مثل یه ستاره...!

تاحالا آسمون پرستاره شبای کویر رو دیدی...؟

زندگی از نظر تو شبیه چیه؟ یه جاده پر پیچ و خم؟ یه راه پر از خورده شیشه؟ یه تونل بی انتها؟ یه چاه عمیق؟ ...

ما آدما از اولین لحظه‌ای که چشمامونو باز کردیم، پامون رو توی مسیر زندگی گذاشتیم و با جریانش همراه شدیم... با پستی بلندی‌هاش کنار اومدیم و از شادی و خوشی‌هاش خاطره‌ای رو روی ذهن و قلبمون هک کردیم... خیلی جاها زمین خوردیم و دست و پاهامون زخمی شد... خیلی جاها هم از نردبان زندگیمون بالا رفتیم و به موقعیتای بهتر صعود کردیم...

میتونی زمانی رو به یاد بیاری که خط زندگیت صاف و بدون نوسان بوده باشه؟... اصلا تا به حال همچین روزی رو توی زندگیت تجربه کردی؟

صاف بودن روند زندگی اونو خسته کننده و یکنواخت میکنه... اگه آدم غمگین نشه قدر شادی‌ش رو نمیفهمه و اگه شاد نباشه هیچ وقت معنی غم رو درک نمیکنه...! اگه هزار بار شکست نخوره هیچ وقت شیرینی پیروزی و موفقیتش رو متوجه نمیشه و اگه شیرینی پیروزی‌ش رو نچشه هیچ وقت مشتاق ادامه راه زندگیش و کسب موفقیتای بزرگتر و بیشتر نمیشه...!

میبینی؟ اگه این پستی بلندیای زندگی و درد و رنجاش نباشن هیچ وقت خوشی و شادی، در کنارشون جلوه و نمایی پیدا نمیکنه... مثل آسمونیه که هرچقدر تاریک تر باشه، ستاره ها توی وجودش بیشتر خودنمایی میکنن!