رمان اون رفته...

درحالی که در خیابان در باران قدم میزدم... و اشک به همراه باران همچو رودی از چشمانم سرازیر میشد، زمزمه میکردم: نه! امکان نداره! نباید این اتفاق می افتاد! من معتقد بودم که وقتی باران میبارد، آسمان هم تمام درد هایش را به بیرون میریزد و گریه میکند

اما این اعتقاد باعث میشد که فکر کنم من تنها نیستم و کسی هم هست که مرا درک میکند. سپس جایی را انتخاب کردم که مطمئن بودم، ماشین از آنجا عبور نمی کند. سریع با همان هودی مشکی که به تن داشتم، روی زمین خیس که همه از آب سرشته شده بود دراز کشیدم.

دراز کشیدن در باران انقدر به من احساس آرامش میداد که احساس میکردم او برگشته و مرا در آغوش گرفته و من هم دارم در آغوش گرم او گریه میکنم.

خب... دوستان... پارت اول تموم شد شاید اول یکم مسخره باشه ولی ادامش خیلی باحال و خفن میشه... از پارت بعد... فعلا بای بای...