بیست روز تا غمی دوباره پارت3

بعد از رفتن او به آرامی به سمت آیینه رفتم، تعجب کرده بودم با صدای لرزون گفتم:«موهای کوتای من... بلند شدن؟؟ » دوباره خانمه وارد شد و گفت:«بانو اینم شنل وقت گردشه!» شنل رو نگرفتم، گفتم:«لازم نیست»

دامن رو گرفتم و دویدم بیرون. فقط می خواستم به گفته ی زن پیر گوش بدم برایم مهم نبود واقعی است یا توهم! آنقدری از قصر دور شده ام که قصر دیده نمی شود. می ایستم، بله محض ایستادنم مردی هولم می دهد و می گوید:«تو با من ازدواج می کنی، خب؟ » _نه! صدای چند مرد که از واکنش فردی که روبریم است مشخص است محافظ هستن به گوش میرسه!! پست بوته هولم می دهد و می گوید:«از جات تکون نخور، اونا دشمنن نه دوست! » و می رود.

پس از رفتن آن، از لای بوته نگاهی می اندازم زیر لب می گویم:«وای، حتی اینجا هم نمیتونم شاد باشم. » نگاهم را می دزدم و به درخت کنار بوته تکیه می کنم.

نزدیک های غروب است. سوز سردی می آید، ای کاش از آن زن شنل را گرفته بودم. وقتی این کلمات به سرم زدم یاد زندگی ام افتادم! پر از کاش و شاید. ادامه دارد...