درمورد نقاشی های معروف پارت۲

موج نهم نیز یکی از معروفترین نقاشی های دنیا است که احتمالاً بارها آن‌ را دیده باشید. این شاهکار، توسط ایوان آیوازوفسکی خلق شده است و هم‌اکنون در موزه دولتی سن پترزبورگ از آن نگهداری می‌شود. ایوان آیوازوفسکی در طول زندگی هنری خود بیش از 6 هزار نقاشی کشید، اما موج نهم به‌تنهایی آن‌قدر ظرفیت داشت که نام او را برای همیشه در تاریخ بهترین نقاشان جهان ثبت کند. خلق این اثر در اواسط قرن نوزدهم به پایان رسید و تاکنون مورد بازدید میلیون‌ها گردشگر قرار گرفته است. اولین چیزی که در این نقاشی توجه مردم را جلب می‌کند، بازماندگان کشتی طوفان‌زده‌ای است که خود را به قطعات باقی‌مانده از کشتی چسبانده‌اند و برای زنده ماندن می‌جنگند. این اتفاق دلهره‌آور در ساعات صبح رقم خورده است و پرتوهای خورشید در این نقاشی به‌عنوان نمادی از امید ایفای نقش می‌کنند. نامی که برای این نقاشی استفاده شد در بین دریانوردان بسیار رایج است زیرا موج نهم سهمگین‌ترین موجی است که در هوای طوفانی به کشتی یورش می‌برد. از نکات مهم این نقاشی می‌توان موارد زیر را مطرح کرد: علاوه‌بر این نقاشی‌، آیوازوفسکی نقاشی‌های دیگری در مورد طوفان‌ و کشتی کشیده است که فضایی رعب‌آور را ترسیم می‌کنند. آیوازوفسکی در سال 1844 در سفر دریایی خود با یک طوفان بزرگ مواجه شد و زنده ماندنش یک معجزه بود. در زمان کشیدن این نقاشی، کارگاه آیوازوفسکی در قسمت شمالی خانه‌اش (در فئودوسیا) قرار داشت و به دلیل زمان تابش محدود خورشید، زمان زیادی برای کشیدن این نقاشی نداشت. ترتیاکوف (کلکسیونر نقاشی معروف روسی) آنقدر مسحور این نقاشی شده بود که در نامه‌اش زیبایی‌های آن‌ را به جادو تشبیه کرد و خواهان خرید آن شد.

این نقاش درست مثل دوستش، وینسنت ون گوگ نقاش برجسته‌ای بود و یکی از آثارش در لیست معروفترین نقاشی های دنیا جا دارد. پل گوگن یکی از پیشروهای اصلی سبک پست امپرسیونیست است. نقاشی خوک چران بریتانیایی برخلاف سایر آثار این هنرمند، فضای رئال قابل توجهی دارد. خوک‌چران در این نقاشی در پس‌زمینه ای از خانه‌های کوچک مشغول به کار است و فضای روستایی و آسمان زیبای این تصویر به‌شدت مخاطبان را جذب می‌کند. یکی از نکات خاصی که در این نقاشی باید به آن توجه کنید، استفاده از رنگ‌های قهوه‌ای است که به صورت تکه‌ای در این نقاشی دیده می‌شود. استفاده این‌چنینی از رنگ یکی از سبک‌های خاص گوگن است.

تراس کافه در شب (Cafe Terrace at Night) در سال ۱۸۸۸ در شهر آرل در جنوب فرانسه توسط ون‌گوگ، دو سال قبل از خودکشی وی، خلق شد. این شهر کوچک و مناظر اطراف آن تاثیر فراوانی بر زندگی هنری ون‌گوگ گذاشتند؛ به‌طوری که شماری از معروف‌ترین آثار این نقاش مانند گل‌های آفتابگردان و اتاق زرد در دوران اقامت ون‌گوگ در آرل خلق شده‌اند. تراس کافه در شب اولین تلاش ون‌گوگ برای ایجاد پس زمینه‌ای با درخشش ستارگان در شب بود. کمی پس از خلق این اثر، او «شب پرستاره بر فراز رُن» را خلق کرد و در نهایت موفق به خلق شب پرستاره در سال ۱۸۸۹ شد. تراس کافه در شب همچون بیشتر کارهای خلاقانه دیگر ون‌گوگ، بی‌بدیل و پر از احساس است. این اثر تصویری بسیار دقیق و صادقانه از فضای گرم و آرام از شب را در شهر منتقل می‌کند. نورپردازی خاص آن در شب، تصاویری عجیب و جادویی، ترکیب رنگ و کنتراست‌های قابل‌توجهی را ایجاد کرده است؛ گویی این شهر به دو دنیای کاملا مجزا و در تضاد با هم تقسیم شده است. یک بخش، جهانی با آسمان شبی پرستاره همراه با سکوت و خوابی آرام را به بیننده نشان می‌دهد؛ در حالی که در بخش دوم، جهانی دیگر، فضایی پر آشوب و کافه‌ای با نورهایی روشن و رنگ‌های نارنجی، زرد و ارغوانی را به تصویر می‌کشد. تراس کافه در شب یک فضای معمولی، روزمره و بی‌اهمیت همراه با عدم جدیتی مربوط به روز را با خود دارد. کافه شهر آرل در حال حاضر با نام ون‌گوگ شناخته می‌شود و علاقه‌مندان می‌توانند برای تماشای منظره نقاشی ون‌گوگ به این کافه سر بزنند. این اثر توسط ون گوگ امضا نشده است؛ با این حال، او حداقل در سه بخش از نامه نگاری‌هایش از این اثر یاد کرده است. یکی از این نامه‌ها برای خواهر ون‌گوگ نوشته شده بود؛ نامه‌ای که از آن برای تایید اینکه این اثر برای ون‌گوگ است، استفاده شد.

گیتارنواز پیر (The Old Guitarist) در سال‌های ۱۹۰۳ تا ۱۹۰۴ در دوره‌ «آبی» پیکاسو نقاشی شده است؛ دوره‌ای در زندگی هنری پابلو پیکاسو که سال‌های ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۴ را شامل می‌شود. وی در آغاز این دوره جوانی ۱۹ ساله بود. مشخصه تابلوهای خلق‌شده در این دوره رنگ آبی و سبز آن‌ها است؛ تابلوهایی با فضایی غم‌آلود که مردم فقیر، مست و گدایان را نشان می‌دهند. خودکشی یکی از دوستان پیکاسو به نام «کارلوس کاساگماس» از جمله رویدادهای مهم و اثرگذار بر دوره آبی بود. تراژدی، تدفین کاسماگاس و زندگی از دیگر نقاشی‌های مهم این دوره هستند. پیکاسو در سال ۱۹۰۴ به پاریس بازگشت و از آن زمان وارد دوره دیگری به نام «دوره صورتی» یا «دوره دلقک» شد. در گیتارنواز پیر، پیرمرد نابینا و نحیفی با لباس مندرس دیده می‌شود که روی گیتار خود قوز کرده است و در یکی از خیابان‌های بارسلونا در اسپانیا می‌نوازد. جالب است بدانید پس از آنالیز این نقاشی با اشعه ایکس توسط انستیتوی هنر شیکاگو مشخص شد که چند تصویر دیگر، زیر نقاشی وجود دارند که یکی از آن‌ها سر یک زن شبح مانند در قسمت بالایی گردن مرد نوازنده است که به‌سمت چپ متمایل است. این اثر یادگار دوره افسردگی و تاثیرات اکسپرسیونیسم نوظهور آن زمان است. گیتارنواز پیر به‌عنوان یکی از مشهورترین آثار پیکاسو و مشهورترین نقاشی‌های جهان شناخته می‌شود