بیست روز تا غمی دوباره پارت1

دراز کشیدم ام اما همچون آهویی که دارد از چیزی فرار می کند، به دنبال شادی می دوم. می دوم. فقط می دوم. ناگهان خوابم می برد، هنگام بیدار شدن از این خواب؛ دگر در تخت خواب به هم ریخته ام دراز نکشیده ام. در طبیعت هستم.

با ترس و تعجب فراوان از جایم بلند می شوم و شروع به دویدن می کنم. زنی تقریبا میان سال دستم را می گیرد و می گوید:«فکر کنم توی این بیست روز نیاز خاصی به چمدونت داشته باشی! » نفس نفس زنان می گویم:«چمدون من دست تو چیکار می کنه؟ منظورت از بیست روز چیه؟؟ »

چمدون را کنار پاهایم می گذارد و می گوید:«بیست روز تا غمی دوباره، ولی... اگه اینجا بتونی شاد باشی؛ غمی در کار نیست. » و بعد بشکنی می زند و غیب می شود.

حال من با چمدانی در ناکجا آباد که نمی شناسمش گیر افتاده ام و انگار همه چیز خواب است! صدای فریادهای زنی از دوردست افکارم را شکافت، زن فریاد می زد:«بانوی من، بانوی من، بیاین باید بریم داخل.. » حرفش را قطع می کند و وقتی می رسد پس از اعدای احترام می گوید:«چند بار باید بگویم بیرون نخوابید، زود برید داخل پدرتون عصبانی میشن، می دونید چی میشه دیگه؟! » ادامه دارد...