مولانا

من زخم تو را به هیچ مرهم ندهم ﮼ ‌یک موی تو را به هر دو عالم ندهم ﮼ ‌گفتم جان را بیار محرم ندهم ﮼ ‌از گفتهٔ خود بیش دهم کم ندهم

دلتنگم و دیدار تو درمان من است ﮼ ‌بی‌رنگ رخت زمانه زندان من است ﮼ ‌بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی ﮼ ‌آنچ از غم هجران تو بر جان من است

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست، گوش کن ﮼ ‌نبض دلم زمزمه‌اش با تو یکیست ﮼ ‌جز من اگرت عاشق و شیداست، بگو ﮼ ‌ور میل دلت به جانب ماست، بگو ﮼ ‌ور هیچ مرا در دل تو جاست، بگو ﮼ ‌گر هست بگو، نیست بگو، راست بگو

مرا تا جان بود جانان تو باشی ﮼ ‌ز جان خوش‌تر چه باشد آن تو باشی ﮼ ‌دل دل هم تو بودی تا به امروز ﮼ ‌وزین پس نیز جان جان تو باشی ﮼ ‌به هر زخمی مرا مرهم تو سازی ‌﮼ ‌به هر دردی مرا درمان تو باشی

ای توبه‌ام شکسته از تو کجا گریزم ﮼ ‌ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم ﮼ ‌ای نور هردو دیده بی تو چگونه بینم ﮼ ‌وی گردنم ببسته از تو کجا گریزم

صدنامه فرستادم‌و صد راه نشان دادم ﮼ ‌یا راه نمیدانی، یا نامه نمیخوانی ﮼ ‌گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند ﮼ ‌ور راه نمی‌دانی در پنجهٔ ره-دانی

️اندر دل من درون و بیرون همه او است ﮼ ‌ اندر تن من جان و رگ و خون همه اوست ﮼ ‌‌اینجای چگونه کفر و ایمان گنجد ﮼ ‌بی‌چون باشد وجود من چون همه اوست

آن چنان جای گرفتی تو ﮼ ‌به چشم و دل من ﮼ ‌که به خوبان دو عالم نظری نیست مرا ️

اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم ﮼ ‌‌اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم

در من بدمی من زنده شوم ﮼ ‌یک جان چه بود صد جان منی

صنما چگونه گویم که تو نور جان مایی ﮼ ‌ که چه طاقت است جان را چو تو نور خود نمایی

هزاران جان ما و بهتر از ما ﮼ ‌فدای تو که جان جان جانی

در هوایت بی‌قرارم روز و شب ﮼ ‌سر ز پایت برندارم روز و شب

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را ﮼ ‌‌تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

‌‌‌‌‌‌‌