قصه کودکان ۳

گل پسند، پشت پنجره ایستاده بود و حیاط را نگاه می کرد. در حیاط برو و بیایی بود. چند نفر دیگهای بزرگ غذا را جابه جا می کردند. خانم گلی و زنهای همسایه گوشه ای نشسته بودند و سیب زمینی پوست میکندند چند کبوتر هم زیر دیوار بالایی حیاط تندوتند به دانه ها نوک می زدند میدانستند که کسی به آنها کاری ندارد. گل پسند به این فکر کرد که دانه ها را جمال برای کبوترها پاشید؛ صبح که برای خرید گل داشت راه روستای گلستان را در پیش می گرفت. کله ی سحر هنوز آفتاب نزده بود که جمال در خانه ی آقانبات را زد و یک کیسه ی آرد آورد. گل پسند از پشت پنجره او را دید و برایش دست تکان داد جمال هم سری تکان داد بعد با اشاره به او فهماند که برای خرید دسته گل عروس باید برود برای اشاره به دسته گل، دست راستش را روی سینه گذاشت و دست چپش را جلو آورد و قدری تعظیم کرد در همین

حال خانم گلی از انباری بیرون آمد و این صحنه را دید. اما نگاهش را گرفت و انگار کرد که ندیده گل پسند و جمال خجالت کشیدند! جمال دست در جیب کرد و یک مشت گندم به کنار دیوار ریخت و فرار کرد! گل پسند و جمال نذر کرده بودند که چهل روز برای کبوترها گندم بریزند و روزی صد صلوات بفرستند تا روز عقد کنان امروز روز سی و نهم بود. گل پسند یک بار مسیری را که جمال باید می رفت و بر می گشت در ذهن مرور کرد. جمال حتما تا آخرین خانه و کوچه ی دلستان را می دود کنار اداره ی مخابرات می ایستد و نفسی تازه میکند. بعد از کنار زمین های عموداراب، یعنی زمینهای خودشان میگذرد و طبق عادتی که دارد، دهانه ی چاههای قنات را می شمارد بعد از آخرین پیچ جاده ی روستا می گذرد و راه دامنه ی بلند کوه را میگیرد و می رود تا به گاری برسد و سوار شود. گاریها هر روز از دلستان گلدان و کوزه ی آب به روستای گلستان میبرند. قرار بود جمال شب در خانه ی خاله نارنج بماند و صبح کله ی سحر از اولین چین گلهای محمدی یک دسته گل برای مراسم عقدکنان بیاورد. دم غروب عمود اراب که از گلستان برگشت یک راست به خانه ی آقانبات آمد میخواست شبانه کوزه ها و گلدانهای فردا را بار بزند و صبح اول وقت به گلستان ببرد تا زودتر از روزهای دیگر برگردد و به مراسم عقد کنان برسد. عمود اراب که آمد گل پسند برایش یک استکان چای برد. عمود اراب گفت: سفید بخت باشی دخترم جمال کجاست؟ گل پسند با خجالت گفت «جمال» را ندیدید؟ صبح رفت گلستان که گل بخرد. و خجالت کشید که بگوید دسته گل عروس عمود اراب گفت: این را که میدانم از نصف راه سوار گاری شد و

با هم رفتیم. عمود اراب چای را یک نفس سرکشید و گفت: «جمال» که زودتر از من برگشت خاله نارنج به او گفته بود تو برو به کار خودت برس گل را خودم می آورم. گل پسند به فکر فرو رفت اگر جمال زودتر راه افتاده باید صدباره تا الان آمده باشد. فکر و خیال دیگر دست از سر گل پسند برنداشت جمال الان کجا بود؟ هر روز غروب که میشد دل گل پسند میگرفت و به یاد مادرش می افتاد. از غم غروب و صدای دور واق واق سگ ها و زوزه ی گرگهای بیابان دلش میگرفت و گاهی قطره اشکی هم از روی گونه اش سر می خورد و می..افتاد فاتحه ای برای مادر میخواند و به سمت کارگاه بابا می رفت تا با دیدن بابا حالش بهتر شود. آقانبات می دانست که گل پسند در چه حالی است گرد و خاک سر و رویش را تکاند و به عمود اراب گفت برویم ببینیم جمال کجا مانده شاید برگشته و یک سره به خانه تان رفته است. آقانبات و عمود اراب خودشان هم خوب می دانستند که احتمال چنین چیزی خیلی کم است دلشان گواهی میداد که اتفاق بدی افتاده است با این حال سری به خانه زدند و مطمئن شدند که او برنگشته است. اذان مغرب راه مسجد را پیش گرفتند باید خودشان را به کاری سرگرم میکردند فکر جمال یک لحظه از سرشان بیرون نمی رفت. اگر حکیم بود، شاید مشورتی به آنها میداد اما از بد روزگار، حکیم هم برای کاری به روستای دیگری رفته بود.

گل پست کنار پنجره شب تا صبح بیدار ماند. چشمش به در حیاط بود. کسی نیامد. اذان صبح عموداراب و آقانبات زودتر از هر روز بیرون رفتند. از کنار کبوترهایی که به امید دانه آمده بودند گذشتند و با چند نفر از اهالی روستا رفتند و بیابانهای اطراف را گشتند. آقانبات زمان را هم که چاه کن روستا بود با خودش برد. او به چاه های روستا آشنا بود تا توانستند گشتند. اثری از جمال نبود. در خانه گل پسند از کنار پنجره کنار نمی رفت. حتی حال نداشت که برای کبوترها دانه بریزد. عمود اراب آقانبات و اهالی در کنار ساختمان مخابرات به هم رسیدند. هر کدام قسمتی از بیابان را گشته بودند. از دوره یک دوچرخه سوار پیدا شد حکیم بود که از روستای پایین می آمد. خبری از جایی نداشت و آقانبات و دیگران او را باخبر کردند. حکیم قدری فکر کرد و بعد گفت: اطراف چاههای قنات را دیدید؟ شاید در تاریکی در یکی از

چاه ها افتاده باشد.» عمود اراب گفت: «دانه دانه که نگشتیم اما به به سرک کشیدیم.» آقازمان گفت: «این چاهها را مثل کف دست میشناسم. اگر خدای ناکرده گیر گرگ افتاده باشد چی؟ حکیم گفت: «ان شاء الله که نه و ادامه داد: یک کاری بکنید. در همین مسیری که من آمدم سراغ آن قناتی بروید که یک چرخ چاه بالای آن است. داخلش را خوب بگردید ممکن است در چاه افتاده باشد و از هوش رفته باشد. عمود اراب بدون درنگ دوچرخه حکیم را گرفت و به سمت آن چاهی که گفته بود، رکاب زد رکاب زد و رکاب زد. دیگر داشت از نفس می افتاد. به نزدیکی چاه که رسید دوچرخه را گذاشت و از میان خار و خاشاک و کپه های خاک دوان دوان به بالای چاه رسید وقتی به داخل چاه سرک کشید صدای ضعیفی را شنید که کمک میخواست جمال بود شب خانه ی آقانبات پر از سر و صدا و شادی و خنده و سرور بود. جمال با چوبی که زیر بغلش زده بود در میان جوانهای روستا داشت تعریف میکرد که چه بلایی سرش آمده از پیچ روستا که رد شدم چراغهای دلستان را دیدم حس کردم چند نفر دارند نگاهم میکنند وقتی پشتم را نگاه کردم، دیدم چند تا گرگ به صف دارند آرام آرام پشت سرم میآیند دو تا گروه پنج تایی بودند. اول اشهدم را گفتم. بعد همان طور آرام آرام به راهم ادامه دادم. ندویدم می دانستم اگر بدوم آنها هم میدوند و به من میرسند نفسی گرفتم و تا صدا داشتم بلند بلند آواز خواندم. نه چوبی دستم بود و نه جان دویدن داشتم یک آن دیدم دارند سرعت شان را زیاد می کنند.

بلند گفتم خدایا تو هستی همین برایم بس است. توکل به خودت. در تاریکی بیابان چنان میدویدم که متوجه نشدم جلویم دهانه ی چاه است. محکم به چیزی خوردم و افتادم داخل چاه نگو چرخ چاه بوده من که افتادم توی چاه چرخ شروع کرد به چرخیدن گمانم گرگ ها از صدای چرخ ترسیدند و فرار کردند من هم کم کم از حال رفتم این طرف تر جمعی هم دور حکیم را گرفته بودند و گرم صحبت بودند. عمود اراب گفت: حکیم نگفتید از کجا فهمیدید جمال در کدام چاه است؟ این همه چاه حکیم لبخندی زد و گفت: صبح» که رکاب زنان بر می گشتم یکی از چاه ها توجهم را جلب کرد در آن ساعت روز کبوترهای چاهی معمولا در لانه های شان هستند اما آن چاه فرق داشت. چند کبوتر بیرون دهانه ی چاه نشسته بودند کبوتر چاهی اگر موجود دیگری در چاه باشد داخل نمی رود. اما چون بچه هایش داخل لانه هستند، از چاه هم دور نمی شود. با خودم گفتم حتما آقازمان داخل چاه است و دارد کار میکند. اما وقتی به جمع شما رسیدم دیدم آقازمان پیش شماست، حدس زدم باید کسی در چاه باشد صدای صلوات از جمع خانمها بلند شد معنایش این بود که حکیم باید برای خواندن صیغه ی عقد پیش عروس و داماد برود. حکیم جمال را صدا زد و دست او را گرفت. جمال با عصای زیر بغل رفت که کنار گل پسند بنشیند. با این وضع دیگر نمی توانست دسته گل را آن طور که قول داده بود، به گل پسند هدیه کند!

دیگه عکس نمیزارم چون عکس ها با میوفتن و شما نمی‌توانید نمیتونین اونارو ببینین پس منم بدون تصویر میزارم😊😊