چرا تصویر ما در آینه و عکس تفاوت دارد؟

تصویر شما در آینه با آنچه که در عکس‌ها می‌بینید متفاوت است. تصویر اولی بیشتر وقت‌ها قابل کنترل، قابل پیش‌بینی و اصلاح پذیر است اما دومی منبع بی‌انتهایی از شگفتی‌های زننده‌ است.اما چرا این تفاوت وجود دارد؟ پاسخ آن پیچیده است اما می‌توان آن را اینطور بیان کرد: چشم‌های شما، مغزتان، آینه‌تان و دوربینتان همه دست به دست هم داده‌اند تا تصویر بدن شما را خراب کنند.

دوربین حداقل ۵ کیلو به وزنتان اضافه می‌کند! بااینکه این افکت در ابتدا برای تصاویر تلویزیونی گفته می‌شد، مخصوصاً افکت تحریفی مربوط به انحنای محدب تلویزیون‌های قدیمی، برای مردم عادی هم به نظر صدق می‌کند، گاهی در عکس و گاهی حتی در ویدئو.سنسورهای دوربین‌ها همان فوتون‌هایی که چشم‌هایمان جذب می‌کند را جذب می‌کنند اما آنها این کار را از طریق یک لنز پیچیده انجام می‌دهند که می‌تواند ظاهر شما را تغییر دهد. بیشتر دوربین‌ها، از معمولی‌ترین آنها تا پیشرفته‌ترینشان، لنزهایی دارند که قدرت باز کردن، جمع کردن و کوچک و بزرگ کردن صحنه را دارا هستند. لنز بسیار عجیب عمل می‌کند و تکنیک‌هایی برای زشت کردن شما به کار می‌گیرد.لنز با زاویه باز همانطور که از اسمش پیداست، عکسی را شکار می‌کند که در زاویه پهناوری گسترده شده است.

میدان دید در یک عکس زاویه باز پهناور است–بازتر از چشم‌های خودتان. برای برطرف کردن این، بعضی لنزها چیزی به نام افکت فیش‌‌آی ایجاد می‌کنند که می‌تواند چیزهایی که در وسط تصویر هستند را حجیم‌تر کرده و بیرونی‌ها را می‌کشد. این مسئله فوراً قابل شناسایی است و اضطراب زیادی ایجاد نخواهد کرد. اما لنزهای باز افکت ظریف‌تری هم دارند که زاویه باز نامیده می‌شود: ازآنجاکه میدان دید شدیداً باز است، اشیاء نزدیک به دوربین بزرگ به نظر می‌رسند، درحالیکه اشیائی که فقط کمی دورتر هستند، به نظر خیلی کوچک می‌رسند.لنزهای Tele هم معمولاً صاف‌کننده‌ترین‌ها هستند و بنظر می‌رسد که شیء صاف شده است و عرض مهمترین اجزای صورتتان مثل بینی یا سینه‌هایتان کمی فشرده می‌شود.

نمی‌خواهیم بگوییم که تنها مقصر دوربین است چون آینه هم به همان اندازه مقصر است. یکی از دلایل آن هم این است که تصویرتان را بر هم می‌زند. آن چیزی که شما از خودتان می‌بینید، دقیقاً متضاد چیزی است که به نظر دیگران می‌آیید. این یک برعکس‌سازی چشمی است و وقتی آن را می‌بینید اذیتتان نمی‌کند اما تصویر بدنی ایجاد می‌کند که ذاتاً اشتباه است. مهمتر از هر چیز، مشکل پرسپکتیو (چشم‌انداز) است، آدمها نزدیک به آینه می‌ایستند اما خود کاملشان را می‌بینند. این پرسپکتیو معقولی ایجاد می‌کند اما خیلی خاص است: این چشم‌انداز فردی است که نزدیکتان ایستاده است، چشم‌ها نسبتاً به سرتان نزدیک‌تر از پاهایتان هستند. این چشم‌انداز فردی است که با او صحبت می‌کنید نه یک عکاس. طور دیگری که از یک متری به نظر می‌رسید به این معنی نیست که از ۱۵ متری هم همانطور به نظر می‌رسید.

فیزیک لنزها و آینه‌ها راهکارهایی برای مشکلات خاص ارائه می‌دهد. اما این توضیحات، مرموز بودنِ مرتبط‌تری درمورد عکاسی را نشان نمی‌دهد. حس غیرطبیعی بودن دارد. حسی است که چیزی در آن تصویر خودتان در عکس بی‌اندازه متفاوت از تصویرتان در آینه است.به عمل نگاه کردن در آینه فکر کنید. به طرز شگفت‌آوری محدود است. خیلی وقت‌ها دوست دارید می‌توانستید پشت سرتان را ببینید اما نمی‌توانید. برای خودتان ژست می‌گیرید تا بتوانید جذاب‌ترین ظاهر خودتان را پیدا کنید. چربی‌هایتان را زیر لباس‌ها پنهان می‌کنید و با یک چرخش یا خم کردن سر، یک ویژگی صورتتان که دوست ندارید را از دید پنهان می‌کنید.بقیه آدمها، ازجمله عکاسان، این نسخه از شما را نمی‌بینند. آنها نسخه‌ای از شما را می‌بینند که اصلاً نمی‌شناسید و بسیار برایتان بیگانه است.