احساس ناکافی بودن!

بعضی وقتا همه‌مون توی فشار زندگی به یه مرحله‌ای می رسیم که فکر میکنیم هرکاری که انجام میدیم ناکافی و به درد نخوره...

احساس بی مصرفی... پوچی... خستگی مفرط... بعضی وقتا به خودت میگی: "هی...وقتشه از جات پاشی و همون آدم پرتلاش و شاد قبلی باشی..." ولی خیلی سختته دستتو بذاری روی زانوهات و دوباره از جات بلند شی...

مثل غرق شدن تو آب راکده... تصور کن... بالای یه صخره بلند وایسادی... قدم به قدم پیش میری سمت نوک صخره... آخرین قدم سریع اتفاق میفته... ولی سقوطت به کندترین حالت ممکن پیش میره... روی سطح لطیف آب پرت میشی... وقتی داخلش فرومیری گوشات دیگه چیزی نمیشنون... چشمات فقط یه حاله از نوری که بین ذرات آب پخش میشه میبینن... و دستات هرچی تقلا کنن به چیزی چنگ بزنن و نجاتت بدن به چیزی نمیرسن...! حتما تا حالا یه بارم که شده این حس رو درک کردین...!

میفهمم...! میفهمم اینطوری غرق شدن و محو شدن چه حسی داره... اینجا جاییه که بقیه آدما هیچ اهمیتی ندارن! فقط خودتی و خودت... خودت از خودت ناامید میشی... خودتی که خودتو سرزنش میکنی... و... خودتی که توانایی نجات خودتو داری...!

منم تجربه‌ش کردم... خیلی سخت و سنگین...! ولی... میشه ازش بیرون رفت... میشه شکستش داد... میشه بهش غلبه کرد... بذار روحت دستتو بگیره و از اون آب تورو بیرون بکشه...