اختلال شخصیت نمایشی

اختلال شخصیت نمایشی افراد مبتلا به این اختلال، احساسات شدید و ناپایدار دارند و از قرارگرفتن در کانون توجه بسیار لذت می‌برند. به‌همین دلیل تلاش می‌کنند در هرجایی طوری رفتار کنند که اطمینان یابند این اتفاق روی می‌دهد. همچنین عزت‌نفس آن‌ها به تایید دیگران بستگی دارد و از احساس ارزشمندی واقعی نشأت نمی‌گیرد.

در اختلال شخصیت نمایشی، فرد مبتلا بیش از اندازه نگران ظاهر جسمانی خود است و توقع دریافت تحسین و تأیید دیگران را دارد. او ارضای فوری امیال خود را می‌طلبد و حتی نسبت به جزئی‌ترین تحریک، واکنش مفرط (مثلاً به صورت گریه یا غش کردن) نشان می‌دهد.

مبتلایان اغلب فاقد توانایی تحلیل هستند و به‌راحتی تحت تأثیر دیگران قرار می‌گیرند. اختلال شخصیت نمایشی در زنان رایج‌تر از مردان بوده و معمولاً در اوایل بزرگ‌سالی مشهود است. یکی از ویژگی‌های اختلال شخصیت نمایشی، توجه بیش از حد به ظاهر خود است.

تشخیص اختلال بیماران مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی در مصاحبه، کلاً همکاری خوبی دارند و مشتاق‌اند که تاریخچه خود را با جزئیات کامل ارائه دهند. در صحبت کردن آنها، ژست‌ها و تاکیدها و مکث‌های نمایشی شایع است. لغزش‌های زبانی در گفتار آن‌ها زیاد است و زبانی پر زرق‌وبرق و پر رنگ‌ولعاب دارند. اظهار نظرهای عاطفی در آن‌ها شایع است، اما اگر مجبورشان کنید که وجود احساس خاصی (مثل خشم، اندوه، و خواسته‌های جنسی) را در خود قبول کنند ابراز تعجب، نارضایتی، یا انکار می‌کنند. از معاینه شناختی آن‌ها معمولاً نتایج طبیعی بدست می‌آید، جز اینکه در تکالیف مربوط به تمرکز یا ریاضیات ممکن است پافشاری نشان ندهند و با کمال تعجب، موضوعات عاطفی را هم خیلی زود از یاد می‌برند.

ملاک‌های DSM-IV-TR در مورد اختلال شخصیت نمایشی چیست ؟ احساساتی بودن و توجه طلبی مفرط به صورت الگویی نافذ و فراگیر که از اوایل بزرگسالی شروع شده باشد و در زمینه‌های مختلف تظاهر یابد، که علامت اش وجود لااقل پنج تا از موارد زیر است: در موقعیت‌هایی که مرکز توجه نیست، ناراحت باشد و در رنج و مشقت به سر برد.مشخصه تعاملش با دیگران، رفتار نامتناسب به صورت اغواگری جنسی یا تحریک‌کنندگی جنسی باشد.ابراز احساساتش به سرعت تغییر کند و سطحی باشد.همواره از ظاهر جسمی خود برای جلب توجه دیگران استفاده کند.سبک تکلمش به نحوه افراطی مبتنی بر حدس و گمان و فاقد جزئیات باشد.خود نما و نمایشی باشد و در ابراز احساسات مبالغه کند.القا پذیر باشد، یعنی به راحتی تحت تأثیر افراد یا موقعیت‌ها قرار گیرد.روابط را خودمانی تر از آنچه واقعاً هستند، بپندارد.

سیر و پیش‌آگاهی با بالا رفتن سن علایم کمتری در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی دیده می‌شود، اما از آنجا که انرژی این بیماران نیز با افزایش سن کمتر می‌شود، تفاوتی که در علایم آن‌ها دیده می‌شود ممکن است ظاهری باشد، نه واقعی. این بیماران، افرادی هیجان طلب هستند و ممکن است با قانون درگیر شوند و به سوء مصرف مواد روی آورند، یا لاابالی‌گری کنند.

راه های درمان روان درمانی: بیماران دچار اختلال شخصیت نمایشی اغلب از احساسات واقعی خود بی‌خبرند؛ لذا تبیین احساسات درونی آن‌ها فرایند درمانی مهمی است. روان‌درمانی مبتنی بر روانکاوی، چه به صورت گروهی و چه به صورت فردی، شاید درمان انتخابی اختلال شخصیت نمایشی باشد. طرحواره درمانی برای درمان اختلال شخصیت نمایشی کاربرد دارد. این درمان نیاز به حداقل ۱۸ ماه و حداکثر ۳۶ ماه جلسات درمانی هفتگی دارد. این درمان توسط یانگ طراحی شده‌است اصلاح الگوی مزاجی نیز به موازات تغییرات اساسی در سیستم و الگوی تغذیه این بیماران و تغییرات بیوشیمی مغزی در نتیجه تغییرات سبک زندگی شان به پایداری نتایج درمانی کمک خواهد کرد.

دارودرمانی برای برخی علایم می‌شود از دارودرمانی هم به صورت کمکی استفاده کرد (مثل استفاده از داروهای ضد افسردگی برای افسردگی و علایم جسمی، داروهای ضداضطراب برای اضطراب و داروهای ضدروان‌پریشی برای مسخ واقعیت و خطاهای ادراکی)با توجه به ایجاد تغییرات بیوشیمیایی بر اساس مزاج شناسی و اصلاح تغذیه با رویکرد غذای شما دوای شماست، سبک تغذیه سالم بر سبک زندگی سالم تاثیرات بنیادین خواهد داشت