کوتاه‌بود،امازیبابود!!!

برو‌جلو:)))

یکم‌جلوتر:)))))

میخواستم‌از‌جو‌مزخرف‌خانه‌خلاص‌شوم.حرف‌های‌دکتر‌ها‌درگوشم‌می‌پیچد.پارک‌جلوی‌خانه‌ام‌خلوت‌است.روی‌تاب‌نشستم‌و‌درخیالاتم‌غرق‌شدم‌.²⁰دقیقه‌‌ای‌گذشته‌بود،درصورتی‌که‌برای‌من‌به‌اندازه‌ی‌⁵دقیقه‌هم‌نشده‌بود.باصدای‌گوش‌خراش‌جیر‌جیر‌ِ،زنجیرتاب‌به‌خودم‌آمدم.دختری‌در‌پایین‌سرسره‌که‌آن‌طرف‌پارک‌بودرادیدم.این‌‌همه‌وقت،اصلا‌متوجه‌آمدنش‌نشده‌بودم...نزدیک‌رفتم‌و‌کنارش‌نشستم.پرسیدم:"اسمت‌چیه؟"نگاهم‌کرد‌و‌با‌صدای‌آروم‌و‌مظلومی‌زمزمه‌کرد:"لیا"لبخند‌زدم،اما‌مشخص‌بود‌که‌او‌میانه‌ی‌خوبی‌با‌لبخند‌ندارد.پرسیدم:"چند‌سالته؟"درجواب‌گفت:"⁴،توچی؟"گفتم:"¹⁹سالمه"باتعجب‌نگاهم‌میکرد.خندیدم‌و‌گفتم‌:"اره،آدم‌بزرگم" +پدرومادرت‌کجان؟ –طولانیه... چندنقاشی‌از‌کوله‌پشتی‌صورتی‌اش‌درآورد.نقاشی‌را‌نشان‌داد‌وگفت:"این‌ماییم،من،خواهرم،مامانم‌و‌بابام.داریم‌فرار‌میکنیم،چون‌تو‌کشور‌ما‌جنگه"‌عکس‌دیگری‌نشان‌داد‌و‌گفت:"این‌ماییم،توکشتی،آبجیم‌دیگه‌پیدا‌نشد"باتعجب‌پرسیدم: +یعنی‌چی‌که‌پیدا‌نشد؟ –الان‌اون‌تو‌آبه متوجه‌شدم‌اون‌خواهرش‌رو‌از‌دست‌داده،درصورتی‌که‌اون‌طفلکی‌حتی‌نمیدونه.

نقاشی‌دیگری‌را‌نشان‌داد +شب‌خوابیدیم‌ولی‌صبح‌مامان‌و‌بابام‌نبودن –پس‌کی‌تورو‌تا‌اینجا‌آورد؟ +پلیس.مامان‌و‌بابای‌تو‌کجان؟ –من...من‌نمیدونم +میدونم،داری‌داری‌دروغ‌میگی –اونا...مردن،منم‌به‌زودی‌قراره‌بمیرم‌ +چرا‌میخوای‌بمیری؟ –یه بیماری‌دارم +سرطان؟ –آره،ازکجافهمیدی؟ +منم‌سرطان‌دارم،مامانم‌‌میگه •چندروزبه‌همین‌منوال‌گذشت‌تا‌به‌ترتیب‌لیاوفیونا‌به‌آرامـــش‌ابـــدی‌رسیدند.