مشکلات زندگی!

شنیدی میگن... مشکلات آدم با بزرگ شدنش، بزرگ میشن؟ به درست بودنش اعتقاد داری...؟

وقتی یه بچه کلاس سومی بودیم دغدغه‌مون حفظ کردن جدول ضرب بود و وقتی بزرگتر شدیم درس و کنکور... یکی تو دوران دانشجوییش... دغدغه‌ش کار کردن و پول جمع کردن واسه خونواده‌ش تو یه شهر دیگه‌ست و یه نفر دغدغه‌ش خوشحال کردن مامانبزرگ بابابزرگای تو خونه سالمندان...

یه نفر شبانه روزشو به هم دوخته تا بیماری که زیر دستشه از اون اتاق بی روح سفید رنگ، سلامت بیرون بره... و یکی از طلوع آفتاب تا دم دمای طلوع بعدی هم قدم خیابونا هم صدای خش خش جاروی دسته بلندش شده که خونواده‌ش تو آرامش و رفاه زندگی کنن میبینی... دغدغه‌های آدمام به تنوع اثرانگشتاشونه...

آدما هرروز با هم روبرو میشن... تو خیابون... تو مترو... تو مدرسه... تو بازار... شاید مشکل و دغدغه یه نفر واسمون کوچیک و بی ارزش به نظر بیاد... مثل وقتی که خواهر یا برادر کوچیکمون با استرس و نگرانی از امتحان فرداش بهمون میگه و ما تو ذهنمون میگیم: "این درسا که چیزی نیست!" یا مثلا وقتی که پیش یکی از سنگینی و فشار دوره نوجوونیمون حرف میزنیم بهمون میگه: "خودتو درگیر این چیزای بچگونه نکن...!" خب آره... آدما که بزرگتر میشن... فراموش میکنن... یادشون میره مشکل قبلیشون چی بود... یادشون میره خودشون اون موقع چه حسی داشتن...!

میخوام اینو بهت بگم رفیق... زندگی عین یه رودخونه‌ی روونه... میگذره... خیلی سریع تر از چیزی که فکرشو بکنی...

چیزی که برات میمونه یه مشت خاطره‌ن... که رنگو بوی خاطره دارن... فقط یه خاطره مشکلاتت موندگار نیستن... سختیات همیشگی نیستن اشکای چشمات شاید الان روی گونه هات سر بخورن... ولی چند روز بعد اونام نیستن!

بهم اعتماد کن! منم یه آدمم مثل همه شماها که سختی میکشه و سختی کشیده... اذیت میشه و اذیت شده... ولی ازشون رد میشه و رد شده...!