مثل بچگیامون...!

یادتونه وقتی سن‌مون کمتر بود و دنبال پیدا کردن یه دوست جدید بودیم چطور رفتار میکردیم؟ مثلا وقتی توی پارک تنها بودیم و همبازی نداشتیم میرفتیم سمت یکی از بچه‌ها و میگفتیم... "میای باهم دوست شیم؟"

اسم‌مونو به هم میگفتیم و چند ساعت تمام باهم بازی میکردیم و از ته دل میخندیدیم... توی همون چند ساعت کوتاه انقدر برای هم دوستای خوبی میشدیم که انگار سالهاست همو میشناسیم...!

وقتی کوچیکتر بودیم همه چیز صادقانه تر و خالص تر بود.... اینطور فکر نمیکنی؟ وقتی به یه نفر میگفتیم: "من دوست توعم..." از ته دلمون بهش باور داشتیم...! شاید به خاطر همینه که حتی الان که بزرگتر شدیم بعضی وقتا به خودمون میگیم؛ " ای کاش بازم برمیگشتم به بچگیم!"

ولی به نظرت این جمله یکم شبیه حسرت خوردن نیست؟ یکم دردناک نیست که با وجود دونستن عدم تواناییمون توی برگردوندن زمان همچین جمله‌ای رو به خودمون بگیم؟

معلومه که هست... خیلی هم زیاد.... میدونم که بعضی وقتا با فکر کردن بهش، غرق میشی تو دریایی از افکار دور و دراز کودکیت... و نهایتا یه لبخند کوچیک رو لبت با به یاد اوردن قلب صاف و صمیمی کوچولوت!

چیشده که الان دیگه اونطوری رفتار نمیکنیم؟ بزرگ شدنمون به چه قیمتی داره رخ میده؟ چرا انقدر از اتفاقاتش غافلیم؟ چرا یادمون رفته که ما همون بچه کوچیک و مهربونی هستیم که به هر قیمتی دنبال پیدا کردن یه دوست خوب و وفادار بودن بهش بود؟ چرا این احساسات خوب و خالص رو تبدیل کردیم به یه حسرت؟

"بچه بودن" گاهی اوقات لازمه... چون "بچه بودن" معنیش کارای احمقانه کردن یا گریه کردن و پا زمین کوبیدن نیست! "بچه بودن" یعنی داشتن همون قلب صاف و صادق و صمیمی که دنیای امروزمون و آدمای اطرافمون خیلی بهش نیاز دارن...!

حس میکنی تو این راه تنهایی؟؟ فکر میکنی اگه قلبتو صاف و خالص نگه داری بقیه بهت خیانت میکنن و سرت کلاه میذارن؟ خب اگه توعم مثل همه اینطوری فکر کنی، دیگه باید از پیدا کردن آدمای خوب تو این دنیا دست بکشی... چون باید انتظار اینم داشته باشی که بقیه هم عین تو فکر کنن!