زندگی کیکه ولی غماش واگعی

ما ذرات ریزی بودیم، قطعات کوچکی از شیشه و غبار، پر تعداد مانند شن های ساحل که نمیشد از هم تشخیصمان داد، ما به دنیا آمدیم، زندگی کردیم، مردیم و این چرخه تا ابد ادامه پیدا کرد، آدم های زیادی زندگی کردند و وقتی ما مردیم، به راحتی ناپدید شدیم، چند نسل خواهد گذشت و هیچکس حتی نخواهد دانست که ما وجود داشتیم، هیچکس رنگ چشم هایمان را نخواهد دانست و از عشقی که درونمان می جوشید با خبر نخواهد شد، در نهایت همه شدیم آن سنگ های میان چمن، آن مجسمه های یادبود پوشیده شده از خزه و گاهی؛ حتی همان هم نشدیم.

یادم نمیاد دقیقا از کی نامرئی بودن اذیتم نکرد، اینکه کسی متوجه نبودنت نشه بد دردیه، ولی من بهش عادت کرده بودم، بعد یه جایی یادگرفتم زندگی همینه، آدما فراموش میشن. بعضیا زودتر و بعضیا دیرتر، حالا این به کیفیت شخصیت تو بستگی داره، این شد تصمیم گرفتم به جای اینکه دنبال راه های جلب توجه بگردم، شخصیت خودمو بسازم، این شد خودم غرق کتاب کردم، این شد کمتر حرف زدم و بیشتر گوش دادم، از یه جایی به بعد برام مهم نبود یادشون بمونم یا نه، از یه جایی به بعد مهم نبود اونا راجب من چه فکری میکنن، از یه جایی به بعد این مهم بود که منِ تو آینه چه فکری راجب من میکنه.

پذیرفتن اینکه دیگه حالت اونقدر بد نیست هم سخته، مثلا دیگه با یه چیزایی کنار اومدی و مثل قبل باهاشون اذیت نمیشی اما همون پذیرفتن اینکه با یه چیزایی کنار اومدی سخته، عادت کردی بد باشه، عادت داری وقتی یکی میپرسه حالت چطوره بگی نمیدونم، خوب نیستم، به خوب بودن واکنش بد نشون میدی.

حالش بد بود، بجای موندن کنارش تنهاش گذاشتن، بغضش شکست و گونه هاش خیس شدن، با خودش گفت: عیبی نداره، این شب که صبح میشه، حالِ بدِ منم خوب میشه صبح شد، رد اشکای دیشبش هنوز روی صورتش بود، کلافه شد، دلش میخواست حرفای دلشو به یکی بزنه و خودشو سبک کنه، دلش میخواست ی گوش شنوا واسه حرفاش داشت و هرچی میخواست می‌گفت و تهش با ی جیغ به حرفاش خاتمه می‌داد و خودشو مینداخت توی بغلش... جلوی آینه ایستاد و به قیافه غمگین و موهای بهم ریخته کوتاهش نگاهی انداخت، چونش لرزید ولی قبل از اینکه اشک مهمون صورتش بشه بغلش کردم و سفت فشردمش، میخواستم حس کنه تنها نیست و یکی کنارشه، انگار کارم جوابگو بود، خبری از بغض و پاهای سست شده نبود، ایندفعه با لبخند به تصویر توی آینه نگاه کرد و گفت: مرسی که کنارمی، منِ عزیز!