داستانی از فیه ما فیه مولانا که شوکه میشی !

همچنان‌که آن حکایت که بچّه‌ای در صحرا به مادر گفت که مرا در شبِ تاریک سیاهی هولی مانندِ دیو روی می‌نماید عظیم می‌ترسم؛

مادر گفت که مترس، چون آن صورت را ببینی دلیر بر وی حمله کن ، پیدا شود که خیالی ست ؛

گفت ای مادر، اگر آن سیاه را مادرش چنین وصیّت کرده باشد من چه کنم؟ اکنون اگر او را وصیّت کرده باشد که سخن مگو تا پیدا نگردی منش چون شناسم؟

گفت در حضرت او خاموش کن و خود را به وی دِه و صبر کن، باشد که کلمه‌ای از دهانِ او بجهد و اگر نجهد باشد که از زبان تو کلمه‌ای بجهد به ناخواستِ تو یا در خاطرِ تو سخنی و اندیشه‌ای سَر بر زند از آن اندیشه و از آن سخن حالِ او را بدانی، زیرا که از او مُتاثّر شدی، آن عکسِ اوست و احوالِ اوست که در اندرونِ تو سَر بر زده است.

همین قدر کوتاه یه عالمه معنی توی دلش داشت ! فقط بچه چقدر عاقل بوده که گفته اگر مامان اونم همینو بهش گفته باشه چی ؟؟

این داستان توی فصل 10 کتاب فیه ما فیه ـه انشاالله که همه با مولوی و فردوسی و ... بیشتر آشنا بشن و دنیای بهتری با شاعرای ایرانیمون داشته باشیم !