بی قانونی||ₗₐwₗₑₛₛₙₑₛₛ

از آن قدیم‌ها برایت می‌گویم، قطعا تا به‌ حال از دوران حکومت ملکه ویکتوریا شنیده‌ای، نه؟ از بزرگترین دخترش چطور؟ آن زمان، با اینکه خود حاکم اصلی یک زن بود، همه‌جا مردسالاری مشاهده می‌شد. همه‌جا، یعنی همه‌جا به معنای واقعی کلمه. در خانه‌ها، در کوچه‌ها و خیابان‌ها، در مدرسه‌ها، در بازار، و صد البته در عمارت‌های اشراف‌زادگان و خاندان سلطنتی! «گزینه‌ی اول برای وراثت باید بزرگترین فرزند باشد، زیرا که با تجربه و عاقل‌تر از سایر فرزندان است.»

این جمله در قوانین ملکه یک تفاوت جزئی داشت، خیلی جزئی، اما بسیار مهم. او بجای کلمه‌ی "فرزند"‌، از کلمه‌ی "پسر" استفاده می‌کرد، طوری که انگار دخترها هیچ ارزش و لیاقتی برای وراثت نداشتند. خود دخترها نیز با خوشحالی، می‌رقصیدند، می‌خندید‌ند و پس از شانزده سالگی، تنها دغدغه‌شان نامزد کردن بود. عجیب است، نه؟  اما داستان، از جایی شروع گشت که آن دختر قوانین مادرش را زیر پا گذاشت. در جشن آغاز سال که تمام اشراف‌زادگان بالامقام در آن حضور داشتند، فریاد زد که :«من حق وراثت دارم! من بزرگترین فرزند پادشاه و ملکه‌ام، قطعا تجربه بیشتری نسبت به برادر کوچکم دارم و بهتر از او مسائل را درک می‌کنم!»

آن زمان، برای دختران اشرافی کرست پوشیدن یک اجبار و رسم به حساب می‌آمد، اما او آن را چیزی اختیاری می‌دانست، چیزی که هرکس به خواست خودش انجام می‌داد.  هر بار که خدمتکارها موقع تعویض لباسش، کرستی به دستش می‌دادند، با لبخند یادآوری می‌کرد که :«من علاقه‌ای به پوشیدن کرست ندارم، به هرحال این یک قانون نیست.»

حاضر بود گناهکاری باشد که به دلیل توهین به قوانین سلطنت مجازات می‌شود، اما خواهر بزرگتری نباشد که حقش توسط برادر کوچکش خورده شد. حاضر بود شاهدختی باشد که طرد گشت، اما دختری نباشد که تمام فکر و ذکرش ازدواج برای رضایت خانواده خود شد. درود بفرستید بر شاهدخت عاقل قصر سلطنتی، دوشیزه "ژولین"! دوشیزه‌ای که با شجاعت، قیچی خیاطی‌ای بالا برد و جلوی همه، موهای بلند و موج‌دار خود را کوتاه کرد. دوشیزه‌ای که سال‌ها حبس را تحمل کرد اما حاضر به حقیر کردن خود نشد. دوشیزه‌ای که تا زمان عاشق شدن، خود را بانو نخواند. دوشیزه‌ای که برای عشق ازدواج کرد و بس. دوشیزه‌ای که علاقه‌ای به قضاوت شدن نداشت. دوشیزه‌ای که سال‌ها بعد از آن... با نام "هیلدا" در یادگارها باقی‌ماند.