد به دل دریا برمیگشتن...

کم کم چشمامو از روی موجای نزدیک کفشم حرکت دادمو با عقب رفتنشون به دریای روبروم نگاه کردم... بی حد و مرز، زیبا بود...! چیزی که بیشتر از هر منظره‌ای منو به وجد میورد، بی انتها بودنش بود... تا هرجا که چشمام توانایی دیدنشو داشت فقط دریا بود و دریا...

میدونی بی انتها بودنش چرا انقدر برام شگفت انگیز بود؟... میدونی چرا وقتی چشمام بیشتر از افق روبروم نتونست بزرگی دریا رو دنبال کنه چه حسی بهم دست داد...؟

حس آزاد بودن... حس جدا شدن از همه مرزها و محدودیتای جسمم... حس به پرواز دراومدن روحم... میتونستم حس کنم چقدر بزرگه... ولی هرگز نمیتونستم با چشم‌هام ببینمش...! افق رو که مثل یه مرز براش بود، میدیدم... ولی میدونستم فراتر از افق هنوزم این آبی بیکران ادامه داره...

میدونی میخوام چی بهت بگم...؟ این که روح ما آدما دقیقا یه چیز بی حد و مرز مثل همون دریاییه که برای چشمامون بیش از اندازه بزرگه... چون روح ما از وجود همون بیکرانی که آفریننده تمام این آبی بی انتها و موجودات درونشه سرچشمه گرفته...

من اشتباه میکردم... نمیتونستم روحم رو به زور توی قفس جسمم حبس کنم... چون... اون خیلی بی انتها و بزرگه... مدام دنبال روحم میگشتم و با فریاد صداش میزدم ولی هیچ وقت به این فکر نکردم که اون دقیقا همینجاست! فقط نادیده‌ش گرفتمو و بزرگیشو با جسم محدود و کوچیکم انکار کردم...!