جنایت علیه محیط زیست!

انسان زمانی بخشی از طبیعت بود و همگام با طبیعت جلو می‌رفت ولی اکنون رو در روی طبیعت ایستاده و بلا و آفت طبیعت شده است. انسان خود را دانا میداند و به دانایی خود میبالد. نماد این دانایی چنان دلسرد کننده است که هم اکنون این انسان دانا بر شاخه‌ای در بلندا نشسته و خنده‌کنان و سرمستانه در حال بریدن آن شاخه است که بر آن نشسته است. آیا ما انسانهای دانا! می‌دانیم که هم اکنون داریم طبیعت را نابود می‌کنیم و با نابودی طبیعت، خودمان را نیز همراه آن نابود خواهیم کرد؟ گفته‌اند که انسان جانشین خداوند بر زمین است. این البته درجه‌ای است که خودمان به خودمان داده‌ایم و خداوند چنین کاری کاری نکرده است. ‌آیا طبیعت و قوانین حاکم بر آن، مظهری از خدا نیستند؟ ما با خودمان، طبیعت و خدا چه کرده‌ایم؟ آمدیم که ما جانشین خدا برو روی زمین بوده باشیم، آیا وظایف یک جانشین چیست؟ آیا ما باید آنچه را که به ما سپرده شده، نابود کنیم و یا به عنوان یک جانشین ازین امانت های گرانبها بخوبی پاسداری کنیم؟ وظیفه جانشین، ازین امانت‌ داری و نگهداری از آن چیزهایی که به وی سپرده شده است و نه نابودی و ریشه کنی آنها.

می‌گویند روزانه صد گونه جانوری و گیاهی و سالانه ۳۶۵۰۰ گونه از روی زمین به دست انسان منقرض می‌شود. می‌دانید منقرض شدن سالانه ۳۶۵۰۰ گونه از گونه‌های حیاتی به دست انسان یعنی چی؟ چند گونه دیگر مانده است تا انسان آنها را و سپس خودش را نابود کند؟ آیا ما می‌توانیم بدون این گیاهان و جانورانی که روزانه ۱۰۰ گونه از آنهارا نابود می‌کنیم، زندگی کنیم؟ ما بدون این حشرات ریز که داریم روزانه با دستکاری طبیعت و با سمپاشی های بی‌رویه، نابودشان می‌کنیم و هرگز نخواهیم توانست به زندگی خود ادامه دهیم. اگر حشرات و از جمله زنبور ها نباشند، گرده افشانی و باروری گیاهان صورت نخواهد گرفت. اگر باروری گیاهان صورت نگیرد، میوه‌ای، دانه‌ای و باری شکل نخواهد گرفت. اگر باروری میوه و دانه‌ای در کار نباشد، گیاهان تکثیر نخواهند شد. جانوران که به این میوه و دانه‌ها وابسته اند، چیزی برای خوردن ندارند و نابود می‌شوند. گوشتخواران هم که به جانوران گیاه‌خوار وابسته‌اند غذا نخواهند داشت و از میان خواند رفت. اینگونه است که حیات جانوران و گیاهان به اشکال گوناگون به‌هم وابسته‌اند.

تاثیر حیاتی در ادامه حیات ما به‌طور آشکار دیده نمی‌شود. اگر سنجاب‌ها و موش‌ها نمی‌بودند جنگل‌ها گسترش پیدا نمی‌کردند. اکنون سنجاب‌ها و موش‌ها یا نیستند یا در حال انقراض‌اند و بنابراین و به همین دلیل ساده جنگل‌ها دیگر نه تنها گسترش پیدا‌ نکرده‌اند بلکه بخش اعظم آن یا مستقیما به دست انسان نابود شده و یا بخشی هم در اثر این عوامل در آستانه نابودی هستند. اگر جنگل نباشد، دو سوم جانداران روی زمین و جمعیت زیادی از انسانها که در جنگل‌ها و یا وابسته به جنگل زندگی می‌کنند دیگر هیچ امکاناتی برای زندگی کردن ندارند و نابود می‌شوند. از همه اینها مهمتر، اگر گیاهان و درختان نباشند، اکسیژن ساخته نخواهد شد و اگر اکسیژن ساخته نشود همه موجودات عالم از خفگی خواهند مرد. جنگل ها را شش های زمین نام نهاده‌اند. جنگل ها، گاز کربونیک را از هوا می‌گیرند و اکسیژن پس می‌دهند. امروزه به دلیل کاهش گسترده جنگل‌ها و گیاهان، کاهش جذب و افزایش تولید صنعتی گاز کربنیک، پدیده گاز‌های گلخانه ای است. اگر روند تولید گاز کربنیک همینجوری ادامه یابد و بشر اقدامات جدی در جهت تولید گاز های گلخانه‌ای نکند، دیری نخواهد پایید که همه موجودات زنده و از جمله نسل بشر در آستانه نابودی قرار گیرد.

ما انسانها بوده‌ایم که همه این بلا ها را به سر حیات و زمین آورده‌ایم. آن‌گاه ما با کمال پر رویی می‌گوییم ما جانشین خدا بر زمین هستیم! طبیعت میلیارد ها سال کار کرده تا حیات و موجودات را به این درجه از تکامل و شکوه برساند. ما امروز داریم روزانه صد گونه از این آفریده‌های پیچیده طبیعت را نابود می‌کنیم. بعد می‌گوییم جانشین خدا بر زمین هستیم. آیا این است معنی جانشین خدا بودن؟ آنچه را که تا کنون از ما سرزده، جز دشمنی آشکار با طبیعت و خداوند چیز دیگری نبوده‌است. امروزه بشر با سوار شدن قوانین طبیعت و به کمک آنچه خودش آنرا فن آوری نام نهاده است، همه آنچه را که طبیعت طی میلیاردها سال ساخته و پرداخته بود ظرف چند دهه نابود کرده است.

از زمانی‌که عقل و خرد انسان از فناوریش عقب افتاد، انسان شد سرطان طبیعت. سلول سرطانی از جنس سلول‌های موجود زنده ایست که در بدن آن موجود رشد می‌کند و به‌گونه ای لگام گسیخته و مهار نشدنی تکثیر می‌شود تا سرانجام صاحب خود را بکشد. سرنوشت آن توده سرطانی که باعث مرگ صاحبش شده و پس از مرگ موجود زنده، چه می‌شود؟ غیر ازین است که آن توده نیز همراه با صاحبش دفن خواهد شد و از بین خواهد رفت؟ انسان که امروز به عنوان سرطان طبیعت عمل می‌کند، باید بداند که اگر طبیعت را بمیراند چون خود نیز از طبیعت می‌باشد پس همراه آن نابود خواهد شد. بی شک هیچکس خواهان همچو پایانی نیست. پس اگر ما خواهان چنین پایانی نیستین باید همگانی بیدار شویم و برای نجات خود و طبیعت کاری کنیم. آیا نمی‌بینیم که روز به‌روز بر وسعت بیابان‌ها افزوده می‌شود و زمین‌های کشاورزی کمتر و کمتر می‌‌شوند؟ آیا نمی‌بینیم که رودخانه ها و دریاچه ها یکی پس از دیگری خشک می‌شوند؟ آیا نمی‌بینیم که جنگل‌ها که گهواره حیات هستند در آستانه نابودی هستند؟

چطور باید این واقعیت‌ هارا داد زد تا اولا در گوش دولتیان که محیط زیست را رها کرده و فقط به فکر امروز جیبشان و میزشان هستند و هیچ توجهی به این واقعیت‌های دردناک ندارند و دوم در گوش مردمی فرو رود که این‌چنین در خواب غفلت فرو رفته و چنان بی تفاوت‌اند که انگار هیج اتفاقی نیافتاده است. امروز که به پیوند بیمار انسان و طبیعت می‌نگرم، امروز که بی تفاوتی انسان را در برابر مرگ طبیعت و خود می‌بینم، به یاد کسی میوفتم که برای تسکین آرامش خود مقدار زیادی داروی روانگردان مصرف کرده و بی‌آنکه متوجه باشد در آرامش به سمت بیهوشی و مرگ پیش می‌رود. ما هم همگی امروز با نوشیدن خون طبیعت، مستانه زندگی می‌کنیم، غافل از آنکه خون طبیعت محدود است و درحال تمام شدن است و چیزی به پایان حیات و خوشی انسان نمانده است.