"همرنگِ‌آنها"

بعضی ها فکر می‌کنند اگر همرنگ جماعت شوند همه‌چیز عالی است. اگر همرنگ جماعت شوند؛ دوستان زیادی دارند و خوشبخت‌ترند. می‌دانید؛ آدم‌ها باهم متفاوتند. شاید بقیه باهمرنگ شدن بتوانند خود را با جماعت وفق دهند؛ اما درمورد انسان‌هایی مانند من این‌ راه‌کار پاسخ‌گو نیست...

صدای خنده دانش‌آموزان با دوستان‌شان را می‌شنیدم‌؛ درحالی که گوشه‌ای از حیاطِ مدرسه نشسته بودم. دوست. دوست. دوست. از کِی دگر مفهوم دوستی اینقدر سخت شد؟ می‌دانید؛ در جماعتی این‌چنین؛ کسانی که مانند دیگران نیستند دیوانه می‌شوند. دیوانه. دیوانه...

شاید من نیز دیوانه شده بودم. شاید؟ اگر دیوانه نبودم چرا نمی‌توانستم کسی را مانند خود بیابم؟ می‌گویند برای سنت است! پس چرا بقیه هم سن و سالانم به من شباهتی ندارند...؟ چرا همرنگ دیگران شدن اینقدر برایِ من سخت بود...؟

از زمانی دیگر فهمیدم نمی‌توانم کاری را پیش ببرم‌. فهمیدم تنهایی جایز است؛ در زمانی که اجتماعی بودن اینقدر سخت است. فهمیدم اگر در مدرسه؛ جماعت و هرجایی از کسی که از همه بدتر است و همه او را دوست دارند تعریف مکنی؛ تنها کسی که آسیب می‌بیند خودت هستی.