غذای ملی کشورهای مختلف جهان!

افغانستان؛ قابلی پلو: «قابلی پلو» (Kabuli Pulao) یا کابلی پلو یا افغانی پلو، یکی از پلوهای مشهور در افغانستان است که تنوع زیادی دارد و معمولا با گل کلم، گلم پیچ، هویج و دانه‌های روغنی متعددی آماده می‌شود. این غذا به‌طور سنتی دارای تکه‌های بزرگ گوشت بره است؛ اما امتحان کردن آن با گوشت گاو یا گوساله نیز خالی از لطف نیست. پیاز را در روغن سرخ می‌کنند و تکه‌های گوشت را در آن تفت می‌دهند. نمک، گرام ماسالا و زعفران و آب را اضافه و حرارت را کم می‌کنند تا گوشت بپزد. در ماهیتابه‌ای جدا هویج، کشمش، بادام و پسته را جداگانه تفت می‌دهند. پس از پخت گوشت، آن را از آب بیرون می‌آورند. برنج را با نمک به آب اضافه می‌کنند و آب گوشت را روی مخلوط می‌ریزند تا برنج به‌صورت کته در آب گوشت بپزد. هنگام سرو غذا، برنج، گوشت، هویج، کشمش، بادام و پسته را برحسب سلیقه در ظرف می‌کشند.

الجزایر و تونس؛ کوسکوس: «کوسکوس» (Couscous)، غذایی محبوب در بسیاری از کشورهای عربی و شمال آفریقا و بربر است که در تهیه آن از سمولینای گندم و آرد گندم و گاهی وقت‌ها حبوبات استفاده می‌شود که معمولا آن را بخارپز می‌کنند یا با آب (آب مرغ یا عصاره آن) می‌پزند و در کنار گوشت، مرغ، سبزیجات و انواع سالاد سرو می‌کنند. کوسکوس منبع غنی از انواع ویتامین و پروتئین است و نسبت به پاستا و برنج کالری بسیار کمتری دارد و از همین رو در تهیه انواع سالادهای رژیمی به کار می‌رود. به‌ازای هر پیمانه کوسکوس خشک آماده مصرف، ۱٫۵ پیمانه آب جوش یا آب مرغ و گوشت اضافه می‌شود تا حدود پنج دقیقه خیس بخورد؛ سپس به‌اندازه پنج تا هشت دقیقه روی حرارت ملایم می‌جوشد تا این دانه‌ها نرم و آماده مصرف شوند.

اتریش؛ شنیتسل: «شنیتسل وینی» (Wiener Schnitzel) به‌طور سنتی با گوشت گوساله، آرد، تخم‌مرغ و آرد سوخاری تهیه و در روغن سرخ می‌شود؛ اما اغلب از گوشت حیوانات اهلی همچون مرغ و بوقلمون نیز برای تهیه آن استفاده می‌کنند. این غذا را می‌توان با سالاد سیب‌زمینی و ژله انگور قرمز سفارش داد. در شهر وین، این غذا را از قدیم همراه با سالاد و پیش‌غذای سیب‌زمینی (معمولا سالاد سیب‌زمینی یا سیب‌زمینی ریز کبابی) سرو می‌کنند. شنیتسل گوشت گوساله در منوی غذای تمام رستوران‌های کشور اتریش به چشم می‌خورد که تنوع پخت‌ زیادی دارد؛ برای مثال آن را در خمیر کورن فلکس و کوردون بلوی فرانسوی می‌پزند. شنیتسل، یک نام آلمانی میانه است که اولین بار در سال ۱۸۴۵ برای آن استفاده شد.

آذربایجان؛ دلماسی یا دلمه: دُلمه، خوراکی در خاورمیانه و مناطق اطراف آن مانند بالکان، قفقاز، روسیه و آسیای مرکزی است. دلمه کلمه‌ای ترکی به معنی «پُرشده» است و می‌توان آن را با برگ انگور، فلفل دلمه، کدو، گوجه فرنگی و بادمجان درست کرد. جمهوری آذربایجان در سال ۲۰۱۷، دلمه را در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت رساند. در آذربایجان هم مثل ایران انواع و اقسام دلمه وجود دارد؛ اما دلمه برگ مو و دلمه اوچ باجی (سه خواهر) از پرطرفدارترین و شناخته‌شده‌ترین آن‌ها به شمار می‌روند. برگ کلم، برگ مو یا بادمجان را با گوشت، برنج، حبوبات یا سبزیجات پر می‌کنند و سپس می‌پیچند. در کنار این غذا معمولا از سس سیر، ماست یا شیر ترش دَلَمه استفاده می‌کنند.

بنگلادش؛ پلو و ماهی کاری: ماهی صبور را با ادویه‌های آسیاب‌شده طعم‌دار می‌کنند؛ سپس در برگ موز می‌پیچند و به‌صورت بخارپز یا کبابی می‌پزند. برای طعم‌دار کردن آن هم معمولا از خمیر خردل، فلفل قرمز، روغن خردل و زردچوبه استفاده می‌کنند. معمولا مقداری از سسی را که برای طعم‌دار کردن به کار رفته است، نگه می‌دارند و پس از پخت ماهی روی آن می‌ریزند. ماهی بخارپز شده اغلب همراه با برنج سرو می‌شود. ترکیب شوری و شیرینی و تندی در کنار هم غذایی بسیار خوش‌طعم و پرمزه به وجود می‌آورد که در سراسر بنگلادش و به‌ویژه داکا بسیار محبوب و پرطرف‌دار است.

برزیل؛ فِیخو آدا: «فیخوآدا» (Feijoada)، یکی از غذاهای اصیل و محلی کشور برزیل است که در دستور پخت آن از گوشت و لوبیای سیاه استفاده می‌شود. برای تهیه این غذا، روغن زیتون را در ظرفی می‌ریزند و با گوشت گاو تفت می‌دهند. در ادامه لوبیا‌هایی را که از شب قبل در آب خیس شده است و همین طور گوجه فرنگی خرد شده، گشنیز، سیر، نمک و فلفل را اضافه می‌کنند و اجازه می‌دهند تا این خوراک با حرارت کم پخته شود. پس از نرم شدن گوشت و لوبیا و در مرحله آخر پخت، آب پرتقال و سوسیس‌های دودی یا گوشت را به مخلوط می‌افزایند. این خورش غنی و دل‌چسب اغلب به‌عنوان غذای ملی برزیل شناخته می‌شود و تقریبا در همه جای این کشور قابل تهیه است؛ اما اصالتا از غذاهای مردم ریودوژانیرو به حساب می‌آید. این غذا در اصل، پرتغالی است و در دوران طولانی استعمار برزیل، توسط پرتغالی‌ها وارد آشپزی این کشور شد.

چین؛ اردک پکن: «اردک پکن» (Peking Duck)، نوعی خوراک مشهور چینی است که با گوشت اردک طبخ می‌شود و خاستگاه آن شهر پکن است. سابقه این غذا به دوران حکومت‌های پادشاهی در چین باز می‌گردد و علت شهرت آن، علاوه بر طعم خاص، گوشت لطیف و تردی است که در تهیه آن به کار می‌رود. اردک‌ها را پس از ۶۵ روز تغذیه، سلاخی کرده، پرهایش را می‌کنند و به‌خوبی با آب می‌شویند. سپس با استفاده از پمپ‌های مخصوص، از زیر پوست ناحیه گردن، هوا تزریق می‌کنند تا پوست از لایه چربی زیرین جدا شود. در ادامه آن را به‌مدت کوتاهی داخل آب جوش می‌اندازند و بعد آویزان می‌کنند تا کمی خشک شود. در این مدت روی پوست مرغابی، لعابی از شربت مالتوز می‌مالند و می‌گذارند ۲۴ ساعت بماند. در نهایت این اردک را در اجاق‌های سربسته یا دیواری می‌پزند و ضمن افزودن چاشنی‌های مخصوص، با پیازچه، خیار، پنکیک چینی و سس لوبیا شیرین سرو می‌کنند.

اکوادور و پرو؛ سبیچه: «سِبیچه» (Ceviche) یک غذای دریایی است که معمولا از ماهی و سخت پوستان (میگو و خرچنگ) تازه و خام تهیه می‌شود که در آب‌میوه‌های مرکباتی مانند لیمو خوابانده و با فلفل تند یا دیگر ادویه‌ها و پیاز خرد شده، نمک و گشنیز طعم‌دار شده است. آب مرکبات باعث تغییر ظاهر پروتئین می‌شود و حالتی شبیه به پخته به آن می‌دهد. به‌دلیل اینکه این بشقاب دریایی با گرما پخته نمی‌شود، باید پس از تهیه طی زمان کوتاهی مصرف شود تا خطر مسمومیت غذایی به حداقل برسد. سبیچه اغلب همراه با مواد دیگری مصرف می‌شود که مکمل طعم آن هستند؛ مانند سیب‌زمینی شیرین، کاهو، ذرت، آووکادو یا موز سبز. این ظرف در مناطق ساحلی اقیانوس آرام در آمریکای لاتین، به‌ویژه اکوادور و پرو، محبوب است و اگرچه منشأ این خوراک دریایی به‌شدت مورد بحث ‌است، در پرو یک خوراک ملی به حساب می‌آید. از حدود ۲۰۰۰ سال قبل این غذای تازه و تند از گزینه‌های محبوب تابستانی بوده است.

بریتانیا؛ رست‌بیف سنتی: از خوشمزه‌ترین غذاهای بریتانیا با شهرتی جهانی می‌توان به «رست بیف» (Roast Beef) اشاره کرد. در حقیقت رست بیف، ناهار سنتی روزهای یکشنبه است که از قدیم در این روز سرو می‌شود و برش‌های نازکی از گوشت کبابی را همراه با سبزیجات مختلف مثل هویج، نخود فرنگی و کلم میل می‌کنند. سیب‌زمینی و پودینگ یورکشایر هم اغلب همراه با رست بیف سرو می‌شوند. با وجودی که این غذا در کشورهای دیگر مثل آمریکا، کانادا، ایرلند و نیوزیلند و استرالیا هم وجود دارد؛ اما غذای ملی انگلیس به حساب می‌آید و ریشه در تاریخ و فرهنگ مردم این کشور دارد.

گینه استوایی؛ سوکوتاش یا خوراک ذرت: «سوکوتاش» (Succotash) یا خوراک ذرت، از لوبیای لیما یا سایر لوبیاها آماده می‌شود. از دیگر مواد تشکیل‌دهنده این غذا می‌توان به گوشت گاو نمک‌سود، سیب‌زمینی، شلغم، گوشت نمک‌سود، گوجه فرنگی، فلفل دلمه رنگی و بامیه اشاره کرد که ممکن است در این غذا به کار برود. ترکیب حبوبات و سبزیجات، غذایی غنی از اسیدهای آمینه ضروری به وجود می‌آورد. با توجه به اینکه سوکوتاش، غذایی نسبتا ارزان است و مواد آن به‌راحتی در دسترس هستند، این غذا در دوران رکود بزرگ در آمریکا بسیار پرطرف‌دار شد. گاهی وقت‌ها خوراک یادشده را به‌شکل کسرول تهیه می‌کنند که اغلب به‌صورت لایه‌ای ترد در رویه آن و یک پای سنتی لذیذ در بخش زیری است. کسرول به غذایی گفته می‌شود که در یک ظرف بزرگ با دیواره عمیق در فر پخته شده و در همان ظرف هم سرو می‌شود.

فرانسه؛ کرپ: «کرِپ» (Crepe) نوعی پنکیک بسیار نازک است که معمولا از آرد گندم سفید یا سیاه تهیه می‌‌شود. کلمه کرپ به فرانسوی از ریشه لاتین crispa به‌معنای «پیچاندن» گرفته شده ‌است. اگر کرپ برای ناهار یا شام سرو شود، مخلفاتی چون پنیر، تخم‌مرغ، قارچ، کنگر فرنگی، ژامبون و... در آن به چشم می‌خورد. این مخلفات را اغلب وسط کرپ می‌ریزند و گوشه‌هایش را به داخل تا می‌کنند. کرپ شیرین می‌تواند به‌عنوان صبحانه یا دسر خورده شود؛ در این صورت روی آن هر ماده شیرینی نظیر نوتلا، مربا، پودر قند، شیره درخت افرا، عصاره لیمو، خامه فرم گرفته یا تکه‌های میوه می‌ریزند و نوش جان می‌کنند.

گرجستان؛ خاچاپوری: «خاچاپوری» (Khachapuri) یک نوع پای پنیر است که با خمیر و پنیر تهیه می‌شود و از دو کلمه گرجی خاچا (نوعی پنیر) و پوری (نان) تشکیل شده است. نان را با لایه‌ای از پنیر سولگونی می‌پزند و پیش از سرو تخم‌مرغ و کره‌ روی آن می‌ریزند. این غذا آن‌قدر محبوب است که روی میز بیشتر خانواده‌های گرجی به چشم می‌خورد و یکی از غذاهای ملی گرجستان است که به‌خاطر اهمیت زیادش برای مردم این کشور، جزوی از فرهنگ این منطقه به شمار می‌رود. خاچاپوری انواع مختلفی دارد و در هر منطقه گرجستان، نوع خاصی از آن را درست می‌کنند که از نظر شکل و مواد اولیه با هم فرق دارند. از انواع خاچاپوری می‌توان به ایمرولی، خابیزگینا، آجارولی، اسوانوری، مگرولی، آچما، باچولبی و گورولی اشاره کرد.

یونان؛ موساکا: کسانی که گوشت و بادمجان دوست دارند، حتما از خوردن «موساکا» (Moussaka) لذت زیادی می‌برند؛ مخصوصا اگر خوب پخته شده و با لایه‌های گوشتِ آغشته به پنیر پر شده باشد. موساکا در اصل نوعی کسرول است که با لایه‌های بادمجان سرخ شده و گوشت تفت داده و طعم‌دار آماده و سطح رویی آن با سس بشامل پوشیده می‌شود. این دستورالعمل، نسخه‌های دیگری هم دارد؛ گاهی روی آن سس نمی‌ریزند و از سایر سبزیجات کمک می‌گیرند و به‌جای تکه‌های بادنجان، از تکه‌های کدو سبز، سیب‌زمینی یا قارچ سرخ شده ‌استفاده می‌کنند. در واقع حتی اگر گیاه‌خوار باشید می‌توانید نمونه‌های بدون گوشت این غذا را هم سفارش دهید.

ایران؛ چلوکباب: «چلو کباب» از دوران قاجار به بعد در سفره غذایی ایرانیان جا باز کرد و شامل گوشت چرخ‌کرده بره یا گوساله است که به‌صورت استوانه‌ای به سیخ کشیده و کباب شده و همراه با برنج زعفرانی و گوجه کبابی سرو می‌شود. سماق قرمز یا سماق قهوه‌ای، ادویه کباب هستند که دلیل استفادهی آن روی کباب این است که هنگام کباب‌شدن گوشت، کمی مواد سمی در آن تولید می‌شود که سماق این سم را از بین می‌برد. واحد شمارش چلوکباب «دست» است. یک دست چلوکباب معمولا به یک بشقاب پر از پلو، کباب برگ (یک سیخ) یا کوبیده (دو سیخ) می‌گویند که همراه با گوجه فرنگی کبابی، سماق، پیاز و نوشیدنی (معمولا دوغ) سرو می‌شود. از انواع کباب‌ها می‌توان به کباب برگ، کوبیده، چنجه، شیشلیک و سلطانی اشاره کرد.

ایرلند؛ خورش ایرلندی: «خورش ایرلندی» (Irish Stew) از گوشت و سبزیجات تشکیل می‌شود و مانند سایر غذاهای دنیا، در هر نقطه‌ای آن را به‌شکل خاصی می‌پزند. در هر صورت مواد اصلی تشکیل‌دهنده آن شامل گوشت بره یا گوسفند، سیب‌زمینی، پیاز و جعفری می‌شود. گاهی وقت‌ها به آن هویج هم اضافه می‌کنند. گوشتی که در این خورش به کار می‌برند از گوسفندهای زیر یک سال تهیه می‌شود که چربی بیشتر و طعم قوی‌تری دارند. این‌طور به نظر می‌رسد که خورش ایرلندی از اوایل سال ۱۸۰۰ میلادی طبخ می‌شده است.

فلسطین؛ فلافل: «فلافل» (Falafel) یک خوراک عمده‌ خاورمیانه‌ای و غذای خیابانی محبوبی در نقاط مختلف دنیا است که با گلوله‌های سرخ شده نخود و ادویه‌جات تهیه می‌شود. کلمه فلافل از سه بخش «فا»، «لا» و «فل» تشکیل شده که در زبان قبطیان به معنی «کاملا از نخود» است و این غذا توسط قبطیان به شام و سایر کشورها گسترش یافت. ماده اصلی این غذا نخود است و در آن خبری از گوشت نیست؛ به همین دلیل گیاه‌خوارها می‌توانند از این غذای مغذی و پروتئینی استفاده کنند.

ژاپن؛ کاری ژاپنی: «کاری ژاپنی» (Japanese Curry) یا کاره، نوعی غذای خورش‌مانند در آشپزی ژاپنی است که در آن از سس کاری استفاده می‌کنند. سس کاری از ترکیب سبزیجات، گوشت و مواد دیگر با پودر کاری به دست می‌آید که به‌طور آماده نیز به فروش می‌رسد. برای درست کردن این غذا، گوشت و سبزیجات مختلف مثل هویج و سیب‌زمینی را با هم ترکیب کرده و با کاری مزه‌دار می‌کنند؛ بعد از پختن، این مواد را با برنج، نودل یا نان می‌خورند. در ژاپن، رستوران‌های ویژه‌ای فقط به پختن این غذا اختصاص دارد؛ اما در رستوران‌های معمولی هم می‌توان این غذای خوشمزه را پیدا کرد. کاره، یکی از انواع یوشوکو (غذاهای سبک غربی) است که در دوره میجی توسط اتباع انگلیسی به ژاپن وارد شد. در حال حاضر کاره در کنار رامن، جزو غذاهای ملی ژاپن به ‌شمار می‌آید و نزد مردم بسیار محبوب است. طبق نظرپرسی‌های انجام شده، در بین کودکان دبستانی ژاپن، این غذا در صدر محبوب‌ترین غذاها جای دارد

امیدوارم خوشتون اومده باشه!